سه شعر از فرناز جعفرزادگان 

۱

بدرقه ی گلها 

 جمعیتی ست

میان بودن و 

شدن 

آن باغ که چیده شد 

از دست پدر و مادر

دروغی ست

 به رنگ سیب و گندم 

۲

 آن سو با صدایی می وزد 

این سو از صدا می ریزد 

کور سویی نمی خواند 

 سو سوی   نگاه را

پرنده های مهاجر 

  باد از کدام سو وزید 

که از شانه ی هر دم

 کبوتری پر می کشد 

۳

نشسته 

تکه های  شکسته را

جمع می کند

سایه ای

 که در تاریکی 

به دنبال خودمی گردد 

 راه  را  کلافه کرده 

راهی که سرگردان است و 

به دنبال راه می گردد