برمه؛ فرجام صبر، استقامت و امید
با پیروزی آنگ سان سوچی، رهبر دموکراسی خواهان برمه در انتخابات پارلمانی، دور جدیدی از تحولات سیاسی در این کشور آغاز شد.
بعد از نیم قرن حاکمیت نظامیان بر این کشور فقیر (از کودتای ۱۹۶۲ ژنرال وین)، میانمار خود را برای تحولاتی جدید آماده می‌کند. انتخابات مجلس در دومین کشور بزرگ جنوب شرق آسیا، با استانداردهای انتخابات آزاد، سالم و منصفانه برگزار شد. رهبر مخالفان پس از آزادی از حصر، نتیجه انتخابات را پیروزی برای دموکراسی توصیف کرده و گفته که برمه باید برای ورود به دوران جدید آماده شود.
سوچی ابراز امیدواری کرده که تمامی احزاب شرکت کننده در این انتخابات بتوانند با همکاری یکدیگر جوی دموکراتیک در برمه ایجاد کنند.
داستان یک مبارزه
« آنگ سان» متولد سال ۱۹۴۵ در شهر یانگون و دختر یکی از سیاستمداران سرشناس و قهرمان ملی میانمار ژنرال « آن سن» است. زمانی که او دو سال بیشتر نداشت، پدرش همراه با شش عضو دولت موقت برمه به دست مخالفان سیاسی به قتل رسید. سوچی درسال ۱۹۶۰ پس از پایان تحصیلات متوسطه برای ادامه تحصیل به هند رفت . مادر وی، سفیر میانمار در شهر دهلی بود. آنگ سان سپس تحصیلات عالی خود را در دانشگاه آکسفورد در انگلستان ادامه داد و در سال ۱۹۷۲ با یکی از اساتید دانشگاه آکسفورد ازدواج کرد.
سوچی در ۱۹۸۸ برای مراقبت از مادر سالخورده خود به میانمار بازگشت. همزمان، اعتراض دمکراسی‌خواهان برمه علیه حکومت نظامی در این کشور آغاز شده بود. هشتم تا یازدهم ماه اوت ۱۹۸۸ تظاهرات مخالفان حکومت نظامی در سراسر کشور به کشته شدن صدها نفر منجر شد.
وی در بنیانگذاری حزب مخالف دولت نظامی برمه، به نام «اتحاد ملی برای دمکراسی » مشارکت کرد.
-در ژوئن ۱۹۸۹ دولت نظامی حاکم بر برمه نام کشور را به «میانمار» و نام پایتخت را به «یانگون» تغییر داد. یک ماه بعد، دولت نظامی، سو چی و معاون او را در خانه بازداشت کرد و محبوس ساخت. حزب اتحاد ملی برای دموکراسی در انتخابات گذشته مجلس در سال ۲۰۱۰، در اعتراض به ممنوعیت شرکت رهبر حزب، انتخابات را تحریم کرد. آنگ سان سوچی ۶۶ ساله که جایزه صلح نوبل سال ۱۹۹۱ را به‌خاطر مبارزه مسالمت آمیز برای استقرار دموکراسی در میانمار به‌دست آورده، سال ۲۰۱۰ سرانجام، و پس از ۱۵ سال از حبس خانگی آزاد شد.
در انتخابات پارلمانی سال ۱۹۹۰، حزب سوچی توانست اکثریت آرا را از آن خود کند اما حاکمان نظامی در میانمار نتیجه انتخابات را باطل اعلام کردند. سوچی قبل از برگزاری انتخابات سال ۱۹۹۰ در حبس خانگی بود و پس از آن نیز تا دو سال پیش، در بازداشت خانگی به‌سر برد.
تا هنگام آزادی‌اش در نوامبر ۲۰۱۰، تمامی ارتباطات آنگ سان سوچی با جهان خارج قطع بود. سوچی در مورد این مقاومت می گوید: «ماندن و مبارزه در داخل را ترجیح می‌دهم. وقتی در داخل هستی، زیر فشار واقعیت تصمیم می‌گیری. به عنوان یک مبارز سیاسی، در داخل، محدودتر بودم اما انگار داشتم مشکلات را با بقیه تقسیم می‌کردم و با هم همدردی می‌کردیم. رهبر باید از همان هوایی تنفس کند که همراهانش با آن نفس می‌کشند.»
