هنرمندی که در تنهایی رفت
منصوره حسینی از مقابل صبا به سمت خانه ابدی بدرقه می‌شود
منصوره حسینی هنرمند نقاشی که ۱۵ روز پس از درگذشت پیکرش در خانه پیدا شد، از مقابل موسسه فرهنگی هنری صبا به سمت قطعه هنرمندان بدرقه می‌شود.
همایون ثابتی‌مطلق؛ هنرمند نقاش و مجسمه‌ساز و رئیس انجمن نقاشان ایران در گفتگو با خبرنگار مهر گفت: امروز صبح (پنج شنبه ۸ تیر) به ما اطلاع دادند که متاسفانه خانم منصوره حسینی از بزرگان هنر نقاشی ایران دارفانی را وداع گفته‌اند.
وی افزود: خانم حسینی عضو انجمن نبودند ولی به احترام ایشان ما تمام تلاش‌مان را برای انجام درست مراسم درخور ایشان را انجام دادیم. تماس‌هایی هم برای این مراسم با موسسه صبا و مدیران این مجموعه گرفتیم که موثر افتاد.
وی ادامه داد: با توجه به اینکه مرحوم حسینی عضو پیوسته فرهنگستان هنر بود کارهای تشییع را انجام دادیم و قرار بر این شد که مراسم تشییع جنازه این بانوی هنرمند را برای انتقال پیکر ایشان به قطعه هنرمندان، از مقابل صبا انجام دهیم.
مرگ غریبانه در خانه
منصوره حسینی سال ۱۳۰۵ در تهران متولد شد و در سال ۱۳۲۸ لیسانس نقاشی خود را از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران دریافت کرد، سپس در سال ۱۳۳۸ از آکادمی هنرهای زیبای رم پایان نامه گرفت.
حسینی بعد از فارغ‌التحصیلی از دانشگاه به‌عنوان نقاشی نوگرا فعالیت خود را ادامه می‌دهد و در چند نمایشگاه گروهی نیز شرکت می‌کند و سرانجام در اسفند سال ۱۳۳۳ برای ادامه تحصیل به ایتالیا می‌رود و در آکادمی هنرهای زیبای رم پذیرفته می‌شود.
وی از نخستین هنرمندان ایرانی است که در دوسالانه ونیز حضور پیدا می‌کند و در سال ۱۳۳۶ نگارخانه وانتاجو در شهر رم نمایشگاهی از ۱۹ پرده نقاشی او را به تماشا می‌گذارد. گزارشگر هنری روزنامه دومنیکا در این‌باره می‌نویسد: “به‌نظر می‌رسد که منصوره، نقاش آینده‌دار ایرانی و میهمان عاشق رم، هوشمندانه از مکتب رم بهره گرفته و حال و هوای نقاشی ما را با پیچیدگی تزیینی و خیالی نقاشی قدیم ایرانی درآمیخته است.”
کارهای او در نمایشگاه‌های انفرادی و گروهی بسیار در ایران، ایتالیا، چکسلواکی، یوگسلاوی و از جمله دوسالانه‌های تهران، دوسالانه ونیز، چهارسالانه رم و… روی دیوار رفت و جوایزی از نمایشگاه نقاشان آسیایی در رم، مسابقه ثبت زیبایی‌های رم، مسابقه نقاشی از مناظر شهرستان جووانی کامپانو(۱۳۳۸)، نمایشگاه ملی هنر معاصر و… دریافت کرد.
جنازه معصومه حسینی صبح امروز(پنج‌شنبه) و پس از گذشت ۱۵ روز از فوت، در منزل شخصی‌اش پیدا شد. همسایگان این هنرمند نخستین افرادی بودند که پس از ۱۵ روز بی‌خبری وارد منزلش شده و با پیکر بی‌جان او مواجه شدند.
زندگینامه :
منصوره حسینی زادهٔ سال ۱۳۰۵ در تهران ست.
او در سال ۱۳۲۸ لیسانس نقاشی خود رااز دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران دریافت کرد. سپس در سال ۱۳۳۸ از آکادمی هنرهای زیبا – رم پایان‌نامه گرفت.
هنگامی که منصوره حسینی در دانشکده هنرهای زیبا آموزش خود را آغاز کرد، این دانشکده چهار پنج سال بیشتر نداشت. استادان منصوره، حیدریان، وزیری، صدیقی، مقدم، رولان دوبرول و مارت سلستین آیو (خانم امین‌فر) بودند.
