عزیز
سفید، سیاه به غایت روشن است. وقتی که دو انگشت بالا تر از لاله‌ی گوش بیایی و دو انگشت دیگر به سمت پیشانی، رو به روشنی بزند. چشم اگر ساغر باشد و ابرو کمان ، لب ساقی می شود و شقیقه برای هر کس که شقیقه باشد برای تو شقایق است. شقایقش از روی ماهش آب می خورد که هاله شده بود دور سرش.
آب و دانه ی کبوترها را که داد، آمد، نشست کنارم. _این طور که نمی شود_در دهانش نصفه نیمه ماند. چوب را از دستم گرفت گذاشت زیر رانش کمی مایل به سمت زانو.
_چوب هر چه محکم و تو پر باشد بهتر است.
کون سرک خودم را کشیدم به سمتش.
_گردو اگر پیدا کنی چه بهتر. خوشدستی اش هم ملاک است.
موهای سرش که چند در میان سفید شده بود، مردترش کرده بود. با خجالت دست کشید به آنها، گفت همخو که بودم با این لاکردارها همرنگ هم می شوم انگار.
خم شدم به طرف چوب. نزدیک سینه اش بود سرم. بوی تنش، بوی تهرانی و عراقی بود و چه خوش بود برایم.
_دستت که خوب جا بشود بلندتر صدا در می کند.
یک وجب از چوب مانده بود بیرون از پایش. پیچ و میخ و این جور خرت و پرت ها را آورده بودم. پیچ را برداشت گذاشت روی چوب. با دست چپش نمی دانم دقیقا کدام را گرفته بود پیچ یا سر پیچ گوشتی را و با دست دیگرش ابزار را می چرخاند تا خوب جا باز کند داخل چوب.
_زندگی چیزی بجز این گردش ها نیست. می روی. می روی. راه رفته را بر می گردی تا دوباره بروی و این رفت و برگشت هاست که عمق ات می دهد.
از عمق می ترسم، از ارتفاع بیشتر، من گفتم.
پیچ و پیچ گوشتی را رها کرد. گفت پرنده شو. پرنده شوی افتادن و پریدنت یکی ست. ته چاهم که باشی پر می کشی رو به روشنی.دیگر دلت نمی لرزد از گودی چاهی که در آنی.
خندیدم. دلم میخاست سر بگذارم روی زانویش و تا دنیا دنیاست از جایم تکان نخورم. ترسیدم از خودش براندم و دیگر نتوانم حتی ببویمش.
_ترس مسریست وقتی که باورت بشود، چیزی هست برای ترسیدن. اول احساس گرمی می کنی پس گردنت. زیر پس گردنت. آنجا که تلاقی دو کتف است گرم می شود و به ناخواه و یکباره سرد.نفس نمناک را سرد احساس می کنی هم آنجا. انگار که ها کرده اند روی مهره های اول تا خنکی هوا، سرد کند آن “ها” را. موهای پشتت، حتی اگر نباشند سیخ می شوند. دست می کشی به تن سوزن_سوزن شده ات و هر جایی را که لمس می کنی بیشتر حس می کنی که چقدر نفسش گرم بود لامذهب. دستهایت را نباید بگذاری روی پیشانی ات، تا در کاسه ی سر نروند این سوزن ها و نبینی آنچه که نباید را .حالا اگر از نوع نیمه شب باشد مسری تر می شود این دهشت.دست خودت نیست تو با ترس نیمه شب همزادی.
به قدری از من بزرگ تر بود که به دنیا آمدنم را دیده و یادش مانده باشد.
_شبی که به دنیا که آمدی ، مادرت هم می ترسید. می گفت، یکی ایستاده روی پشت بام.آنجا را نشان می داد. آنجا. من هم دیدم .
با سر چوب اشاره کرد به جای مشخصی از بام که همیشه خیره اش بودم که چیزی ببینم.درست بالاسر ناودانی را نشان می داد که دهانه ی تنگش همیشه نمور بود، ناودانی که آب بام را می سراند به کرتی که درخت مو کاشته بودند داخلش.
