تجمع دانشجویان دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه علامه

دانشجویان دانشکده علوم اجتماعی علامه امروز / ۱۹ آذر / به مناسبت گرامیداشت روز دانشجو و حمایت از دانشجویان در‌بند و در اعتراض به قتل عمد صورت گرفته طی اعدام جان یک جوان، علی‌رغم جو امنیتی در دانشکده، تجمعی را ترتیب دادند؛ دانشجویان ضمن اجرای پرفورمنس، سرود “سوگند به خون همرهانم” را همخوانی کرده و در ادامه ضمن متن‌خوانی و شعرخوانی، بیانیه‌ای علیه وضع موجود قرائت کردند.

از جمله شعار‌ها:

– عامل خون آذر‌ند/ تاج و عمامه بر سرند
– دیو تویی/ رذل تویی/ مفسد فی الارض تویی
– جلادان، پاسداران/ مقدمتان خون‌باران
– مرگ بر سه فاسد / شاه و شیخ و مجاهد
– این آخرین پیامه/ اعدام کنید قیامه
– نه رفراندوم، نه اصلاح / انقلاب، انقلاب
– چه با‌حجاب، چه بی‌حجاب/ پیش به سوی انقلاب
– پیش به سوی زندگی/ زنانگی، تنانگی
– نافرمانی، کنشگری/ پیکار تا برابری
– نه سلطنت، نه رهبری/ دموکراسی، برابری
– نان، کار، آزادی/ حجاب اختیاری
– هیز تویی/ هرزه تویی/ زنِ آزاده منم
– مرگ بر دیکتاتور
– دانشگاه‌ها پادگان/ دانشجو‌ها تو زندان

بیانیه قرائت‌ شده در دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه علامه:

ما هنوز زنده‌ایم!

از ۱۶ آذر ۱۳۳۲ که برای خوش‌خدمتی به اربابانتان، طاق نصرتی از خون را برای اعلیحضرت آراستید؛ تا ۱۶ آذر ۱۴۰۱ که دانشجویان را ربودید و ممنوع‌الورود کردید تا دلقکِ جمهور با خیال آسوده خاطره تعریف کند و دانشجویان استیجاری‌اش برایش کف و سوت بزنند؛ سودای مرگ ما را داشتید. این آرزو را به گور خواهید برد: “ما هنوز زنده‌ایم.”

ما هنوز زنده‌ایم، پس از هفتاد سال همچنان جوان و آماده و جان بر کف. نه از تهدیدها و ارعاب‌هایتان می‌هراسیم و نه دیگر زندگیِ ذلیلانه زیر عبای مرگ‌آلود شما را بر می‌تابیم. جنبش دانشجویی به مدد پشتوانه مردم آن تاج به سرِ تکیه‌داده به تاریخ خونین ۲۵۰۰ ساله را به زیر کشید، آگاه باشید که شما مصادره‌کنندگان نامِ آن سه دانشجوی شهید نیز از آتش خشم ما در امان نخواهید بود. روز دانشجو تبریکی ندارد. تبریک را در این روز تاریخی کسانی به یکدیگر گفتند که در جنایت‌ و سرکوب شریک بودند.

دو ماه در کوچه و خیابان‌های این سرزمین جنایت جنگی مرتکب شدید، چند صد نفر را به قتل رساندید، از کودک معصومی که هدف تیر مزدورانتان قرار گرفت تا جوان بی‌گناهی که با اتهامات واهی، طناب دار را به دور گردن او نهادید و هزاران تن دیگر را، از مادران داغدار تا فعالین سیاسی، مدنی و دانشجویی به زندان کشاندید به این خیال که خواهید توانست سرو ایستادگی و مقاومت ملت را تبر زنید، حال آنکه این سرو ایستادگی همچنان پا برجاست.

بیش از یک ماه است که سه دانشجوی این دانشکده، #میلاد_عبدی، #حسین_برزو و #جمشید_مظفری با پرونده‌سازی حراست و نیروهای امنیتی ربوده شده‌اند. طبق اخبار واصله، دوستان و هم‌دانشکده‌ای‌های عزیزمان در مزان بدترین اتهامات قرار گرفته، در وضعیت بغرنجی به سر می‌‌برند و وعده‌های دروغین مسئولان دانشگاه مبنی بر آزادی آنان راه به جایی نبرده است. پیشتر نیز #محمد_خانی دیگر دانشجوی دانشکده ما بازداشت شده، در واقعه‌ی زندان اوین مجروح گشته و همچنان در وضعیت جسمی نامناسبی قرار دارد.

ما دانشجویان دانشکده علوم اجتماعی علامه خواستار آزادی بی قید و شرط تمام دانشجویان زندانی دانشگاه‌های سراسر ایران هستیم و اجازه نخواهیم داد بر نام پرافتخار دوستانِ در بندمان مهر فراموشی و بی‌توجهی زده شود.

مسئله‌ی دیگر زمزمه‌هایی است که این روزها در رابطه با جذب اساتید جدید در گروه‌های آموزشی دانشکده به گوش می‌رسد. نام‌هایی که رزومه‌ای جز تولید شبه‌علم و خدمت به دستگاه‌های ایدئولوژیک و امنیتیِ حاکم ندارند. به مسئولینی که دانشگاه را ملک طلق خویش می‌دانند خواهیم گفت: “تمدن‌زایی و تولید علمی که شما از آن سخن می‌گویید چیزی جز توحش‌زایی نیست؛ دانشگاه متعلق به دانشجویان است و ما در سرنوشت علمی خویش دخیلیم و در جذب و حذف اساتید به شیوه‌های گوناگون مداخله خواهیم کرد.”

خطاب به ملت شریف ایران
شما در این دو ماه آزاد زیستن را دگرباره معنا کردید‌. جنبش دانشجویی همراه و هم‌قدم با شما ایستاده است و به بانگ بلند اعلام می‌کند نخواهیم گذاشت خواست دموکراسی‌خواهی و برابری‌طلبی شما مردم ایران به دست مرتجعین داخلی و خارجی مصادره شود. ارتجاع همواره به اشکال گوناگون خود را در جنبش‌های مترقی این تاریخ، بازتولید کرده است.

از اصلاح‌طلبانی که اکنون دوباره به صحنه آمده‌اند تا جمهوری اسلامی استخوان‌پاره‌ای از نعش قدرت را به دامانشان بیاندازد و چنان ناشنوا شده‌اند که انگار سالیان پیش صدای دانشجویان و کارگرانی که یکصدا فریاد می‌زدند “ماجرای اصلاح‌طلب و اصولگرا تمام شده است” را نشنیده‌اند تا نوع دیگری از ارتجاع که می‌خواهد خروج مردم ایران از انقیاد را ذیل سلطه و انقیادی دیگر در آورد. اینان راه‌حل را یا در سلطنتی سیاه و خونین و منقرض شده می‌بینند و یا دست به دامان قدرت‌هایی می‌شوند که کمتر از مستبدین داخلی در این سالها بر مردم فرودست جهان ستم نکرده‌اند.

خطاب به تمام مصادره‌کنندگان و مرتجعین: “شما آزادید که سخن بگویید امّا بدانید سخن‌هایتان دیگر خریداری در میان آحاد مردم و دانشجویان ندارد و ملت آگاه ایران، پیروزمندانه با گذر از مزار نحس‌تان، آینده‌ی خویش را خواهد ساخت.”

پیروزی یک بار و برای همیشه متعلق به ملت ایران است.

۱۹ آذر ۱۴۰۱