بالاتر از اهانت
احمد هاشمی، کارمند سابق وزارت خارجه و تحلیلگر مسائل سیاسی و بین المللی
اختصاصی شهرگان: انتشار فیلمی آماتور در شبکه های اجتماعی که ظاهرا با حمایت مالی قبطیان مصری مقیم ینگه دنیا و حمایت تدارکاتی و معنوی گروهی از مسیحیان بنیادگرا و با مضمون توهین و تمسخر پیامبر اسلام، صورت گرفت، بار دیگر بهانه و دستاویز لازم را به دست تندروهای مذهبی در کشورهای مختلف داد تا ضمن اقدام به حمله به نمایندگی‌های سیاسی و کشتار کارکنان آن، بدعت شوم و رویه نامیمونی را که روح الله خمینی در تعرض به اماکن دیپلماتیک بنیان گذاشت، تکرار نمایند.
اقدام توهین آمیز دست اندرکاران فیلم «معصومیت مسلمانان» که با حمایت کینه توزانه و توام با حس انتقام جویی افراد و گروههای مذهبی تندرو در امریکا از جمله کشیش‌تری جونز، همراه بود نمی‌تواند حرکتی قابل توجیه، مشروع و امری قابل دفاع محسوب گردد ولی همگان و به طور اخص، بنیادگرایان اسلامی و رهبران آنان نیاز دارند تا به درک این موضوع نائل آیند که در جوامع دموکراتیک نمی‌توان به بهانه های گوناگون آزادی‌های فردی، جمعی، مدنی و دموکراتیک را در جامعه محدود و منکوب و هر گونه اندیشه مخالف و بنیاد ناخواسته ای را تعطیل نمود.
در این بین اما، آنچه که به هیچ عنوان قابل دفاع نمی‌نماید تحرکات و تحریکاتی است که توسط برخی از رهبران مذهبی کشورهای اسلامی صورت گرفت، بطوریکه آنان بدون اشاره به اقدام زشت و ناپسند گروههای تندرو در مصر، لیبی، یمن و دیگر کشورها در تعرض به مراکز دیپلماتیک، به طور یکجانبه به محکومیت اهانت صورت گرفته پرداختند. آنان، به این هم بسنده نکرده و توده های متعصب و خشمگین را به تظاهرات بر علیه دولت کشوری که فیلم مورد نظر در آنجا ساخته شده، و شعله ور کردن آتش تنفر و خشونت و به طور غیر مستقیم تعرض به نمایندگی‌های سیاسی آن کشور رهنمون شدند بدون اینکه به این معما که «گنه کرد در بلخ آهنگری / به شوشتر زدند گردن مسگری» پاسخ گفته و رابطه بین سازندگان فیلم و دولت امریکا را روشن سازند.
در تعریف مقدسات و هتک حرمت و حوزه شمول آن و همچنین در تعریف آزادی و حدود و ثغور آن و مرزبندی دقیق آن با احترام به ارزش‌ها و مقدسات، می‌توان شاهد گرایش‌ها و اختلاف فکری زیادی بود ولی به بهانه یکی نمی‌توان دیگری را قربانی کرد و یا به برخورد گزینشی متوسل شد. چگونه است که تولید یک فیلم غیرحرفه ای و البته مغرضانه، به مظهر و مصداق توهین تبدیل می‌شود ولی سخنان، تفکر و گفتمان علی خامنه ای، محمود احمدینژاد و یارانش و دیگر دستاربندان بلندمرتبه نظام جمهوری اسلامی در مورد آیین‌های دیگر به ویژه دین یهود و بعضا کافر و نجس خواندن پیروان ادیان آسمانی و غیر آسمانی دیگر، مصداق توهین و خوارشماری نیست. چگونه است که سخنان ملایان تندرو و دستاربندان منبرنشین، در تعریفی از شیوه زندگی، حق و باطل، حیات و ممات و نبرد آخرالزمانی که دربردارنده توهین به ادیان و مکاتب دیگر و منحرف و پلید تلقی کردن پیروان آن‌هاست، مصداق وهن و اهانت نمی‌باشد ولی اقدام تنی چند در تولید فیلمی بی مایه و سخیف، به حساب یک دولت و یک کشور گذاشته می‌شود؟
آری محتوا و درون مایه این فیلم می‌تواند توهین آمیز و تحریک کننده باشد ولی به هیچ عنوان نمی‌تواند مجوزی برای نفرت افکنی و بهانه ای برای ارتکاب قتل و کشتار و نقض اصول اولیه و مقررات مربوط به کنوانسیون وین مبنی بر مصونیت کارکنان نمایندگی کشورها و برخورداری ازحقوق دیپلماتیک آنان باشد و در این مقال، آنچه سزاوار نکوهشی بسیار بالاتر است کشتار، قتل و غارت، اوباشگری و ترویج افراط گرایی، خشونت و عدم تحمل توسط تندروان و بنیادگرایان است که گناهی بس بالاتر و نابخشودنی‌تر از توهین به مقدسات محسوب می‌شود.
در ایران نیز دستاربندان جمهوری اسلامی که از هیچ فرصتی برای ترویج نفرت افکنی و احساسات ضدغربی فروگذار نمی‌کنند با شور و شعف فراوانی به بهره برداری از این موقعیت پرداخته و پیروان خود را به حضوری دیگرباره در خیابان‌ها برای شرکت در تظاهراتی نمایشی و سرشار از شعار و تهی از شعور فراخوانده‌اند. مع هذا، با توجه به فقدان اطلاع رسانی آزاد و فیلترینگ منابع خبری مستقل و شبکه های مجازی اجتماعی در ایران، تظاهرکنندگانی که با سازماندهی دولتی در خیابان‌ها حضور به هم می‌رسانند در اکثر موارد از محتوا و چگونگی توهین صورت گرفته هیچ گونه اطلاعی ندارند و صرفا با جهت دهی و اطلاع رسانی عمدتا غلط و غیر حقیقی در راهپیمایی و حرکت اعتراضی حاضر شده و به ابراز احساسات می‌پردازند.
