شعری از محمدرضا سلطانی

درختان

این شهر

نفس را که هیچ

سیگار را بلعیدن

و خدای پیری

که هر صبح

در رویاها دعا می‌کند

و بیرون می‌کشد

 خورشید را

از جیب‌اش

تا ققنوس مغموم مهاجر

به یاد بیاورد پرواز را

و در آغوش آسمان

عشق را

ستاره‌باران کند