Advertisement

Select Page

برشی از رمان «مای نیم ایز لیلا» نوشته بی‌تا ملکوتی

فصل‎ ‎پانزدهم

عاشقش‎ ‎شدم‏. ‏به‎ ‎همین‎ ‎سادگی‏. ‏نه‎ ‎قیافه‎ ‎و‎ ‎سر‎ ‎و‎ ‎تیپش مهم‎ ‎بود؛‎ ‎نه‎ ‎نویسنده‎ ‎بودن‎ ‎و‎ ‎اداهای‎ ‎روشنفکریش‎ ‎که‎ ‎خوب چیزی‎ ‎ازش‎ ‎سر‎ ‎در ‏نمی‌آرم؛‎ ‎نه‎ ‎پولی‎ ‎که‎ ‎معلوم‎ ‎نبود‎ ‎از‎ ‎کجا می‎ ‎آره‎ ‎و‎ ‎اصلاً‎ ‎چقدر‎ ‎پولداره‎ ‎و‎ ‎نه‎ ‎حتا‎ ‎نگاه‌های‎ ‎خیره‌اش‎ ‎که اون‎ ‎اوایل‎ ‎آزارم‎ ‎می‌داد‏. ‏گاهی‎ ‎می‌اومد‎ ‎پشت‎ ‎پنجره‎ ‎و‎ ‎با‎ ‎یه بی‌تفاوتی‎ ‎خاصی‎ ‎به‎ ‎پنجره‌ی‎ ‎اتاق‎ ‎نشیمن‎ ‎آپارتمان‎ ‎شصت متری‎ ‎ما‎ ‎تو‎ ‎خیابون‎ ‎بهشت‎ ‎زل می‌زد‏. ‏از‎ ‎پشت‎ ‎پرده‎ ‎یواشکی ‏نگاهش‎ ‎می‌کردم. ‏قیافه‌ی‎ ‎خسته‌ای‎ ‎داشت‎ ‎اما‎ ‎حریص‎ ‎نبود نگاهش‎… ‎حس‎ ‎می‌کردم‎ ‎این‎ ‎مرد،‎ ‎مردیه‎ ‎که‎ ‎هست‎ ‎اما‎ ‎چیزی ازت‎ ‎نمی‌خواد‏. ‏تو‎ ‎چشماش‎ ‎‏می‌‏شد‎ ‎خوند‎ ‎که‎ ‎دلش‎ ‎برای‎ ‎چیزی، کسی،‎ ‎گمشده‌ای‎ ‎تنگه‏. ‏نور‎ ‎صبح‎ ‎زود‎ ‎پشت‎ ‎پنجره‎ ‎جون‎ ‎می‌ده برای‎ ‎ابرو‎ ‎برداشتن‎… ‎مرده‎ ‎تا‎ ‎صبح‎ ‎بیداره‎ ‎اما‎ ‎نمی‎ ‎دونستم‎ ‎چرا وقتی‎ ‎می‌رم‎ ‎دم‎ ‎پنجره‎ ‎ابروهامو‎ ‎درست‎ ‎کنم،‎ ‎غیبش‎ ‎می‎ ‎زنه‎.‎

اون‎ ‎روز‎ ‎صبح‎ ‎زود‎ ‎داشتم‎ ‎‏می‌‏رفتم‎ ‎آرایشگاه‎ ‎که‎ ‎دیدم‎ ‎وسط کوچه‎ ‎وایساده‎ ‎و‎ ‎داره‎ ‎سیگار‏ می‌‏کشه‏. ‏تا‎ ‎منو‎ ‎دید‎ ‎رفت‎ ‎سمت درِ‎ ‎خونه‎ ‎ش‎ ‎که‎ ‎یکهو‎ ‎خورد‎ ‎زمین‏. ‏ناخودآگاه‎ ‎دویدم‎ ‎طرفش و‎ ‎با‎ ‎صدای‎ ‎بلند‎ ‎گفتم‏: ‏‏ خوبین‎ ‎آقا؟‎ ‎انگار‎ ‎صد درصد‎ ‎مطمئن بودم‎ ‎ایرونیه‎ ‎و‎ ‎زبون‎ ‎منو‎ ‎می‎ ‎فهمه‏. ‏همون‎ ‎طور‎ ‎که‎ ‎نشسته بود‎ ‎روی‎ ‎زمین،‎ ‎دستشو‎ ‎آورد‎ ‎جلو‎ ‎و‎ ‎گفت: سلام‎ ‎یوسفم. . .‏

