آتش در منابع طبیعی، پیام بیدار کننده تغییرات اقلیمی است
دیوید سوزوکی – عکس از فیس‌بوک
شهرگان: این مطلب در وبلاگ بنیاد سوزیکی منتشر شده و در نگارش آن، ادیتور ارشد بنیاد، ایان هانینگتون هم نقش داشته است. سوزیکی و هانینگتون پیش‌تر کتاب «فقط سردش کن! بحران اقلیمی و ما چه می‌توانیم بکنیم یا نقشه بازی بعد از پیمان پاریس» را هم با هم نگاشته‌اند. مروری بر این کتاب را در شهرگان بخوانید.
آتش‌سوزی‌ها در منابع طبیعی دارند بی‌سی را در می‌نوردند، امسال و تاکنون، نزدیک به ۹۰۰ آتش، فراتر از ۶۰۰ هزار هکتار را سوزاند‌ه‌اند و آسمان غرب امریکای شمالی را با دود پوشانده‌اند. جنگیدن با این آتش‌ها هم فراتر از ۲۳۰ میلیون دلار هزینه در بر داشته– و این فصل آتش‌سوزی هنوز کلی تا پایانش فاصله دارد.
عکس از فلیکر، وزارت حمل و نقل دولت استانی بریتیش کلمبیا، عکس از اتش در مسیر شمال به آلاسکا در اتوبان ۹۷
موضوع فقط بی‌سی هم در بین نیست، از بریتیش کلمبیا تا کالیفرنیا، هزاران نفر از خشم آتش گریخته‌اند. گرینلند شاهد بزرگ‌ترین آتش ثبت شده در تاریخ خود است، آن هم آتشی که پرفسور استیف لرمیت از دانشگات دیلفت در هلند آن را «رویدادی نادر و غریب» خوانده است.
آتش‌ها هم‌اکنون در سرتاسر اروپا، امریکای شمالی و هر کجای دیگر زمین گسترده‌اند. در ماه جون، ده‌ها نفر در آنچه وخیم‌ترین آتش تاریخ پرتغال خوانده می‌شد، جان‌شان را از دست دادند. در همین حال، از ساسکاچوان تا ویتنام تا نیوزلند، سیلاب‌ها همراه خودشان رانش زمین، مرگ و ویرانی به همراه آورده‌اند.
ما دیگر چه لازیم داریم تا بیدار بشویم و سراغ تغییرات اقلیمی برویم؟
آتش‌ها و سیلاب‌ها همیشه در اطراف‌مان بوده‌اند، و در اغلب موارد، این راه طبیعت برای نوسازی زیست‌بوم‌هایش است – ولی همان‌طور که جهان گرم‌تر می‌شود، تعدد، اندازه و شدت آنها افزایش می‌یابد.
متخصص‌ها به ما هشدار داده‌اند که تعداد آتش‌ها در آینده‌ای نزدیک دو برابر خواهند شد و محدوده شمال غرب اقیانوس آرام (اشاره به محدوده‌ای از سواحل غربی امریکای شمالی شامل بر جنوب بریتیش کلمبیا و بخش‌هایی از ایالت‌های واشنگتن و اورگان در امریکا – مترجم)، شاهد پنج تا شش برابر شدن تعداد آتش‌هایش خواهد بود.
عکس از فلیکر، وزارت حمل و نقل دولت استانی بریتیش کلمبیا، سیلاب که جون امسال اتوبان شماره ۱ را در بر گرفته است
از دهه ۱۹۷۰ تاکنون هم در غرب امریکا،میانگین دمای سالیانه تا ۲ درجه سانتی‌گراد افزایش پیدا کرده و فصل آتش‌سوزی تا سه ماه رشد یافته و ما را به «عصر تازه‌ای از آتش‌سوزی در منابع طبیعی غرب» رسانده است و این را تحقیق تازه‌ای از متخصص‌های آتش در دانشگاه بولدر کلرادو می‌گوید که توسط آکادمی ملی علوم امریکا منتشر شد.