_من هم دیدم .چادر شب.با حوصله تکان می خورد، پا به پا می شد، منتظر می ایستاد و مادرت به صرافت می افتاد که کسی آنجاست که نباید باشد. همه می ترسیدیم. خوف واگیر دارد عزیز، آن هم برای زنی پا به ماه که تا آنزمان هر چه پس انداخته، دختر از آب در آمده. بچه هایی که به دنیا نیامده سقط می شدند و یا اگر هم به دنیا می آمدند، چله ی شان در نیامده، نیمه شب با گریه و زاری مادرت، پدرت از خواب بیدار می شد. پدرت، پسر می خواست که دخترهایش را در کرت نمور زیر آن ناودان به راحتی می توانست چال کند.
چوب را کمتر از یک بند انگشت که کَند، بالا آورد، گرفت روبه رویم.
_دیگر تمام است این چال گودتر از چیزیست که می بینی. چند دختر با جهیزیه داخلش جا شده اند؟ می بینیشان؟
با نخ کلفت میخ را با پیچ یکی کردم و کوبیدمش سمت دیگر چوب. حالا باید منتظر می شدم تا بعد ناهار شود و همه بخوابند.آنزمانکه آفتاب درست بزند پس گردنم.
رسول، پسر همسایه، به لطف زیر زمین اجاره ای شده بود پیغمبر برایم. خانه ی ما، یک اتاق کوچک اجاره ای بود. همه‌ی اسباب و اثاثیه مان یک تخته فرش رنگ رو رفته، لامپا، رخت و پخت سه نفره و یک یخدان بزرگ بود. جهیزیه ی مادر ارثیه ی پدربزرگ بود که در اتاق نمور و تاریکی جا می شد. همیشه ی خدا باید چراغ مهتابی روی دیوار را روشن می کردی تا می توانستی چشم در چشمِ کسی که با او حرف می زنی خیره کنی. سقف به قدری کوتاه بود که پدر روز اولی که آنجا را اجاره کرد لامپ آویزانش را کَند تا هر بار به پیشانی اش نخورد.گچ بود در و دیوارش، باد کرده بود اینطرف و آنطرف. انگار که تاول زده باشند دیوارها. به قدری رطوبت داشت که کافی بود نفس عمیق بکشی تا استخوان هایت ناله کنند.در را که باز می کردی تقریبا کف حیاط رو به روی سینه ات می افتاد. کرتها ساق دوش سول دوش حوض وسط بودند. حوض با کاشی های آبی. درخت مو بالا سر دالان بود که پیچ خورده بود تا کبوترخانه.
آفتاب که درست زد پس گردنم. همه خوابیده بودند. سر چوب کبریت هایی که از بقال محل کش رفته بودمشان را تراشیدم، ریختم داخل گودی سر چوب. پیچ را آرام گذاشتم روی سرخی سرهای کنده شده. یواشکی رفتم لب پنجره که تقریبا با کف حیاط یکی بود. همه ی وجودم را سپردم به بازو و کوبیدمش به کف حیاط تا صدای ترقه ی دست سازم گواه پسر بودنم باشد. پدر، کره خر را که داد زد، فهمیدم که نقشه گرفته است. بر پدر هرآنکس لعنت که حسرت کره خری مثل تو را می کشد را که پرت کرد به حیاط. ته دلش گفت: پسر با این شیطنت هاست که پسر است والا چه فرقی با دختر دارد. هرشیشه ای که می شکستم دلش غنج می زد.
آخرین شیشه ای که شکستم ویترین مغازه ی لباس فروشی بود. سیزده—چهارده سالم می شد. لباس زیر ها را تن مانکن ها کرده بودند. هر روز در راه مدرسه قدم کُند می کردم تا بیشتر ببینم تور و حریر در هم آمیخته را. وچه لذتی می بردم از تنوع در لطافت تصاویرشان. می دانستم که شلوغی بهترین راه در رفتن و گم شدن است در بین جماعتی که کم نیستد کسانی که به حال و روز من مبتلایند. شلوغ ترین روز پیاده رو را انتخاب کردم چند بار از جلوی مغازه رد شدم. ناخواسته و از روی عادت هر بار آهسته می شد قدم هایم . مغازه دار مردی بود که حتی موهای دماغش را هم رنگ کرده بود . مردی که تنها به نیت دانستن سایز پستان زن ها مغازه دار شده بود .در دقت این رفت و آمد ها خوب شناخته بودمش. بار آخر سر مغازه دار شلوغ بود. پاره ی آجر را گذاشته بودم داخل پلاستیک سیاه، برای اینکار باید جلوی مغازه به اندازه تند کردن قدمها خالی می شد. فرصت مناسب را پیدا کردم. دست دستمال پیچم آجر را کوبید به شیشه. شترخ. هنوز شیشه نشکسته بود که زن های داخل مغازه از روی ترس جیغ کشیدند.مغازه دار تا به خودش بیاید نصف ویترینش را داخل کیسه ریخته و فرار کرده بودم.
