زباله‌های اتمی، بی هیچ چاره‌ای و بدون هیچ چشم اندازی
نوشته: ژان ـ فرانسوا فوکونیه*
برگردان: انور میرستاری، زیستگر
۲۸ شهریور ۱۳۹۰
زباله‌های رادیواکتیو یکی از مهم‌ترین معضلات انرژی هسته‌ای را تشکیل می‌دهد.
از نخستین گام، بیرون آوردن اورانیوم از کان‌ها گرفته تا گام‌های پایانی نابود سازی و ویران کردن پایگاه‌های نیروگاه‌های اتمی، زباله‌های اتمی در تمامی این مراحل، تولید می‌شوند. اندازه زباله‌ها و نیز میزان رادیو اکتیویته‌اش در مراحل گوناگون تغییر می‌کند.
زباله‌هایی که میزان رادیو اکتیو آن‌ها خیلی بالا است، شدیداً سمی و خفه‌کننده می‌باشند و ده‌ها هزار سال همچنان رادیو اکتیو باقی می‌مانند. پلوتونیوم ـ ۲۳۹ به مدت ۲۴۰۰۰۰ سال رادیو اکتیو باقی می‌ماند، یعنی به اندازه سال‌هایی که ما را از دوران تاندال‌ها جدا می‌سازد.
هر یک از راکتورهای «تی آنژ» (یکی از نیروگاه‌های اتمی در بلژیک ـ برگرداننده) در حدود ۲۵۰ متر مکعب زباله اتمی در سال تولید می‌کند که به طور میانگین، ۲۵ در صد آن از زباله‌های با اکتیویته بالا و خطرناکتر هستند. در پایان از بین بردن همه مراکز نیروگاه‌های اتمی در بلژیک، کشور با مشکل انبار سازی حدود ۱۰۰۰۰۰ متر مکعب زباله از نوع دارای عمر متوسط یا از نوع بسیار فعال و با عمر بسیار دراز روبرو خواهد شد.
با وجود ده‌ها سال پژوهش، در حال حاضر هیچ راه حلی برای مسأله زباله‌های اتمی پیدا نشده‌است. زباله‌های با رادیو اکتیویته بالای ناشی از راکتورهای بلژیک در تی آنژ و «دول» (یکی دیگر از نیروگاه‌های اتمی در بلژیک ـ برگرداننده) به طور «موقت» انبار شده‌اند. مقداری هم برای « باز سازی» به سوی «هاگ» در فرانسه روانه شده‌اند ( که اگر آن‌ها را هم به مقدار ذباله‌ها بیافزائیم، میزان کلی زباله‌های اتمی بلژیک بالا خواهد رفت) و این زباله‌ها در سال ۲۰۱۳ به صورت زباله‌های دوباره قابل استفاده، به بلژیک بازگردانده خواهند شد.
برای انبار کردن زباله‌های با رادیو اکتیویته ضعیف به دنباله رها کردن برنامه ناحیه «فلوروس ـ فارسین» ( به همت تلاش‌های نماینده حزب سبزها، ژان ـ مارک نوله در پارلمان فدرال بلژیک)، کمون‌های «مول» و «دسل» تنها جولانگاه و عرصه‌های تاخت و تاز می‌باشند. تا حدودی راه حل‌های مالی برای هزینه‌های انبار سازی این زباله‌ها پیدا شده‌است، اما در صورت بروز یک حادثه پیش‌بینی نشده، هیچ بودجه‌ای وجود ندارد.
برای انبار کردن و نگهداری زباله‌های با رادیواکتیو بالا، تا به امروز هیچگونه راه حلی در جهان وجود ندارد. مدافعان انرژی هسته‌ای در بلژیک چاره کار را در دفن زباله‌ها در خاک رس و به عمق پایین‌تر از ۲۰۰ متری میدانند. پس از ۳۰ سال پژوهش، هنوز از نظر فنی کسی مطمئن نیست که این شیوه درست باشد زیرا مقاومت خاک رس در برابر گرمای شدید متصاعد از زباله‌ها کم است.
فکر انبار سازی زباله‌های اتمی، با اطمینان کامل و بی خطر، به مدت ۲۴۰۰۰۰ سال ساده انگاری بیش نیست. چه کسی مسئولیت به خطر انداختن ۶۸۰۰ نسل آینده بشری را به گردن خواهد گرفت؟ چگونه می‌توان یک سیستم معتبر و مطمئن برای دورانی اینچنین طولانی پایه‌ریزی کرد؟ چه کسی بهای سرسام آور نگهداری و هزینه تأمین امنیت ناشی از انبار کردن در پایگاه‌ها را پرداخت خواهد کرد؟
اکولو ـ حزب سبزهای بلژیک ـ موافق انبار کردن و نگهداری این زباله‌ها به منظور کنترل بهتر و یافتن راه چاره‌ای برای بازسازی و نگهداری درست و انبار کردن همیشگی آن‌ها با کشف و دستیابی به یک شیوه اصولی هست. انبار کردن باید در روی سطح زمین و ترجیحا در همان مکان خود نیروگاه و جایی که این مواد بلا خیز تولید می‌شود، باشد تا بتوان یک مراقبت ویژه مطمئن و شفاف انجام داد.
فراموش نکنیم که بهترین راه برای بیشتر محدود کردن اندازه زباله‌های رادیو اکتیو، خروج هر چه سریعتر و همیشگی از برنامه‌های هسته‌ای است.
—————–
* ژان ـ فرانسوا فوکونیه، مشاور سیاسی حزب اکولو در امور انرژی هسته‌ایدر مجله سیاسی ویژه اعضا و هواداران حزب سبزهای بلژیک
- درباره نویسنده:
- تازه‌ترین‌ها:
In touch with the Iranian cultural diaspora.
Shahrgon is an online magazine for Canada’s Iranian cultural diaspora and Persian-speaking languages.
Shahrgon started working in Vancouver, Canada, in 1992 with the publication “Namai Iran” and then in the evolution of “Ayandeh” and “Shahrvand-E Vancouver,” it transformed into Shahrgon.
Shahrgon; The magazine of the Iranian cultural diaspora;
شهرگان مجله‌ی دیاسپورای ایران فرهنگی در ونکوور کانادا از سال ۱۹۹۲ با نشریه‌‌ی «نمای ایران» آغاز به‌کار کرده و سپس در فرگشتی از «آینده» و «شهروند ونکوور» به شهرگان فراروئید