در اندک هنگام، منصوره حسینی با پژوهش بسیار از بند آموخته‌های خشک دانشکده رهایی می‌گیرد و شیفتهٔ آزادی سبک‌های امپرسیونیست‌ها (دریافتگری) و پست امپرسیونیست‌ها (پسا دریافتگری) می‌شود. او خود در این باره می‌نویسد «مادام آشوب مرا تشویق می‌کرد، ولی حیدریان متلک می‌پراند و می‌گفت سزانـَک شده‌ای، در حالی‌که من اصلاً سزان را نمی‌شناختم و سال‌های آخر دانشجویی بود که کم‌کم با کارهای او آشنا شدم.»
تحصیلات در ایتالیا:
بعد از فارغ‌التحصیلی از دانشگاه (۱۳۲۸) به‌عنوان نقاشی نوگرا فعالیت خود را ادامه می‌دهد و در چند نمایشگاه گروهی نیز شرکت می‌کند و سرانجام در اسفند سال ۱۳۳۳ برای ادامه تحصیل به ایتالیا می‌رود. «در آکادمی هنرهای زیبای رُم پذیرفته می‌شود و اجازه می‌یابد تا در سال دوم نام‌نویسی کند. استاد راهنمای او امریکو بارتولی است که در نقاشی فیگوراتیو شیوه‌ای آزاد دارد.»
در ایتالیا او، همانند بسیاری دیگر از نقاشان ایرانی آموزش دیده در آکادمی رم، از مکتب نقاشی رم (یا به ویژه شاخه‌ای از اکسپرسیونیسم آرام) هنایش گرفت. بی‌گمان هماهنگی احساس او با زیباشناسی مکتب رم نیز در این میانه بازیگر بود.» [۲] در سال ۱۳۲۵ منصوره از نخستین هنرمندان ایرانی است که در دوسالانه ونیز حضور پیدا می‌کند. در سال ۱۳۳۶ نگارخانه «وانتاجو» در شهر رم نمایشگاهی از ۱۹ پردهٔ نقاشی او را به تماشا می‌گذارد و «گزارشگر هنری روزنامه دومنیکا در این‌باره نوشت: به‌نظر می‌رسد که منصوره، نقاش آینده‌دار ایرانی و میهمان عاشق رم، هوشمندانه از «مکتب رم» بهره گرفته و حال و هوای نقاشی ما را با پیچیدگی تزیینی و خیالی نقاشی قدیم ایرانی درآمیخته‌است.»[۳]
:نمایشگاه‌ها
کارهایش را در نمایشگاه‌های تک-تنه و گروهی بسیار در ایران، ایتالیا، چکسلواکی، یوگسلاوی و از جمله دوسالانه‌های تهران (۱۳۳۷ تا ۱۳۴۵) دوسالانه (بی‌ینال) ونیز (۱۳۳۵)، چهارسالانه رم (۱۳۳۷) نشان داد و چند جایزه از جمله: نمایشگاه «نقاشان آسیایی در رم» (۱۳۳۷)، مسابقه ثبت زیبایی‌های رُم (۱۳۳۸)، مسابقه نقاشی از مناظر شهرستان جووانی کامپانو (۱۳۳۸)، نمایشگاه ملی هنر معاصر «الهام از حیات نبات» (۱۳۳۸) را برنده شد.
کارهای او در نمایشگاه مروری بر آثار در فرهنگسرای نیاوران ۱۳۷۷ و پنجمین نمایشگاه «پیشگامان نوگرایی در ایران» در موزه هنرهای معاصر ایران (۱۳۸۳) نشان داده شده ست.
- درباره نویسنده:
- تازه‌ترین‌ها:
In touch with the Iranian cultural diaspora.
Shahrgon is an online magazine for Canada’s Iranian cultural diaspora and Persian-speaking languages.
Shahrgon started working in Vancouver, Canada, in 1992 with the publication “Namai Iran” and then in the evolution of “Ayandeh” and “Shahrvand-E Vancouver,” it transformed into Shahrgon.
Shahrgon; The magazine of the Iranian cultural diaspora;
شهرگان مجله‌ی دیاسپورای ایران فرهنگی در ونکوور کانادا از سال ۱۹۹۲ با نشریه‌‌ی «نمای ایران» آغاز به‌کار کرده و سپس در فرگشتی از «آینده» و «شهروند ونکوور» به شهرگان فراروئید
