Advertisement

Select Page

دوشعر سپید از مریم گمار

دوشعر سپید از مریم گمار

 

۱

پلک بستهِ پنجره

آه می‌کشد خانه

از زخم زبان و

نگاه پوسیده،

کنار می‌زنم پرده را.

 

سکانس بعدی؛

 

شکوفه‌ی امیّد!

اتّفاقی نیست

نهالِ روئیده

در ذهن فردا…

 

نگاه کن‌!

گذشته انگشتِ زخم

از جوانه‌ی باغ

مرا به خود بخوان

در واپسین بهار!

 

 

۲

ببین‌!

عبور کرده‌ام

از  رد پای پاییز و

لکنت زمستان،

اما هنوز به گِل نَشستِه‌ام.

 

#مریم_گمار

لطفاً به اشتراک بگذارید
Advertisement

تازه‌ترین نسخه دیجیتال شهرگان

تازه‌ترین نسخه‌ی دیجیتال هم‌یان

آگهی‌های تجاری:

ویدیوی تبلیفاتی صرافی عطار:

شهرگان در شبکه‌های اجتماعی

آرشیو شهرگان

دسته‌بندی مطالب

پیوندها:

Verified by MonsterInsights