شعری از رضا روزبهانی در هم‌صدایی با شعار زن زندگی آزادی

صدها بید مجنون خون‌بار و 

پرنده‌های زخمی

 

اما در تابلوی رنگ

قناری، جز افشاندن رنگش، مستانه می‌خواند

اصلا در این نقاشیِ پرخون چه‌طور می‌شود خروشیدن پرنده را نشنید

 

تو را به زخم گلوی آزادی قسم دادم

تو را به حرمت زنانگی زندگی قسم دادم

تو را به خونی که در پای بید مجنون حیاطمان جاری بود قسم دادم

شنیدی و تابلو را چنان نقش زدی

که خروش پرنده

صدای همیشه‌ی نقاشی شد.

 

هم‌صدا با شعار زن زندگی آزادی