‏-‏‎ ‎منم‎ ‎لیلام‎.‎

بعد‎ ‎همون‎ ‎طور‎ ‎که‎ ‎دستش‎ ‎تو‎ ‎دستم‎ ‎بود،‎ ‎زیر‎ ‎بازوشو گرفتم‎ ‎تا‎ ‎بلند‎ ‎شه‏. ‏شلوار‎ ‎کتون‎ ‎سفیدش‎ ‎از‎ ‎سر‎ ‎زانو‎ ‎سوراخ شده‎ ‎بود‏. ‏‏می‌‏شد‎ ‎لکه‌ی‎ ‎قرمز‎ ‎گنده‌ی‎ ‎خونو‎ ‎دید‏. ‏گفتم‏: ‏پاتون پانسمان ‏می‌‏خواد‎… ‎گفت‏: ‏پانسمان‎ ‎داری؟‎ ‎گفتم‎ ‎اینجا‎ ‎که‎ ‎نه ولی‎ ‎تو‎ ‎خونه‎ ‎دارم‎… ‎سکوت‎ ‎کردم‏. ‏گفت‏: ‏‏می‌‏شه‎ ‎الان‎ ‎بریم خونه‌ت،‎ ‎پای‎ ‎منو‎ ‎پانسامن‎ ‎کنی؟‎ ‎گفتم‏: ‏‏خیلی‎ ‎ببخشین‎ ‎ولی دیرم‎ ‎شده‎  … ‎ مشتری‎ ‎دارم‎ ‎تو‎ ‎سلمونی‎ … ‎لبخند‎ ‎زد‎ ‎گفت‏: ‏پس آرایشگری‎ … ‎گفتم: نه،‎ ‎کارم‎ ‎مانیکور‎ ‎و‎ ‎پدیکوره‎… ‎ گفت‏: ‏‏مهم نیست،‎ ‎خودش‎ ‎خوب‏می‌‏شه‏. ‏گفتم‏: ‏بشورینش‎ ‎اول‎ … ‎الکل دارین؟‎ ‎گفت‏: ‏تا‎ ‎دلت‎ ‎بخواد‏. ‏گفتم‏: ‏منظورم‎ ‎الکل‎ ‎طبیه‏… ‏‏ بلند‎ ‎خندید‎.‎

‏- بعد‎ ‎که‎ ‎الکل‎ ‎زدین‎ ‎با‎ ‎یه‎ ‎پارچه‌ی‎ ‎تمیز‎ ‎ببندینش‎… ‎‏ شاید هم‎ ‎با‎ ‎یه‎ ‎تنسوپلاس‎ ‎سر‎ ‎و‎ ‎ته‌ش‎ ‎هم‎ ‎اومد‏… لبخند‎ ‎رو‎ ‎از‎ ‎تو‎ ‎صورتش‎ ‎جمع‎ ‎کرد‎ ‎و‎ ‎گفت‏: ‏چشم‎… ‎ و‎ ‎بلند شد‎.‎

