انقلاب خمر سرخ در دهه ۱۹۷۰ در کامبوج – بخش ۴
زمانی که Richard Holbrook پست معاونت وزارت امور آسیای شرقی و پاسفیک را در وزارت خارجه آمریکا به عهده داشت، هنگام گزارش به اعضاء کمیته کنگره سنای آمریکا درباره اوضاع کامبوج در آن زمان، از Charles Twining به‌عنوان بهترین کارشناس در جهان در رابطه با پناهندگان کامبوجی نام می‌برد. این کارشناس معروف درباره خبرهای مربوط به اعدام و کشتار مردم کامبوج به‌وسیله رژیم خمر سرخ اظهار داشت «برای آن‌که واقعاً بدانیم که در کامبوج چه می‌گذرد، بهتر است که با پناهندگان بلافاصله پس از ورود به خاک تایلند قبل از آن درد دل‌های واقعی‌شان از پروسه کنترل و سانسور بگذرد تماس برقرار کنیم.»
روزنامه نیویورک‌تایمز در ماه مه ۱۹۷۵ با نقل از سازمان «سیاست خارجه آمریکا» وابسته به دولت نوشت «فیلم‌برداری‌های هوایی نشان می‌دهد که فقط ۱۲ درصد از مزارع برنج زیر کشت بوده است، فصل معروف مونسون که آغازش همیشه در اوایل فصل کشت برنج رخ می‌دهد، در این سال درست یک ماه زودتر از معمول ورود نامیمون‌اش را بر سرزمین آسیب‌دیده کامبوج تحمیل کرد، وقتی‌که کمونیست‌ها در ماه آوریل قدرت را به‌طور کامل به دست گرفتند مردم پایتخت با مشکل شدید کمبود برنج روبرو بودند.
Long Roret آخرین نخست‌وزیر رژیم سابق قبل از سقوط دولت‌اش اعلام داشت که شهر پنوم‌پن فقط به مدت هشت روز برنج ذخیره برای مردم پایتخت دارد.» William Goodfellow آخرین نفر از یک گروه آمریکایی بود که در آوریل ۱۹۷۵ مجبور به ترک کامبوج شد. او در ۱۴ جولای در نیویورک‌تایمز به نقل از مقامات آژانس عمرانی بین‌المللی آمریکا نوشت:
«در انبارهای پنوم‌پن فقط برای شش روز برنج ذخیره برای تمام جمعیت کامبوج وجود دارد» او در راستانی راهپیمایی‌های اجباری مردم پنوم‌پن و شهرهای بزرگ دیگر که رسانه‌های غرب به آن عنوان «راهپیمایی» مرگ داده بودند، نوشت: «در حقیقت مهاجرت اجباری مردم از شهرها به روستاها باعث شد که مردم شهرها را از خطر مرگ همگانی و حتمی قحطی نجات دهد» او واشنگتن را مسئول واقعی ایجاد قحطی و کمبود بسیاری از امکانات اولیه حیاتی نام می‌برد. به اعتقاد او بمباران‌های سنگینی و بدون رعایت ارتش آمریکا باعث «انهدام» اقتصاد کشاورزی کشور کامبوج شد. G. Hilden Brand و G. Porter دو همکار رسانه‌ای که قبلاً از آن‌ها نام برده شد، گزارش بسیار جالب و جامعی در رابطه با بمباران‌های سنگین و بیرحمانه ارتش آمریکا و تأثیرات تخریبی همه‌جانبه آن بر سراسر جامعه کامبوج ارائه دادند. لیکن همان‌طور که انتظار می‌رفت رسانه‌های بزرگ و وابسته کمترین اشاره‌ای به گزارش جامع آن‌ها نکردند. در همین حرفه کسانی هم بودند علیرغم مشکلات و حتی خطر، حقایق ناگفته و یا سانسور نشده را به اطلاع مردم رساندند.