تغییرات اقلیمی البته، الزاما آتش‌ها را خودش شروع نمی‌کند – رعدها، آتش‌های به حال خود رها شده در کمپ‌ها، بی‌خیال انداختن یک ته سیگار بر زمین و جرقه ناشی از ماشین‌آلات در اغلب موارد آتش‌ها را شروع می‌کنند – ولی تغییرات اقلیمی، شرایط لازم برای آتش‌های بیشتر و گسترده‌تر را خلق می‌کند.
رعد که بانی تا ۳۵ درصد آتش‌های کاناداست و مسوول ۸۵ درصد مناطقی است که در هر سال در کشور می‌سوزند، با افزایش دما، بیشتر از قبل می‌شود و تحقیق‌هایی نشان داده‌اند که هر درجه سانتی‌گراد که بر دمای میانگین زمین افزوده شود، ۱۲ درصد هم بر تعداد رعدها افزوده می‌شود.
زمستان‌های کوتاه‌تر و خشک‌تر و ذوب زودهنگام یخ‌ها، بر زمان فصل‌های آتش می‌افزاید.
همان‌طور که اتمسفر زمین داغ‌تر می‌شود، رطوبت بیشتری را در خود نگه می‌دارد و برخی از آن جنگل‌ها و باتلاق‌ها بیرون کشیده می‌شود و افزایش بارش هم کافی نیست تا جلوی خشکیدگی را بگیرد.
این بدان معناست که منابع سوختی خیلی راحت‌تر شعله‌ور می‌شوند و آتش‌ها بر مناطق بیشتری گسترش می‌یابند.
طغیان آفاتی همانند سوسک‌های کاج کوهستانی‌خوار – که پیش‌تر با زمستان‌های طولانی‌تر و یخ‌تر کنترل می‌شدند – هم جنگل‌ها را می‌کشند و تهی از درخت‌شان می‌کنند و بر حجم سوخت آتش‌ها می‌افزایند.
چون درخت‌ها و خاک، رطوبت را بر شیب‌ها حبس می‌کنند، آتش‌ها همچنین بر شدت سیلاب‌های ناگهانی می‌افزایند، وقتی که فصل باران عاقبت سر برسد.
تاثیرگذاری‌هایشان بر انسان و اقتصاد هم خیره‌کننده‌اند – از نابودی املاک گرفته تا هزینه‌های جنگیدن با آتش‌ها و تلاش برای حفظ منابع ارزش‌مند محیط‌زیستی و زیست‌بوم‌ها. همان‌طور هم که جمعیت انسانی بیشتر از قبل به حیات‌وحش گسترش می‌یابد، آسیب‌ها و هزینه‌ها هم بیشتر می‌شوند.
دود بر سلامت افراد هم تاثیر می‌گذارد و مردمان را – بخصوص کودکان و کهنسالان را – در خطر قرار می‌دهد و هزینه‌های درمانی را افزایش می‌دهد.
الان دیگر می‌دانیم که آتش‌سوزی‌ها در منابع طبیعی بانی مرگ ۳۴۰ هزار نفر در سال می‌شوند و بیشتر افراد هم به‌خاطر عواقب تنفس دود می‌میرند.
آتش‌ها همچنین دی اکسید کربن پس می‌دهند و یک دور بازخوردی خلق می‌کنند و بر شدت تغییرات اقلیمی می‌افزایند.
جنگل‌های بورئال (عنوان جنگل‌های شمالگان – مترجم) در کانادا و روسیه حجم قابل‌توجه‌ای کربن در خود ذخیره دارند و کمک به نظم اقلیمی می‌کنند، ولی آنها بشدت آسیب‌پذیر نسبت به آتش‌ها هستند.
گستره‌ای از راه‌حل‌ها هم پیشنهاد شده‌اند.