چند‎ ‎روز‎ ‎بعد‎ ‎یه‎ ‎شب‎ ‎سوپ‎ ‎جو‎ ‎بار‎ ‎گذاشته‎ ‎بودم؛‎ ‎گفتم براش‎ ‎ببرم‏. ‏گفتم‎ ‎حتماً‎ ‎تنهاست،‎ ‎غذای‎ ‎خونگی‎ ‎گرم‎ ‎نمی‌‏خوره‎.‎‏ حتا‎ ‎یک‎ ‎لحظه‎ ‎هم‎ ‎فکر‎ ‎نکردم‎ ‎که‎ ‎شاید‎ ‎تنها‎ ‎نباشه‎… ‎ زنی‏…‏‏ بچه‌ای‎ … ‎تا‎ ‎این‎ ‎فکر‎ ‎به‎ ‎کله‌ام‎ ‎زد‎ ‎دیدم‎ ‎جلوی‎ ‎آینه‌ام‎ ‎و‎ ‎دارم موهامو‎ ‎شونه‎ ‎می‌زنم. ‏یه‎ ‎خُرده‎ ‎هم‎ ‎رژ‎ ‎گونه‎ ‎مالیدم‎ ‎تا‎ ‎رنگ پریده‌ام‎ ‎تو‎ ‎ذوق‎ ‎نزنه‏. ‏پشت‎ ‎چشامم‎ ‎رو‎ ‎مشکی‎ ‎کشیدم‎ ‎تا خستگیش‎ ‎به‎ ‎نظر‎ ‎نیاد‏. ‏‏ یه‎ ‎دامن‎ ‎بلند‎ ‎قهوه‌ای‎ ‎داشتم‎ ‎که منو‎ ‎توپُر‎ ‎نشون‎ ‎می‌داد‎ . ‎پوشیدمش‎ ‎با‎ ‎یه‎ ‎بلوز‎ ‎سفیدی‎ ‎که خودم‎ ‎روش‎ ‎گلدوزی‎ ‎کرده‎ ‎بودم‏. ‏سوپ‎ ‎جو‎ ‎رو‎ ‎ریختم‎ ‎تو‎ ‎یه قابلمه‌ی‎ ‎کوچیک‎ ‎که‎ ‎اگه‎ ‎سرد‎ ‎شده‎ ‎بود‎ ‎همون‎ ‎تو‎ ‎گرم‎ ‎کنه‎.‎‏ شال‎ ‎قلاب‎ ‎بافی‎ ‎بنفشم‎ ‎رو‎ ‎انداختم‎ ‎رو‎ ‎شونه‌م‎ ‎و‎ ‎رفتم‎ ‎دم‎ ‎در خونه‎ ‎ش‏. ‏اما‎ ‎زنگش‎ ‎کدوم‎ ‎بود؟‎ ‎روی‎ ‎زنگ‌ها‎ ‎فقط‎ ‎شماره‎ ‎بود‎.‎‏ یک‎ ‎تا‎ ‎پنج‏. ‏‏ چشامم‎ ‎رو‎ ‎بستم‎ ‎و‎ ‎یه‎ ‎عدد‎ ‎انتخاب‎ ‎کردم‏: ‏پنج و‎ ‎دستم‌و‎ ‎روی‎ ‎زنگ‎ ‎شماره‎ ‎ی‎ ‎پنج‎ ‎فشار‎ ‎دادم‏. ‏چند‎ ‎ثانیه‎‌‎ای گذشت‎ ‎تا‎ ‎صدای‎ ‎کلفت‎ ‎خش‎ ‎داری‎ ‎از‎ ‎اون‎ ‎طرف‎ ‎گفت‏: ‏؟yes‏ ‏

