طنین پیام ضّد قلدری درمراسم «روز ما»
اسقف دزموند توتو برنده جایزه صلح نوبل، و اسپنسر وست که در ۵ سالگی پاهایش را ناچار قطع کردند، اما تابستان گذشته توانست به قله کلیمانجارو برود، در این مراسم سخنرانی کردند. همچنین گروه‌های موزیک وان رپابلیکن و شان دزمان به اجرای برنامه پرداختند.
شهرگان: هفته گذشته به مناسبت برگزاری «روز ما» به وسیله موسسه «کودکان را آزاد کنید» در ونکوور، گزارشی در این زمینه داشتیم. این هفته گزارش تکمیلی برگزاری مراسم همراه با مختصری در باره تاریخچه و بنیان گذار این حرکت ارائه می‌‌شود.
در حدود ۲۰۰۰۰ جوان با حضور در استادیوم راجرز شنونده پیام‌های الهام بخش سخنرانان بودند. از اسقف دزموند توتو برنده جایزه صلح نوبل گرفته تا اسپنسر وست، سخنگوی «از من تا ما»، که در ۵ سالگی پاهایش را ناچار قطع کردند، اما تابستان گذشته توانست به قله کلیمانجارو برود، در این مراسم سخنرانی کردند. همچنین گروه‌های موزیک مانند وان رپابلیکن و‌شان دزمان به اجرای برنامه پرداختند. ماژیک جانسون، دمی لوواتو، مالی برک و کودی سیمپسون نقطه اشتراکی داشتند؛ همه آنها مورد تبعیض یا زورگویی قرار گرفته بودند.
سخنرانان درمورد موضوعاتی مانند فقر، غلبه بر تیره روزی، و امداد رسانی صحبت کردند. اما آنچه که بر فضای عمومی غلبه داشت موضوع قلدری و زورگویی بود، مساله‌ای که در پرتو خودکشی امندا تاد، نوجوان اهل پورت کوکویتلام، مساله روز بود. ستاره پاپ آمریکایی دمی لوتک می‌‌گوید در سنّ ۱۲ سالگی قلدری منجر به افسردگی او شد. او گفت دختران جوانی مانند امندا در معرض آسیب پذیری ویژه‌ای قرار دارند «در سنی که بدن‌شان در حال تغییر است، درون گرا می‌‌شوند …، در مدارس میانی و دبیرستان این دختران مرحله گذار سختی دارند». ماژیک جانسون، قهرمان ۵ دوره بسکتبال ان بی‌‌ای، به استادیومی مملو از جوانان گفت وقتی بیش از دو دهه پیش دچار بیماری ایدز شد، مورد تبعیض قرار گرفت. برک به علت نابینائی به شدت مورد زورگویی قرار گرفته بود. اما فعال حقوق بشر اسقف دزموند توتو بر این باور است که تغییر مثبت امکان پذیر است:
«هیچ مساله غیر قابل حلی وجود ندارد. زمانی به ما می‌‌گفتند آپارتاید هر گز پایان نمی‌‌یابد، و یا این که تنها با یک حمام خون نژادی از بین می‌‌رود. و لذا چرا نگوییم که این جهان نهایتا برای خوبی ساخته شده است، و چرا نگوییم هر یک از ما در حقیقت از خوبی ساخته شده‌ایم.»
شاید مشکل باور کنیم که موسسه امداد رسانی «کودکان را آزاد کنیم» در سال ۱۹۹۵ بوسیله یک پسر بچه ۱۲ ساله کانادائی اهل انتاریو بنام کرگ کیل برگر بنیان گذاری شد. روزی کرگ، پیش از رفتن به مدرسه، در حال خواندن روزنامه تورنتو استار به مقاله‌ای بر می‌‌خورد در مورد قتل یک کودک کارگر کارخانه‌ای در پاکستان که صدایش را بر علیه کار کودکان به گوش دیگران رسانده بود. کرگ، تحت تاثیر این مساله، در مدت کوتاهی به کمک گروهی از هم کلاسی‌های ۱۲ ساله‌اش گروه امداد رسانی «کودکان را آزاد کنید» را پایه گذاری می‌‌کند. این تشکیلات جهت افشاگری در زمینه کار کودکان نزد مردم آمریکای شمالی و تشویق کودکان این قاره به فعالیت در این زمینه بنیان گذارده شد. او سپس در کوشش برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد کار کودکان به آسیای جنوب شرقی سفر کرد تا کودکان کار را شخصآ از نزدیک ملاقات کرده و داستان‌های آنها را به صورت دست اول بشنود.
در این سفر، سال ۱۹۹۵، هنگامی که کرگ از نخست وزیر وقت کانادا، ژان کراتین، که در راس یک هیات تجاری به آسیای جنوب شرقی سفر کرده بود، بطور ناگهانی و بدون برنامه قبلی تقاضای ملاقات کرد، توجه رسانه‌های کانادا و تا حد کمتری آمریکا را به خود جلب کرد .او کوشید ژان کراتین را متقاعد کند تا مساله بین‌المللی کار کودکان را در دولت کانادا مورد توجه قرار دهد.
پس از بازگشت به کانادا، کرگ و دوستانش از طریق تشکیلات «کودکان را آزاد کنید» شروع به جمع آوری کمک‌های مالی برای امر مبارزه با کار کودکان کردند و پس از آن به اتفاق برادر بزرگش، مارک، موسسه را به ثبت رساندند. در سال ۱۹۹۹، در ۱۶ سالگی، کرگ کتاب «کودکان را آزاد کنید» را نوشت. آنگونه که در وب سایت آنها آمده‌است، هدف موسسه «آزاد سازی کودکان از فقر، استثمار، و آزاد سازی نسل جوان از این باور است که آنان از تاثیر گذاری در جهان ناتوان اند». امروزه این موسسه بیش از ۶۵۰ مدرسه در مناطق در حال توسعه‌ی جهان ساخته، در کشورهایی مانند کنیا، اکووادر، پاکستان، سری لانکا، نیکاراگوئه، مکزیک، و چین برای توسعه پایدار فعالیت می‌‌کند و دفاتری درتورنتو، مونترال، ونکوور، انگلستان و کالیفرنیا دارد.
این موسسه به کمک مدارس و خانواده‌ها در مدارس ابتدائی، میانی، و دبیرستان، گروه‌های داوطلب دانش آموزی تشکیل داده، آنان را به عضویت می‌‌گیرد و با فراهم کردن منابع و آموزش، آنان را برای فعالیت‌های داوطلبانه محلی و بین‌المللی بسیج می‌‌کند. شرکت دانش آموزان در مراسم سالانه «روز ما» منوط به انجام فعالیت‌های داوطلبانه و جمع آوری کمک‌های مالی و آگاهی بخشی در میان جوانان در طول سال است.
منابع: روزنامه مترو، ویکیپیدیا
- درباره نویسنده:
- تازه‌ترین‌ها:
In touch with the Iranian cultural diaspora.
Shahrgon is an online magazine for Canada’s Iranian cultural diaspora and Persian-speaking languages.
Shahrgon started working in Vancouver, Canada, in 1992 with the publication “Namai Iran” and then in the evolution of “Ayandeh” and “Shahrvand-E Vancouver,” it transformed into Shahrgon.
Shahrgon; The magazine of the Iranian cultural diaspora;
شهرگان مجله‌ی دیاسپورای ایران فرهنگی در ونکوور کانادا از سال ۱۹۹۲ با نشریه‌‌ی «نمای ایران» آغاز به‌کار کرده و سپس در فرگشتی از «آینده» و «شهروند ونکوور» به شهرگان فراروئید