Richard Dudman یکی از آن‌هایی بود که همانند برخی از هم حرفه‌های خود حاضر به پوشاندن رخدادهای واقعی دوران جنگ آمریکا در هندوچین نشد. او یکی از خبرنگاران باسابقه و کارآزموده در منطقه خاور دور به شمار می‌رفت. در زمان حکومت لون نل مدت قابل‌توجهی به‌عنوان یک خبرنگار جنگی در کامبوج به سر برد. در حین مأموریت جنگی‌اش در کامبوج او برای یک مدت کوتاه در بازداشت نیروهای انقلابی خمر سرخ بود. پس از آزاد شدن و خاتمه مأموریت‌اش در کامبوج، کتابی جامع با عنوان «چهل روز با دشمن» که عبارت از تجربیات‌اش در دوران رژیم خمر سرخ بود انتشار داد. او ۲۴ آوریل ۱۹۷۵ طی یک مقاله در روزنامه واشنگتن‌پست نوشت: «بمباران‌های مکرر ارتش آمریکا در کامبوج باعث ۴۵۰ هزار کشته و صدها هزار مجروح، معلول افراد غیرنظامی در آن کشور شده است. نتیجه چنین سیاستی باعث هرچه بیشتر رادیکالیز شدن مردم روستا و تبدیل آن به یک پایگاه مستحکم و متعهد انقلابی برای جنبش خمر سرخ بوده است. تجاوزات آمریکا به کامبوج باعث هرچه بیشتر گسترش جنبش مسلحانه چریکی تحت رهبری کمونیست‌ها در اکثر نقاط کامبوج شد. سیاست نظامی آمریکا باعث شد که مردم کامبوج و کمونیست‌های ویتنام را در یک جبهه واحد علیه دشمن مشترکشان یعنی آمریکا متحد کند»
Lewis Simon گزارشگر باسابقه روزنامه واشنگتن‌پست که در چند صفحه قبل از او نام‌آوری شد، در راستای مسائل کامبوج یک یا دو نکته قابل‌توجهی را مطرح می‌کند. به گفته او «در میان کشورهای غرب، چند کشور اروپائی روابط دیپلماتیک خود را با دولت جدید خمر سرخ هم چنان حفظ کردند. در طول واقعه به‌اصطلاح ژنو ساید کامبوج سفرا و دیپلمات‌های این کشورها در کامبوج حضور داشتند. هنگام همه‌پرسی از سفرا و دیپلمات‌های این کشورها هیچ‌کدام از آن‌ها ادعای مقام‌های دولتی اروپا و آمریکا و رسانه‌های این کشورها را درباره رخداد نسل‌کشی در کامبوج تأیید نکردند. سفیر یکی از کشورهای اسکاندیناوی در پاسخ به سؤالم درباره ادعای واقعه نسل‌کشی در کامبوج از جانب سایر دولت‌های اروپا و رسانه‌ها اظهار داشت: در اثبات چنین ادعائی لازم است که آن‌ها مدارک خیلی جدی و واقعی برای متقاعد کردن ما به ما ارائه دهند.»
L.Simon در همین راستا اضافه می‌کند: «اکثر پناهندگان کامبوجی در کمپ‌های تایلند از مردم شمال غربی کامبوج تشکیل شده است. شمال غربی کامبوج تنها منطقه‌ای است که کمونیست‌ها هرگز موفق به کنترل کامل آن نشدند. اغلب اخبار و گزارش‌های رسانه‌های غرب درباره جنایات در کامبوج براساس ادعای مردم طوایف منطقه شمال غربی کامبوج که به‌طور سنتی دشمن سرسخت کمونیست‌ها همیشه بوده‌اند، تهیه‌شده است.»
انتشار اخبار و گزارش‌های ساختگی علیه افراد و جنبش‌های مترقی شیوه همیشگی رسانه‌های بزرگ و وابسته آمریکا و اروپا بوده است.
نشریه هفتگی تایم مورخ ۲۱ نوامبر ۱۹۷۷ عکس جسدی با دست‌های بسته‌شده از پشت، در صفحه سرفصل‌اش به نمایش گذاشته بود. عکس را با پاورقی «یکی از قربانیان خمر سرخ» به خوانندگان‌اش معرفی کرده بود. پس از انتشار این عکس برخی افراد مطلع به اعتبار و صحت این عکس به تایم اعتراض کردند. هیئت‌مدیره تایم در پاسخ به اعتراض این افراد به ماهیت این عکس جواب داد. «آژانس Sygma واگذارکننده این عکس به ما بوده است. به گفته این آژانس عکس مزبور به‌وسیله یک پناهنده کامبوجی که اکنون ساکن پاریس است تهیه‌شده است. ما تردید شما را به ماهیت واقعی این عکس درک می‌کنیم، لیکن اثبات اعتبار یا عدم اعتبار ماهیت این عکس برای ما هم، همچنین امری است بس مشکل.»
حدود دو ماه پس از انتشار این عکس در مجله هفتگی تایم، نشریه هفتگی نیوزویک مورخ ۲۳ ژانویه ۱۹۷۸ به نشانه آن که از رقیب دیرینه‌اش در پخش خبرهای تکان‌دهنده عقب نمانده باشد، همان عکس را با پاورقی «جلاد و قربانی‌اش» در صفحه روی جلد انتشار بین‌المللی‌اش چاپ کرد. نیوزویک علاوه بر این عکس دو عکس تکان‌دهنده دیگر، با زیرنویس «جلادان، مرگ سریع، اما وحشیانه» تزئین می‌کند!