صداشو‎ ‎شناختم‏. ‏خودش‎ ‎بود‏. ‏نمی‎ ‎دونستم‎ ‎چی‎ ‎به گم‎ … ‎به گم من‎ ‎همون‎ ‎همسایتونم‎ ‎که‌ می‌‏خواستم‎ ‎پاتونو‎ ‎پانسمان‎ ‎کنم اما‎ ‎نکردم‎ … ‎بعدش‎ ‎چی‎ ‎به گم؛‎ ‎به گم‎ ‎سوپ‎ ‎آوردم‎ ‎براتون؟ نکنه‎ ‎به گه‎ ‎مگه‎ ‎اینجا‎ ‎دروازه‎ ‎قزوینه‎ ‎که‎ ‎نذری‎ ‎آوردی؟‎ ‎یه چیزی‎ ‎به‎ ‎انگلیسی‎ ‎گفت‏. ‏نفهمیدم‏. ‏هول‎ ‎شدم‏. ‏گفتم‏: ‏لیلام‏… ‏‏ ‏سوپ‎ ‎آوردم‎ ‎براتون‎… ‎ هنوز‎ ‎این‎ ‎جمله‎ ‎از‎ ‎دهن‎ ‎من‎ ‎بیرون نیومده‎ ‎بود‎ ‎که‎ ‎در‎ ‎باز‎ ‎شد‏. ‏رفتم‎ ‎تو‏. ‏تاریک‎ ‎بود‏. ‏همون‎ ‎جا توی‎ ‎تاریکی‎ ‎وایسادم‏. ‏داشتم‎ ‎با‎ ‎خودم‎ ‎فکر‎ ‎می‌کردم‎ ‎دقیقاً چی‎ ‎بهش‎ ‎به‌گم‎ ‎که‎ ‎چراغو‎ ‎از‎ ‎طبقه‌ی‎ ‎بالا‎ ‎روشن‎ ‎کرد‏. ‏صدا گفت‎ ‎طبقه‌ی‎ ‎سوم‎… ‎ تا‎ ‎گفت‎ ‎طبقه‌ی‎ ‎سوم،‎ ‎قلبم‎ ‎شروع‎ ‎کرد کوبیدن‎ ‎به‎ ‎تخته‌ی‎ ‎سینه‌ام. ‏پشیمون‎ ‎شده‎ ‎بودم‏. ‏با‎ ‎خودم گفتم‎ ‎چه‎ ‎غلطی‎ ‎کردما‎… ‎ راهرو‎ ‎کثیف‎ ‎و‎ ‎درب‎ ‎و‎ ‎داغون‎ ‎بود‎.‎‏ گچ‎ ‎سقف‎ ‎و‎ ‎دیوارها‎ ‎از‎ ‎دو‎ ‎طرف‎ ‎ریخته‎ ‎بود‏. ‏رسیدم‎ ‎به‎ ‎یه‎ ‎درِ چوبی‎ ‎بزرگ‏. ‏لای‎ ‎در‎ ‎باز‎ ‎بود‎ ‎و‎ ‎پشت‎ ‎در،‎ ‎نیمه‎ ‎تاریک‏. ‏یواش چند‎ ‎بار‎ ‎با‎ ‎انگشت‎ ‎زدم‎ ‎به‎ ‎در‏. ‏پشت‎ ‎در‎ ‎ایستاده‎ ‎بود‎ ‎با‎ ‎یه شلوار‎ ‎نخی‎ ‎سفید‎ ‎اما‎ ‎نه‎ ‎اونی‎ ‎که‎ ‎سوراخ‎ ‎شده‎ ‎بود‏. ‏یه‎ ‎دونه جدید‎ ‎و‎ ‎یه‎ ‎پیراهن‎ ‎گشاد‎ ‎نازک‎ ‎که‎ ‎یقه‎ ‎آخوندی‎ ‎بود‎ ‎و‎ ‎سه تا‎ ‎دگمه‎ ‎داشت‏. ‏تازه‎ ‎به‎ ‎صورتش‎ ‎نگاه‎ ‎کردم‏. ‏موهای‎ ‎پُرپشت و‎ ‎جوگند‏می‌‏اش‎ ‎چرب‎ ‎به‎ ‎نظر‎ ‎می‎ ‎اومد‏. ‏دو‎ ‎تا‎ ‎حلقه‌ی‎ ‎سیاه دور‎ ‎چشای‎ ‎سبزش‎ ‎افتاده‎ ‎بود‏. ‏معلوم‎ ‎بود‎ ‎چند‎ ‎روزه‎ ‎ریششو نزده‏. ‏قابلمه‎ ‎رو‎ ‎گرفتم‎ ‎طرفش‏. ‏گفت‏: ‏پام‎ ‎زخم‎ ‎شده،‎ ‎سرما‎ ‎که نخوردم‏. ‏جوابی‎ ‎نداشتم‏. ‏خندید‎.‎