خدا می داند پیچ کوچه های تنگ را با چه سرعتی دویدم . بین را به چند نفر خوردم نمی دانم.
خانه که رسیدم کسی نبود. خدا را شکر که کسی نبود. لباس ها را پهن کردم روی زمین جوراب های ساق بلند توری با تور های درشت که اگر به هم وصل می شدند چیزی از شلوار کم نداشتند با لباس های زیر رنگارنگ. گیپور و نخی های نرم عکسدار. سوتین هایی که داخلش جوراب و دستمال چپاندم و بستم به سینه ام. یکی از لباس زیرها را تنم کردم جوراب ها را پوشیدم کمی گشاد بودند. آن تکه از اتاق ، بهشت شده بود برایم.دیگر نمی فهمیدم چکار می کنم. کیسه ی زباله ی خالی را با آب پر کردم.سرش را خوب بستم که سر ریز نکند. کمر از شلوار بیرون کشیدم و به شکل عمودی بستم به کیسه ی زباله .طول کیسه به دو نیم تقسیم شد پایین کیسه تو رفت و گوشه هایش شبیه دو ران بریده بیرون آمد ، دو ران بریده ی چاق. هر موقع به مادر می گفتم که من دخترم، دوست دارم مرا به اسم دختر صدا بزنی به شوخی و جدی می گفت یک انگشت بیشتر از دختر ها داری . اسم دختر به تو نمی آید. .تازه انگشت اضافی ام را لای دو ران چاق کرده بودم که رسول گفت : عزیز چکار کردی؟ و وارد اتاق شد. ماجرای ویترین را دیده بود و دید. همه چیز را دید.گفت: چکار می کنی عزیز؟ به سمتم آمد و آن روز، روز اول دخترانگی ام شد.
می گفت دم چتری پرپا، بی دین، لامذهب، تو اصلا مو نداری. تنت شبیه تن انیس است فقط گردوهای سینه ات لیمو نیستند.
انیس عادت داشت، وقتی می رفت مستراح تمام لباس هایش را می کَند.کبوترخانه بالاسر مستراح بود. نه درستِ درست پشت بامش .کمی اگر می خزیدی روی بام گربه وار، می توانستی برسی به سوراخ هواکش اش. یک شب به کمین اش نشستم. رسول هرچه حیاط قدم زد و گفت: چاهی آب نداره،
محل اش نگذاشتم.
_پیرهن سیاه بی قراره ،
نشنیده گرفتم.
انیس می شنید شک کرده بود انگار. برادرش را می شناخت.غروب گذشته بود. زمان، زمان کفتربازیش نبود.
_ به پرپا برس ،چلچلی تشنه شه.
صدایی از من در نیامد.
مطمئن شد که دیگر خانه نیستم. بعد شمردن ستاره و ساعت، انیس بالاخره پا به حیاط گذاشت. در تاریکی شب، گربه بودم در کمین کبوتر، تا برسد به مستراح من خزیدم بالاسر هواکش. لباس هایش را کنَد، آویز میخ کرد. موهایش زاغ، تنش بلور_صاف، سینه کفتری. راست می گفت کپه های سینه اش ور آمده و سفت بودند. لیموهای من ترش بود برای او شیرین و آبدار.
بعد ها انیس به آن همه رفت و آمد به پشت بام شک کرد.
پسر ها دارند آنجا انگار کاری می کنند. دارند سیگار می کشند. به مادرها گفته بود.
از آن روز به بعد از خشاب پدر روزی دو سه تیر کش می رفتم. تا هم دل رسول را به دست آورده باشم و هم رد گم کنی باشد دلیل بر خلوتمان. _کاری به کار پسر ها نداشته باش_ جواب مادر بود به انیس.
.کبوتر خانه شده بود خلوتگاه من و رسول. به نیت هوا کردن کفتر ها همپایش می شدم تا کام بگیرم از او.دم سیاه ،نوک ریز ،طوقی و چاهی شده بود اسم شب برایمان.
