فراموش‌تان نمی‌کنیم
(سه شب)
شب ۱
از تنورات بیرون می زنی
که بردارم برای شعر
و مشغول باشم
به حرف های عاشقانه
تاریکی را کنار می گذاری
خیابان های تهران را عوض می کنی
گناه کار / خرابکار
از خودمان است
برمی دارم بیرون از تنوری که بسوزم
وتن کجا بگذارم و به نام تو خودم را ببازم
این گوشه باید گل سرخی بگذاریم
آوازها از دست نمی روند
خودکامه و دیکتاتور لازم نیست
اعتراض دراطراف حافظ می ماند
باخته ام/ نباخته ام
در من گیر افتاده است
فریااااااااااد چند نفر که تصمیم گرفته اند
این دنیای لعنتی را درست کنند
و بازی را به هم بزنند
تو را نفس گیر و با جاذبه می دانم
تو را که یک تنه می ایستی دراین روایت
و توجه ام را باز جلب می کنی
قانع ام ضربه ات را بزن
بی رحمانه ات / تکان دهنده ات
چه قدر بشمارم؟
شب ۲
تصور کن این صدا هم عمل می کند
و این شعر
درهر خیابان جامی افتد
انتخاب اش با شماست
نگاه چپ نکنید
این صدا درهرقطعه شاهد زیاد دارد
درشعر امروز فارسی
این صدا می ریزد
و شب را کنار می گذارد
تصورکن
تهران درهر صورت حاضر است
تو هم یک گلوله آتش باش
نگو آرواره کجا می گذارند
این هم برای خودش کاری ست
گلو به گلو می افتد
زبان به زبان می افتد
فکروذکر را ببین
آزادی در صحنه وارد است
به آدم سوزی کاری نداشته باشید
رابطه های دلیرانه/ دلبرانه
حاضر اند
خودمانیم
مخفی کاری نمی خواهد این ماجرا
تصور کن اثر خوبی هم دارد.
شب ۳
از گلوی تو می ریزد
وداغ می شوم با کلمات روشن
می ریزد این حرف های آفتابی
و شعر را تازه می کند
سطر های با تو حاضر اند
و آوازهای دربند گرممان می کند
حرارت در چند خیابان می افتد
دهان ات طراوت غزلخوان ست
ساعت را دیگر نگاه نکن
آفتاب را جلوتر می بخشی
خالق شعرهای زیباتری در کنارم
ببین چه می گذرد امشب
که می نویسم و یاس ها را جمع می کنم
عصیانگری در کافه ها می خوانند
آفتاب با تو شروع می شود
به تمام تهران ام توجه کن
از این حال و هوا دیگر نمی گذرم
با تو کهستکاری می شود
با تو که مسلخ دیگر ندارد
از گلوی تو بلاتکلیف نیستیم
ودر آفتاب نقش ات پنهان نمی شود
حالم را داری؟ از تو حرف می زنیم
قهوه ی تلخ لطفا”
خیابان ها را پر می کنی
تاریخ اش را بگذار
و دارایی ات را به صحنه می آوری
خلاصه می فهمی؟
فراموش ات نمی کنم و می سوزم
۵ مرداد ماه – ۱۴۰۲