‎ -‎بیا‎ ‎تو‎ ‎لیلا‏… ‏

صداش‎ ‎قشنگ‎ ‎بود‎ ‎وقتی‎ ‎گفت‎ ‎لیلا‏. ‏به‎ ‎دلم‎ ‎نشست‏. ‏توی خونه‎‌‎ش‎ ‎برعکس‎ ‎راهروها‎ ‎تمیز‎ ‎بود‏. ‏دو‎ ‎تا‎ ‎صندلی‎ ‎لهستانی‎ ‎و یه‎ ‎میز‎ ‎آنتیک‎ ‎گوشه‌ی‎ ‎اتاق‎ ‎بود‎ ‎و‎ ‎یه‎ ‎گلیم،‎ ‎که‎ ‎رنگش‎ ‎دیگه کِدِر‎ ‎شده‎ ‎بود،‎ ‎روی‎ ‎زمین‎ ‎و‎ ‎تابلوهای‎ ‎بزرگ‎ ‎بدن‎ ‎آدم‌ها ‎روی دیوارها‏. ‏باید‎ ‎دقت‎ ‎می‌کردی‎ ‎تا‎ ‎می‌فهمیدی‎ ‎بدن‎ ‎آدمه‏. ‏بدن زن‎ ‎بودن‏. ‏یه‎ ‎طرف‎ ‎دیوار‎ ‎همه‌اش‎ ‎کتاب‎ ‎بود‎ ‎از‎ ‎زمین‎ ‎تا‎ ‎سقف‎.‎‏ یه‎ ‎میز‎ ‎تحریر‎ ‎منبت‌کاری‎ ‎شده‎ ‎یه‎ ‎گوشه‌ی‎ ‎دیگه‎‌‎ی‎ ‎اتاق‎ ‎بود‎.‎‏ ‏خونه‌ش‎ ‎گرم‎ ‎بود‏. ‏گفت‏: ‏چای‎ ‎که‎ ‎می‌خوری؟

‏- مرسی

‎ -‎سبز‎ ‎یا‎ ‎سیاه؟

‎ – ‎چایی‎ ‎خودمون‎ ‎دیگه‏… ‏

نمی‎ ‎دونستم‎ ‎کجا‎ ‎به‌شینم. ‏خودش‎ ‎رفته‎ ‎بود‎ ‎تو‎ ‎آشپزخونه‏. ‏دلم ‏می‌‏خواست‎ ‎رو‎ ‎صندلی‌های‎ ‎لهستانی‎ ‎به‌شینم. ‏برگشت‎ ‎با‎ ‎یه سینی،‎ ‎دو‎ ‎تا‎ ‎کاسه‌ی‎ ‎سبز‎ ‎و‎ ‎یه‎ ‎ظرف‎ ‎بلوری‎ ‎پر‎ ‎از‎ ‎خرما‎.‎

