چند کار منتشر نشده از سام رسولی

یک:
آن‌هایی که تنهایی را دوست دارند به اندازه کافی تنها نبوده‌اند.

دو:
و موهایت؛ اندوه فراوان. هیئت برگشته از مصیبت دست‌های من.

سه:
مردها که عاشق می‌شوند باز نمی‌گردند، چنان سربازان به هنگام جنگ. زن‌ها اما داستان غم‌انگیزتری دارند، آن‌ها اسیر می‌شوند، و یک عمر جنگ برای‌شان ادامه خواهد داشت.

چهار:
تو رفته‌ای 
یا من دیر برگشته‌ام
که این خانه  همیشه یک نفر
کم دارد

پنج:
دهانِ غمگینِ دیوارم
به روی هرچه باز شوم
از من رفته‌است.

شش:
تنها در یک صورت می‌توانیم بالا برویم
با جرثقیل.
طناب‌دار.
نه!
سیان‌نمایی نمی‌کنم
شما با برج‌های‌تان 
جلوی خورشید را گرفته‌اید.

هفت:
مساله این‌جاست که بسیاری از ما برای زندگی کردن به دنیا نمی‌آییم. بسیاری از ما تنها دست‌های‌مان از خاک بیرون مانده. همین.

هشت:
در حقیقت ما صاحب تنهایی نیستم. هروقت بخواهد به سراغ‌مان می‌آید، و این بزرگترین ایرادی‌ست که می‌شود به تنهایی گرفت.

نه:
انسان همان چیزی را انکار می‌کند که تجربه کرده‌است. تجربه‌هایی عموما غم‌بار و بی‌پایان.

ده:
هر زنی با پالتویی سیاه در مه بگذرد، چشمانت را به خاطرم آورده‌است…