«غیبت نمایندگان واقعی کارگران» در تصمیم‌گیری درباره قانون کار
۵۵
نماینده مجلس در نامه‌ای به وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی خواستار تدوین پیش‌نویس اصلاح قانون کار به صورت سه‌جانبه شدند.
نماینده مجلس در نامه‌ای به وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی خواستار تدوین پیش‌نویس اصلاح قانون کار به صورت سه‌جانبه شدند.به گزارش خبرگزاری کار ایران، ایلنا، این نمایندگان نوشته‌اند در صورتی که پیش‌نویس به صورت سه‌جانبه بازنگری نشود، از بررسی آن در مجلس خودداری خواهند کرد.
این نامه پس از آن نوشته شد که چندین تشکل کارگری از بی‌توجهی دولت به نظرات‌شان در مورد پیش‌نویس قانون کار انتقاد کرده‌اند.
این تشکل‌ها می‌گویند که پیش‌نویس مورد نظر دولت در بسیاری از موارد به زیان هفت میلیون و ۵۰۰ هزار کارگر ایرانی است.
صادق کارگر، فعال سندیکایی در نروژ، درباره نامه ۵۵ نماینده مجلس به رادیوفردا می‌گوید:
همین که ۵۵ نفر در مجلس کنونی نسبت به این مسئله اعتراض کرده‌اند به نظر من بد نیست. هر چه مخالفین اصلاح این قانون کار افزایش پیدا کند و این مخالفین نظر خود را بیان کنند، مثبت است و کمک می‌کند به این که بانیان آن نتوانند کار خود را پیش ببرند یا حداقل با دشواری پیش ببرند.
در مورد مسئله سه‌جانبه‌گرایی هم که درباره آن صحبت می‌شود، آقایان فراموش کرده‌اند اصل سه‌جانبه‌گرایی در ایران متاسفانه وجود ندارد، چون هرگز نمایندگان واقعی کارگران به عنوان یکی از این سه جانب در تصمیم‌گیری‌ها و آن چه سه‌جانبه‌گرایی خوانده می‌شود، حضور و نقش ندارند.
اما مقام‌های دولتی می‌گویند در تصمیم‌گیری‌های مربوط به کارگران، نمایندگان این طبقه شرکت دارند. این مسئله تا چه حد درست است؟
همیشه نمایندگان واقعی کارگران در این مسائل غایب بودند و خیلی وقت‌ها دولت آن چنان در این کار افراط کرده است، به خصوص در دوره محمود احمدی‌نژاد که حتی خانه کارگر و نمایندگان دولتی و حکومتی را هم محدود کرده است و در خیلی مراحل به اینها اجازه نمی‌دهد در تصمیم‌گیری‌ها شرکت کنند.
در مسئله تعیین دستمزدها همین سه‌جانبه‌گرایی به اصطلاح دارد انجام می‌شود، ولی ما شاهد بوده‌ایم نمایندگانی که به آنجا می‌روند عملا تسلیم می‌شوند و اگر هم تسلیم نشوند حرف‌شان پیش نمی‌رود و در نهایت دستمزدهایی تعیین می‌شود که با خط فقر فرسنگ‌ها فاصله دارد.
اصل سه‌جانبه‌گرایی به نظر شما چه زمانی می‌تواند به اجرا درآید؟
بهتر است در ایران ابتدا به خود مسئله سه‌جانبه‌گرایی بپردازند. شرط تامین سه‌جانبه‌گرایی این است که فعالیت سندیکاهای کارگری آزاد شود، موانعی که بر سر فعالیت آنها وجود دارد برداشته شود و دولت مانعی ایجاد نکند و از نمایندگان واقعی سندیکاهای کارگری مانند منصور اسانلو، ابراهیم مددی، رضا شهابی و علی نجاتی استفاده کند. چون اینها می‌توانند از طرف کارگران ایران در واحدهای خودشان بیایند و از جانب کارگران صحبت کنند.
پس مسئله سه‌جانبه‌گرایی ابتدا باید در ایران حل شود چون تا زمانی که این کار انجام نشود اصلا مسائل کار و کارگری در ایران ثبات پیدا نمی‌کند.
با توجه به انتقادهایی که از سوی تشکل‌های مستقل کارگری و همین طور نمایندگان مجلس صورت گرفته است، آیا دولت راه همواری برای تغییر قانون کار در پیش دارد؟
اگر راه هموار بود تا به حال قانون کار را تغییر داده بودند، چون از سال ۸۵ تلاش خود را شروع کردند. منتها شرایط اجتماعی- سیاسی، سطح مبارزه کارگران، میزان نارضایتی کارگران و مقاومتی که در این زمینه صورت گرفت، به آقایان اجازه نداد برنامه خودشان را پیش ببرند.
به نظر من، این یک چالش اساسی برای هر دولت و حکومتی است که بخواهد با دور زدن کارگران و نادیده گرفتن حقوق طبیعی آنها و دستاوردهای‌شان، قانون کار جدیدی به کارگران تحمیل کند که هیچ انطباقی با مسائل و منافع کارگران نداشته باشد.
بنابراین این راه بسیار دشواری است و به‌خصوص در شرایط کنونی انجام نخواهد شد، چون آن قدر اختلافات در جامعه و در درون حکومت و نگرانی از افزایش اعتراض‌های اجتماعی زیاد است که هیچ جناحی نمی‌تواند به آسانی این کار را پیش ببرد و خود آقایان هم مصلحت را فعلا در این دیده‌اند که مسئله را عقب بیندازند. ولی این عقب انداختن هم مشکل را حل نمی‌کند. مشکل فقط زمانی حل می‌شود که اینها به حقوق کارگر تن دهند و آن را به رسمیت بشناسند.
[رادیو فردا]
- درباره نویسنده:
- تازه‌ترین‌ها:
In touch with the Iranian cultural diaspora.
Shahrgon is an online magazine for Canada’s Iranian cultural diaspora and Persian-speaking languages.
Shahrgon started working in Vancouver, Canada, in 1992 with the publication “Namai Iran” and then in the evolution of “Ayandeh” and “Shahrvand-E Vancouver,” it transformed into Shahrgon.
Shahrgon; The magazine of the Iranian cultural diaspora;
شهرگان مجله‌ی دیاسپورای ایران فرهنگی در ونکوور کانادا از سال ۱۹۹۲ با نشریه‌‌ی «نمای ایران» آغاز به‌کار کرده و سپس در فرگشتی از «آینده» و «شهروند ونکوور» به شهرگان فراروئید