‎ -‎تو‎ ‎کاسه‎ ‎چایی‌ ‏می‌‏خورین؟

‎ -‎آره،‎ ‎مثل‎ ‎ژاپنی‌ها‎.‎

‎ -‎مزاحم‎ ‎شدم‎.‎

‎ -می‌بینی‎ ‎که‎ ‎تنهام‎.‎

بعد‎ ‎از‎ ‎اون‎ ‎شب‎ ‎گاهی‎ ‎می‎ ‎اومد‎ ‎خو‎نه‌مون‏. ‏فاصله‎ ‎فقط‎ ‎ده قدم‎ ‎بود‎ ‎از‎ ‎خونه‎‌‎ش‎ ‎تا‎ ‎خونه‎‌‎ی‎ ‎ما‏. ‏بیشتر‎ ‎وقت‌ها‎ ‎هم‎ ‎شام می‎موند‏. ‏بوی‎ ‎غذا‎ ‎رو‎ ‎از‎ ‎خود‎ ‎غذا‎ ‎بیشتر‎ ‎دوست‎ ‎داشت‎.‎‏ براش‎ ‎غذاهای‎ ‎ایرونی‎ ‎درست‎ ‎می‌کردم‎ ‎که‎ ‎حسابی‎ ‎بو‎ ‎و‎ ‎رنگ داره‏. ‏یه‎ ‎شب‎ ‎باقالی‎ ‎پلو‎ ‎با‎ ‎ماهیچه،‎ ‎یه‎ ‎شب‎ ‎زرشک‎ ‎پلو با‎ ‎مرغ،‎ ‎یه‎ ‎شب‎ ‎کوکوسبزی‎ ‎با‎ ‎کته‏. ‏ماست وخیار‎ ‎و‎ ‎سالاد شیرازی‎ ‎هم‎ ‎همیشه‎ ‎بود‏. ‏شب‎ ‎اول‎ ‎که‎ ‎اومد،‎ ‎تانیا‎ ‎با‎ ‎تعجب بهش‎ ‎نگاه‎ ‎می‌کرد‏. ‏پشت‎ ‎سرم‎ ‎اومد‎ ‎تو‎ ‎آشپزخونه،‎ ‎گفت‏: ‏کیه این‎ ‎آقاهه‎ ‎مامان؟‎ ‎گفتم‏: ‏یه‎ ‎دوست‎… ‎ خندید‏. ‏گفت‏: ‏دوست پسر‎ ‎گرفتی‎ ‎مامی؟‎ ‎سکوت‎ ‎کردم‎… ‎ گفتم‏: ‏آره،‎ ‎چمه‎ ‎مگه؟‎ ‎تانیا باهاش‎ ‎انگلیسی‎ ‎حرف‏می‌‏زد‎ ‎اما‎ ‎یوسف‎ ‎به‎ ‎فارسی‎ ‎جواب می‌داد‏. ‏شب‎ ‎دوم‎ ‎یا‎ ‎سوم‎ ‎بود‎ ‎که‎ ‎تانیا‎ ‎بهش‎ ‎گفت‏ می‌‏خواد مدل‎ ‎به شه،‎ ‎یوسف‎ ‎گفت‏: ‏مدل‎ ‎چی؟‎ ‎مدل‎ ‎لباس؟‎ ‎تانیا‎ ‎گفت‏: آره،‎ ‎می‎ ‎خوام‎ ‎سوپر‎ ‎مدل‎ ‎بشم. ‏یوسف‎ ‎خندید‏. ‏گفت‏: ‏اینم یه‎ ‎راهیه‎ ‎برای‎ ‎خودش… ‎ تانیا‎ ‎گفت‏: ‏برای‎ ‎یه‎ ‎مجله‌ی‎ ‎محلی قبول‎ ‎شده‏. ‏قراره‎ ‎دو‎ ‎تا‎ ‎از‎ ‎عکساش‎ ‎به‎ ‎زودی‎ ‎چاپ‎ ‎به شه. ‏به من‎ ‎نگفته‎ ‎بود‏. ‏پرسیدم‏: ‏بابات‎ ‎‏می‌‏دونه؟‎ ‎یوسف‎ ‎نگاهم‎ ‎کرد اما‎ ‎نپرسید‎ ‎بابای‎ ‎تانیا‎ ‎کجاست‎.‎