می دانست قسم می خورم که مادر می دانست داریم آنجا چکار می کنیم. وقتی که اسم شب را از دهانمان می شنید مرغ پر کنده می شد زن.چادر شبِ شبِ تولدم می شد . سر ظهر، زل آفتاب ،پا به پا می شد. تا کارمان تمام شود. تمام که می شد کارمان انگار که پرنده ی ترسیده را آب و دانه بدهی تا آرام بگیرد، آرام می گرفت. وجدان رسول اما نه. در عذاب بود. می گفت از آخوند مسجد پرسیدم .لواط به اندازه ی پر های کبوترها معصیت دارد.
_خودت گفتی من پسر نیستم.گناهی اگر باشد گردن من.
_ملا می گفت با زن و دختر اگر باشی اسمش می شود زنا. کم از لواط نیست جرمش. جهان اگر به قدر فضله ی کبوتر کثیف شده باشد ارزش نفس کشیدن ندارد.
_چه خاکی به سرم بریزم جلو رویم زنا پشت سرم لواط.مگر من خودم خواستم این آب و آتش را.
به هزار دوز و کلک خاستم بکشانمش خانه. خسته شده بودم از گند و کثافت کبوتر ها. نیامد.نمی آمد و هر اتفاقی که می افتاد نشانه ای می دانست دلیل بر گناه. تصمیم گرفتم کبوترخانه را خانه کنم. خانه ی خالی. خانه. بی کبوترخانه.
گربه های محل را اهلی حیاط کردم. خاک برسرها فقط ماهی های حوض را میخوردند. کافی بود یکی شان بو ببرد طعم کبوتر را.
یک روز تازه برگشته بودیم خانه ، سریش خریده بودیم. با قنادی خاتون حرف زده بودیم.قرار شده بود برایش پاکت درست کنیم. دانه ای چند تومان. چند تومانش برای من مهم نبود. قنادی را من انتخاب کرده بودم به خاطر اسمش.در راه دلش آشوب بود. می گفت شب خواب بد دیدم. دیدم بال در آورده ام.دیدم تو داری بال هایم را می جوی عزیز.دست هایت دندان داشتند در خواب.
دو تا پله ی دالان را یکی کرد. راه کبوترخانه را گرفت. گفت امشب حال ندارم . پیرهن سیاه عزیز.طوقی. فردا چاهی می شویم. هنوز جواب اش را نداده بودم که بگویم دم چتریِ پرپا… .ضربه ای گربه را پهن کرد وسط حیاط.هنوز از داخل حوض بیرون نیامده بود که خودم را رساندم به رسول.نگاهم کرد. فقط نگاه .گفت تنهایم بگذار برای همیشه. پیش خودم گفتم صبح که بشود حالش بهتر می شود. این اتفاق برای هر کفتربازی می تواند بیفتد. تا صبح فردا پایین نیامد. رفتم که دلداریش بدهم. دیدم. پر پرنده ها را کنده و همه ی شان را لخت لخت انداخته یک گوشه.سریش را از پشت ریخته روی خودش،.روی دست ها، شانه و پشت، تا لگن سریشی شده بود. بعد خوابیده بود روی پرها.از طرح جا مانده ی بدنش روی زمین خیلی سخت می شد این ها را حدس زد. طناب را از تیر چوبی سقف گذارنده بود. با تبحر گره زده بود. سنگینی تن اش را سپرده بود به تیر و سقف حرمی که من جلدش بودم. تلو تلو معلق بین زمین و زمان رها شده بود رسول.سفیدی پرها سیاهی بخت من شدند.
- درباره نویسنده:
- تازه‌ترین‌ها:
In touch with the Iranian cultural diaspora.
Shahrgon is an online magazine for Canada’s Iranian cultural diaspora and Persian-speaking languages.
Shahrgon started working in Vancouver, Canada, in 1992 with the publication “Namai Iran” and then in the evolution of “Ayandeh” and “Shahrvand-E Vancouver,” it transformed into Shahrgon.
Shahrgon; The magazine of the Iranian cultural diaspora;
شهرگان مجله‌ی دیاسپورای ایران فرهنگی در ونکوور کانادا از سال ۱۹۹۲ با نشریه‌‌ی «نمای ایران» آغاز به‌کار کرده و سپس در فرگشتی از «آینده» و «شهروند ونکوور» به شهرگان فراروئید
