غزلی از هدیه سلیمانی

وطن

جز دل نمانده بود در آیینِ باورم 
دل را به دست‌ْبوسیِ شاهت می‌آورم 

حوای بی هوای تو‌ هستم مرا بخوان
در عطر و‌ بوی سیبِ گلابت شناورم 

آدم بمان و مهرِ خودت ضمیمه کن 
با اینکه با تو سهمیه‌ای نابرابرم‌!!

با اینکه ضربه خورده‌ام از روزگار تلخ
با اینکه سرزمینِ سلاطین خاورم  

صد بار با تو گفتم و گوشَت به‌ ما نبود 
شیرم اگر چه گربه‌ی رنجور و‌ لاغرم 

در من ببین به تلخیِ ناباورانه‌ات  
در من بخوان‌ که شرزه‌ی شیرینْ‌دلاورم 

ایران منم،  منم منم آن سرزمینِ تو 
خورشیدِ خاورین و سلحشورْ کشورم 

ایران منم‌ ، منم منم آن آبروی تو 
مامم‌، تنم وطن شده بر تو... که مادرم   

ایران منم منم که برای تو مأمن است 
بانوی ماه و آینه در بیت آخرم

دل بود و ناتمام شد این آرزوی من 
هر آن‌چه بوده بوده و هستم به باورم  

#هدیه_سلیمانی 
#ه_د_ی_ه_سلیمانی