با‎ ‎خودم‎ ‎گفتم‎ ‎حتماً‎ ‎براش‎ ‎مهم‎ ‎نیست‏. ‏خودشم‎ ‎کسی‎ ‎رو نداره‏. ‏تنهاست‎ ‎بیچاره‏. ‏لابد‎ ‎زنش‎ ‎وِل‎ ‎کرده‎ ‎رفته‏. ‏بچه‌هاشم دیگه‎ ‎بزرگ‎ ‎شدن‎ ‎رفتن‎ ‎پی‎ ‎زندگی‎ ‎خودشون‏. ‏یوسف‎ ‎زیاد حرف‎ ‎نمی‌زد‏. ‏از‎ ‎زندگیش‎ ‎هیچی‎ ‎نمی‌‏گفت‏. ‏همون‎ ‎شب‎ ‎اول که‎ ‎براش‎ ‎سوپ‎ ‎بردم،‎ ‎دو‎ ‎کاسه‌ی‎ ‎سرامیک‎ ‎آبی‎ ‎که‎ ‎روش‎ ‎نقش و‎ ‎نگار‎ ‎زرد‎ ‎و‎ ‎سبز‎ ‎و‎ ‎بنفش‎ ‎داشت‎ ‎گذاشت‎ ‎روی‎ ‎میز‎ ‎و‎ ‎سوپ رو‎ ‎خالی‎ ‎کرد‎ ‎توی‎ ‎هر‎ ‎دو‎ ‎کاسه‏. ‏بدون‎ ‎اینکه‎ ‎تعارف‎ ‎کنه، نشست‎ ‎روی‎ ‎صندلی‎ ‎و‎ ‎آروم‎ ‎شروع‎ ‎کرد‎ ‎به‎ ‎سوپ‎ ‎خوردن‎.‎‏ دیدم‎ ‎چاره‌‎ای‎ ‎نیست‎ ‎انگار،‎ ‎من‎ ‎هم‎ ‎نشستم‎ ‎و‎ ‎‎بی‌‌سروصدا قاشق‎ ‎را‎ ‎فروکردم‎ ‎توی‎ ‎سوپ‏. ‏نمی‏دونم‎ ‎چند‎ ‎دقیقه‎ ‎گذشت که‎ ‎گفت‏: ‏یاد‎ ‎سوپ‌های‎ ‎خورشید‎ ‎افتادم‏. ‏پرسیدم‏: ‏کی؟‎ ‎گفت‏: خورشید‎… ‎ گفتم‏: ‏خانم‎ ‎تون؟‎ ‎گفت‏: ‏نه‎ ‎بابا‎… ‎خانمم‎ ‎همیشه رژیم‎ ‎داشت،‎ ‎فقط‎ ‎سالاد‎ ‎درست‏ می‌‏کرد‏. ‏باز‎ ‎سکوت‎ ‎شد‎.‎‏ کلافه‎ ‎شده‎ ‎بودم‏. ‏انگار‎ ‎باید‎ ‎با‎ ‎گازانبر‎ ‎از‎ ‎تو‎ ‎حلقومش‎ ‎حرف کشید‎ ‎بیرون‎.‎

‎ -‎خورشید‎ ‎مادرم‎ ‎بود‎.‎

گفتم‏: ‏بود؟‎ ‎یعنی‎ ‎دیگه‎ ‎اسمشون‎ ‎خورشید‎ ‎نیست؟‎ ‎گفت‏: نه،‎ ‎تا‎ ‎آخرین‎ ‎روز‎ ‎که‎ ‎زنده‎ ‎بود‎ ‎خورشید‎ ‎بود‏. ‏گفتم‎ ‎خدا رحمتشون‎ ‎کنه‏. ‏لبخند‎ ‎زد‎.‎