داگلاس فاستر در سلسله مقالات‌اش در نشریه «سرویس اخبار پاسیفیک» مورخ ۱۶ فوریه ۱۹۷۸ به نقل از یک مقام «سرویس اطلاعاتی وزارت خارجه آمریکا» نوشت: «عکس‌های چاپ‌شده مربوط به اعدام در نیوزویک کاملاً جعلی است.»
این مقام در گفتگوهایش با فاستر در رابطه با عکس‌های چاپ‌شده اظهار داشت. «من درواقع با دیدن این عکس‌های جعلی شوکه شدم» رئیس آژانس Sygma در هنگام یک مصاحبه به فاستر اظهار داشت که او هنگام ارسال عکس‌ها به مسئولین این دو نشریه یادآوری کرده بود که عکس‌ها ممکن است جعلی و قصد تهیه‌کنندگان عکس‌ها ممکن است تبلیغات علیه رژیم خمر سرخ بوده باشد. مقامات نیوزویک در پاسخ به تذکرم درباره احتمال جعلی بودن عکس‌ها اظهار داشتند: «تا زمانی که ادعای جعلی بودن عکس‌ها به شما ثابت نشده است، ما هیچ‌گونه واهمه‌ای از انتشار آن‌ها در نشریات و البته به بنیاد خود نداریم. وانگهی خمر سرخ عبارت از جنایتکاران است. این جنایتکاران سر مردم را می‌برند.»
نمونه دیگر از عکس‌های جعلی و تکان‌دهنده در رسانه‌های غرب، انتشار عکس سربازی است با یونیفورم خمر سرخ که در حال نشانه‌گیری با تفنگ‌اش به‌سوی یک گروه از مردم در داخل شهر است. برداشت فوری هر بیننده از این عکس چنین خواهد بود که سرباز مزبور در حال شلیک به‌سوی گروهی از مردم بی‌دفاع است. این عکس به‌وسیله یک فتوژورنالیست آلمانی به نام Christophe. M. Froder در روز آزاد شدن پنوم‌پن گرفته‌شده است. به گفته عکاس، روز آزاد شدن پنوم‌پن مردم برای دسترسی به مواد غذایی مغازه‌های اغذیه‌فروشی را غارت می‌کردند. سرباز مزبور در عکس به‌قصد ترساندن مردم از ادامه غارت مغازه‌ها بدون آن‌که قصد شلیک به‌سوی مردم را داشته باشد با اسلحه بر دوش‌اش به‌ظاهر مردم را تهدید به شلیک می‌کند، در ارتباط با این عکس بسیاری از رسانه‌های بزرگ روزانه، هفتگی در غرب این عکس را در سرفصل صفحات نشریاتشان با برداشت و تفسیرهای دلخواهشان چاپ کردند. یکی از آن‌ها نشریه هفتگی مشهور اشترن (Stern) در آلمان بود. مضمونی که این نشریه در جهت معرفی این عکس برای خوانندگان‌اش انتخاب کرده بود.
یک عبارت خیلی کوتاه اما حساب‌شده بود. «انتقام علیه سرمایه‌داران بعد از پیروزی» عکاسی که این عکس را گرفته بود، از انتشار عکس‌‌هایش در رسانه‌های غرب با مضمون‌های ساختگی و عناد آمیز به‌شدت ناراضی بود. او هنگام مصاحبه‌اش در یکی از شبکه‌های تلویزیون آلمان، به رسانه‌هایی که عکس او را به یک مفهوم تحریف‌شده به مردم معرفی کرده‌اند، به‌شدت اعتراض کرد.
- «ادامه دارد»
- درباره نویسنده:
- تازه‌ترین‌ها:
In touch with the Iranian cultural diaspora.
Shahrgon is an online magazine for Canada’s Iranian cultural diaspora and Persian-speaking languages.
Shahrgon started working in Vancouver, Canada, in 1992 with the publication “Namai Iran” and then in the evolution of “Ayandeh” and “Shahrvand-E Vancouver,” it transformed into Shahrgon.
Shahrgon; The magazine of the Iranian cultural diaspora;
شهرگان مجله‌ی دیاسپورای ایران فرهنگی در ونکوور کانادا از سال ۱۹۹۲ با نشریه‌‌ی «نمای ایران» آغاز به‌کار کرده و سپس در فرگشتی از «آینده» و «شهروند ونکوور» به شهرگان فراروئید
