حامیانِ توسعۀ حوزه‏‌های علمیه و کمبودِ طلبۀ کشور

یکی از انجمن‏هایی که در طول تاریخ کمبودش کشور ما را دچار بحران کرده بود، «انجمن حامیان توسعۀ حوزه‏های علمیه» بود. خوشبختانه با خبر شدم نه تنها این انجمن تشکیل شده، بلکه آیت‌الله‌ العظمی مکارم شیرازی با مسئولان این انجمن ملاقات کرده است.

در کشور ما بعد از انقلاب شکوهمند اسلامی، انجمن‏های زیادی تشکیل شد اما این خلاء که حامیانِ توسعۀ حوزه‏هایِ علمیه، یک انجمن داشته باشند، همیشه وجود داشت.

آیت‏الله مکارم شیرازی در دیدار با مسئولان این انجمن فرمودند: «هر بدبختی که دامن انسان را می‌گیرد ناشی از جهل اوست. جامعه‌ای که از علم دور باشد جامعه‌ای است که غرق در فساد می‌شود». فرمایش ایشان بسیار درست است. خوشبختانه امروز همانطور که همۀ شما شاهد هستید جامعۀ ما غرق فساد نیست و بر خلاف کشورهای جهان، در آن خبری از بخور بخور و جولان دادن آقا‏زاده‏ها وجود ندارد.

این مرجع تقلیدِ عالی‌مقام در دنبالۀ فرمایشات‌شان فرمودند که ما طلبه به اندازۀ کافی نداریم و اگر در مناطق محروم مدارس علمیه و طلاب، فعال باشند مشکلات فرهنگی و دینی مردم کمتر خواهد بود.

ممکن است عده‏ای به این فرمایشات گهربار بخندند و بپرسند تکلیف بیکاری و فقر شدید مناطق محروم چه می‏شود. که در پاسخ به این افراد خوش خنده باید گفت؛ حالا دوران رژیم طاغوت نیست که مراجع تقلید به اینگونه چیزهای طاغوتی گیر بدهند.

آیت‏الله مکارم‌شیرازی با تأکید بر کمبود طلبه، گفت: در تهران بخشی از مساجد، امام جماعت، ندارند. عده‏ای که به مسائل شرعی اشراف ندارند با توجه به عمر پر برکت امامان جماعت، می‏پرسند حالا که اینها نمی‏میرند دلیلش چیست که مساجد بی امام جماعت هستند. در حالیکه برادران امام جماعتِ مساجد، برای پر کردن سنگرهای پست‏ها و مقامات دولتی، مجبور شدند سنگرهای امام جماعتی خود را ترک کنند که از لحاظ شرعی بر آنها واجب بود و ترک افضل است و مسئله‏ای است بی کراهت، که اگر کمبود طلبه نداشتیم می‏توانستیم بلافاصله جای آنها را پر کنیم.

 در کل وقتی به آمار و ارقام تقسیمات کشوری مراجعه کنیم خواهیم دید که تعداد کل شهر و شهرستان و بخش و دهستان ما پنج‏هزار و هشتاد تاست که اگر رقم سیصدهزار نفر طلبۀ کشور را بر آن تقسیم کنیم، می‏شود شصت طلبه برای هر کوره ده که در مقایسه با تعداد معلمین و اساتید دانشگاه و دکترها و مهندس‏ها و سایر مشاغل بیهوده در کشور، رقم بسیار اندکی است. علی‏الخصوص که ما تا اینجا هشتاد و پنجهزار مسجد داریم که اگر به صورت فرضی آنها را مساوی تقسیم کنیم به هر آبادی فقط و فقط هفده مسجد می‏رسد. ظاهراً ممکن است فکر بفرمایید در هر قصبه شصت طلبه برای هفده مسجد کافی است در حالیکه اشتباه می‏فرمایید. بودجه حوزه‏های ما آنقدر زیاد و تعداد طلبه‏های ما آنقدر کم است که ما در حال حاضر اداره ۲۰ حوزه علمیه در سوریه، لبنان، پاکستان و دیگر کشورهای آفریقایی را به عهده داریم و طلاب حوزه‌های کشور‌های هند، پاکستان، عراق، اندونزی، سوریه، لبنان، افغانستان و آذربایجان  از ما شهریه دریافت می‌کنند. باور ندارید بروید از گوگل بپرسید.

با توجه به همۀ اینها ملاحظه می‏فرمایید که چقدر جای «انجمن حامیان توسعۀ حوزه‏های علمیه» در جامعۀ ما کم بود.

در خاتمه به جا خواهد بود که شما عزیزان هم دست روی دست نگذارید و فکری به حال این کمبود طلبۀ مملکت بکنید. عوض آنکه فرزندان خودتان را بگذارید بیهوده بروند به دنبال درس و مشق و خواندن موش و گربه؛ که نه به درد کشور می‏خورد و نه به درد آخرتشان، آنها را بفرستید حوزه و خودتان به این انجمن نوپا بپیوندید تا از یک طرف مشکلات مادی خود و فرزندانتان را و از طرف دیگر مشکلات فرهنگی و دینی مملکت عزیزمان را ریشه کن کنید.
من‏الله توفیق و عجرکم عندالله.