‎ -‎مرسی‎ ‎لیلا‎.‎

وقتی‎ ‎چشمام‎ ‎تو‎ ‎چشماش‎ ‎افتاد،‎ ‎ترسیدم‏. ‏یاد‎ ‎خانوم‎ ‎افتادم‎.‎‏ چند‎ ‎ساله‎ ‎که‎ ‎خانوم‎ ‎روضه‌خون‎ ‎سرسفره‎‎ها‎ ‎و‎ ‎مولودی‌ها‎ ‎شده و‎ ‎یه‎ ‎خیریه‎ ‎کمک‎ ‎به‎ ‎بچه‌های‎ ‎سرطانی‎ ‎هم‎ ‎راه‎ ‎انداخته‎.‎‏ از‎ ‎وقتی‎ ‎ناصرو‎ ‎وِل‎ ‎کردم‎ ‎باهام‎ ‎دوباره‎ ‎بد‎ ‎شده‎ ‎و‎ ‎جواب تلفن‌هامو‎ ‎نمی‌ده. ‏یکهو‎ ‎غم‎ ‎دنیا‎ ‎نشست‎ ‎رو‎ ‎دلم‏. ‏دلم‎ ‎خواست آواز‎ ‎به خونم. ‏هر‎ ‎وقت‎ ‎دلم‎ ‎‏می‌‏گرفت،‎ ‎آواز‎ ‎تنها‎ ‎چاره‎ ‎بود‎.‎

‎ -‎چیزی‎ ‎‏می‌‏خواستی‎ ‎بگی؟

‎ -‎نه‎ ‎چیزی‎ ‎نمی‌‏خواستم‎ ‎ بگم … ‎فقط‎ ‎دلم‎ ‎خواست‎ ‎آواز‎ ‎به خونم.‎

‎ -‎خوب‎ ‎به خون!‎

‎ -‎نه،‎ ‎نه‎ ‎بابا‎ ‎صدا‎ ‎ندارم‎ ‎که‎… ‎همین‎ ‎طوری‎ ‎گاهی‎ ‎برای خودم‏ می‌‏خونم‎.‎

‎ -‎حالا‎ ‎که‎ ‎دلت میخواد‎ ‎آواز‎ ‎به خونی،‎ ‎به خون! ‎فکر‎ ‎کن‎ ‎من نیستم‏… ‏

‎ -‎نه‎ ! ‎نه‎! ‎ واقعا‎ ‎نمی تونم.‎

هنوز‎ ‎جمله‌ام‎ ‎تموم‎ ‎نشده‎ ‎بود‎ ‎که‎ ‎از‎ ‎پشت‎ ‎میز‎ ‎بلند‎ ‎شد‏. ‏اومد جلو‎ ‎و‎ ‎لباشو‎ ‎گذاشت‎ ‎رو‎ ‎لبام‏. ‏سوپ‎ ‎تو‎ ‎کاسه‎ ‎یخ‎ ‎کرده‎ ‎بود و‎ ‎من‎ ‎دونه‎‌های‎ ‎درشت‎ ‎عرق‎ ‎رو‎ ‎پشت‎ ‎گردنم‎ ‎حس‎ ‎می‌کردم.‎‏ یادم‎ ‎نبود‎ ‎چقدر‎ ‎گذشته،‎ ‎کجا‎ ‎هستم،‎ ‎کِی‎ ‎باید‎ ‎برگردم‎ ‎خونه‎.‎‏ یادم‎ ‎رفت‎ ‎تانیا‎ ‎از‎ ‎مدرسه‎ ‎برگشته‎ ‎خونه‎ ‎و‎ ‎الان‎ ‎تنهاست‏. ‏وقتی پیرهنم‎ ‎رو‎ ‎درآورد،‎ ‎زیر‎ ‎سینه‌هام‎ ‎هم‎ ‎خیس‎ ‎عرق‎ ‎شده‎ ‎بود‎.‎

لطفاً به اشتراک بگذارید
Advertisement

تازه‌ترین نسخه دیجیتال شهرگان

تازه‌ترین نسخه‌ی دیجیتال هم‌یان

آگهی‌های تجاری:

ویدیوی تبلیفاتی صرافی عطار:

شهرگان در شبکه‌های اجتماعی

آرشیو شهرگان

دسته‌بندی مطالب

پیوندها:

Verified by MonsterInsights