نویسنده‌های مطالعه منتشر شده در آکادمی علوم امریکا، توصیه می‌کنند که بگذاریم آتش‌ها در مناطقی بسوزند که مردمان مقیمش نیستند تا اجازه به رشد آتش‌های «کنترل‌شده» بدهیم که حجم سوخت موجود را کاهش می‌دهند و موانعی بر دیگر آتش‌ها خلق می‌کنند، جنگل‌های متراکم را کم‌پشت می‌سازند، همچنین پیشنهاد به منع توسعه در مناطق سوخته از درختان سوزنی و استحکام قوانین ساختمان‌سازی می‌کنند.
این ابزارهای تطبیقی مهم هستند، همچنین الگوهایی که مردمان را از آتش درست کردند منع می‌کنند، ولی تمرکز اولیه‌مان بایستی بر این باشد که هرچه می‌توانیم بکنیم تا تغییرات اقلیمی را کندتر بکنیم.
برابر داده‌های ناسا، دمای میانگین سطح زمین از اواخر قرن نوزدهم میلادی تاکنون، ۱.۱ درجه سانتی‌گراد افزایش پیدا کرده و بخش عمده گرمایش زمین در ۳۵ سال اخیر رخ داده‌اند و ۱۶ تا از ۱۷ گرم‌ترین سال تاریخ معاصر هم در بازه زمانی سال ۲۰۰۱ تاکنون قرار گرفته‌اند.
هشت ماه از سال ۲۰۱۶ هم گرم‌ترین ماه‌های ثبت شده در تاریخ معاصر بودند (هر ماه را با جدولی از همین ماه در سال‌های گذشته مقایسه می‌کنند و گرم‌ترین ماه‌ها را بدین شکل ثبت می‌کنند – مترجم).
اقیانوس‌ها هم به سرعت گرم‌تر و اسیدی‌تر می‌شوند، یخ شمالگان به سرعت تمام شاهد کاهش گستردگی و ضخامتش است، یخچال‌های طبیعی در سرتاسر جهان عقب می‌کشند (و ذوب می‌شوند) و سطح آب دریاها (و اقیانوس‌ها) جهان در روندی شتابان افزایش پیدا می‌کند.
ثبت رویدادهای همراه با حداکثر دمای هوا بیشتر از گذشته می‌شوند، در حالی که رویدادهای همراه ثبت دمای پایین هوا، کمتر از قبل می‌شوند و رویدادهای شدید آب و هوایی در بسیاری مناطق، در روندی فزاینده، تبدیل به آب و هوای معمولی منطقه می‌شوند.
آتش‌سوزی‌های امروز، پیامی بیدار کننده‌اند.
اگر به تعهدهایمان نسبت به پیمان پاریس متعهد هستیم، دیگر نمی‌توانیم خطوط انتقال سوخت‌های فسیلی بیشتری بسازیم، تار سندها را گسترش بدهیم، به فرکینگ ادامه بدهیم و به حداکثر توان‌مان، سراغ سود گرفتن از نفت شمالگان و عمق دریاها برویم.
- درباره نویسنده:
- تازه‌ترین‌ها:
In touch with the Iranian cultural diaspora.
Shahrgon is an online magazine for Canada’s Iranian cultural diaspora and Persian-speaking languages.
Shahrgon started working in Vancouver, Canada, in 1992 with the publication “Namai Iran” and then in the evolution of “Ayandeh” and “Shahrvand-E Vancouver,” it transformed into Shahrgon.
Shahrgon; The magazine of the Iranian cultural diaspora;
شهرگان مجله‌ی دیاسپورای ایران فرهنگی در ونکوور کانادا از سال ۱۹۹۲ با نشریه‌‌ی «نمای ایران» آغاز به‌کار کرده و سپس در فرگشتی از «آینده» و «شهروند ونکوور» به شهرگان فراروئید
