عارضه قلبی ناصر مسعودی رو به بهبودی است
ناصر مسعودی در گفت‌و‌گوی کوتاه به شهروند بی‌سی؛ حالم رو به بهبودی است
تحمل مرگ همکار و خواننده فولکلور گیلانی فریدون پوررضا برایم سنگین بود و هنوز از این اتفاق متاثر هستم.
ناصر مسعودی خواننده سرشناس گیلکی که مدتی در بخش مراقبت‌های ویژه در بیمارستان بستری شده‌بود، خوب است.
شهروند بی‌سی طی تماس تلفنی با ناصر مسعودی، وضعیت جسمی او را جویا شد و مسعودی وضعیت خود را رضایت بخش اعلام کرد. او گفت تحمل مرگ همکار و خواننده فولکلور گیلانی فریدون پوررضا برایم سنگین بود و هنوز از این اتفاق متاثر هستم. وی به دوستدارنش گفت حالم خوب است و تا مدتی دیگر به موقعیت و فعالیت عادی روزمره‌ام باز خواهم گشت.
ناصر مسعودی، یکی از قدیمی‌ترین خواننده های اشعار گیلکی معاصر است که از او آثار ماندگاری چون: میرزا کوچک‌خان (چقدر جنگلا خوسی)، کوراشیم، بنفشه گل و… تا کنون منتشر شده‌است.
از استاد مسعودی در ۵۰ سال فعالیت هنری، ۵۰۰ ترانه بجا مانده که بیش از ۲۵۰ ترانه محلی می‌باشد.از آثار ماندگار ناصر مسعودی می توان به میرزا کوچک خان، کوراشیم، بنفشه گول اشاره نمود.
ناصر مسعودی، مشهور به بلبل گیلان، قدیمی‌ترین خواننده اشعار گیلکی معاصر است. او در سال ۱۳۱۴ در محله صیقلان رشت متولد شد. او کوچکترین فرزند خانواده‌است. در ۳ سالگی پدر خود را از دست داد و همراه خانواده و سه خواهر و سه برادر خود به گذر سوخته تکیه کوچه مستوفی نقل مکان کردند. در این ایام خواهر بزرگتر با خیاطی مخارج خانه را تهیه می‌کرد.
او در سال ۱۳۲۸ همراه خانواده به تهران آمد و توانست در خدمت استاد علی اکبر خان شهنازی به عنوان شاگرد پذیرفته شود. او سپس در سال ۱۳۳۴ به گیلان بازگشت و در رشته تئاتر به فعالیت پرداخت و همزمان با آغاز بکار رادیو گیلان در سال ۱۳۳۶ به رادیو آمد به عنوان یکی از نخستین خوانندگان در این رادیو به اجرای برنامه پرداخت.
در سال ۱۳۳۹ او توسط یکی از دوستان خانوادگی به استاد احمد عبادی و خانم ملوک ضرابی معرفی شد و این آشنایی به عنوان یکی از مهمترین اتفاقات زندگی او بشمار می‌رود و تاثیر بسیاری در زندگی او گذاشت.
او در سال ۱۳۴۲ با دختری گیلکی ازدواج کرد که حاصل آن دو دختر به نام‌های بنفشه و بیتا و یک پسر به نام علی است.
- درباره نویسنده:
- تازه‌ترین‌ها:
In touch with the Iranian cultural diaspora.
Shahrgon is an online magazine for Canada’s Iranian cultural diaspora and Persian-speaking languages.
Shahrgon started working in Vancouver, Canada, in 1992 with the publication “Namai Iran” and then in the evolution of “Ayandeh” and “Shahrvand-E Vancouver,” it transformed into Shahrgon.
Shahrgon; The magazine of the Iranian cultural diaspora;
شهرگان مجله‌ی دیاسپورای ایران فرهنگی در ونکوور کانادا از سال ۱۹۹۲ با نشریه‌‌ی «نمای ایران» آغاز به‌کار کرده و سپس در فرگشتی از «آینده» و «شهروند ونکوور» به شهرگان فراروئید