یک انتخابات، روند جدید
در ژانویه ۲۰۱۲ آنگ سان سوچی با ثبت نام برای انتخابات سراسری عملا رقابت انتخاباتی خود را آغاز کرد که با استقبال گسترده مردم در سراسر کشور مواجه شد.
با وجود آن که ارتش برمه و متحدان اش در پارلمان از اکثریت برخوردار هستند، اما گفته شده که این انتخابات، آزمونی برای اصلاحات سیاسی در کشور به شمار می رود.
به عقیده برخی ناظران، نتایج انتخابات میان دوره ای پارلمان برمه، موازنه قدرت را در برمه بر هم نخواهد زد، اما می تواند زمینه ای برای بیان نظرات مخالفان در کشور فراهم کند و زمینه ساز گذار به دموکراسی در این کشور شود.
سوچی و مخالفان سیاسی در برمه اینک محصول صبر و استقامت و امید خود را می چینند. سوچی حتی یک‌بار امکان سفر به خارج از کشور را (برای دیدار با همسر بیمار و دیدار با خانواده‌اش) رد کرد. او از ترس جلوگیری از بازگشت مجددش به کشور، به این سفر نرفت. وی پس از آزادی از حبس خانگی تاکید کرد: «جنبش‌های اجتماعی بدون حضور رهبران‌شان نیز ادامه می‌یابند. یک رهبر مسئولیت‌پذیر و آگاه، برای روزهای عدم حضورش نیز تدبیر می‌کند.
در روزهای حبس خانگی، تقریبا نمی‌توانستم کاری انجام دهم، اما مطمئن بودم. گاهی در میان خبرها، می‌شنیدم که هوادارانم کاری کرده‌اند که زیاد خوشایندم نبود یا گاهی فکر می‌کردم در رخوت هستند و باید بیشتر تلاش کنند. گاهی حتی ناامید می‌شدم و فکر می‌کردم که آرمان‌ها را فراموش کرده‌اند، اما بسیار شد که از توانمندی‌ها و کارهایشان حیرت کردم؛ و حالا که با خودم فکر می‌کنم، می‌بینم که اگر خودم هم حضور داشتم، نمی‌توانستم بهتر از این تصمیم بگیرم.»
به سر عقل آمدن اقتداگراهای میانمار
نظام سیاسی اقتدارگرا در میانمار در سرکوب روزنامه‌نگاران و تهدید آزادی مطبوعات و بیان و عقیده، دوشادوش ایران و سوریه در رتبه‌بندی جهانی ۲۰۱۰ سازمان گزارشگران بدون مرز، در سکوی ۱۷۴ ایستاده و تنها از ایران و ترکمنستان و کره شمالی و اریتره وضعی بهتر دارد.
نکته‌ی مهم اما به‌سر عقل آمدن نظامیان و اقتدارگرایان میانمار پس از پنج دهه سرکوب و خفقان و حاکم کردن فضای گورستانی بر این سرزمین فقیر است. آنان سرانجام فهمیدند برای توسعه پایدار و نیز زیست در جهان مدرن، گریزی از تمکین به استانداردهای پذیرفته شده‌ی جهانی در عرصه‌ی دموکراسی، ندارند.
چنان که در اجلاس سال گذشته اتحادیه کشورهای جنوب شرق آسیا (آسه آن) در اندونزی، اجلاس، ریاست میانمار را بر این اتحادیه منطقه‌‌ای در سال ۲۰۱۴ پذیرفت و تصویب کرد.
نظامیان صاحب قدرت در برمه سرانجام و پس از پنج دهه سلطه بر منابع مادی و انسانی این سرزمین، دریافتند که سرکوب مخالفان و بستن دهان منتقدان و خاموش کردن تغییرطلبان، چاره‌ی کار نیست؛ و جز تمکین به روندهای دموکراتیک راه دیگری برای تأمین و تحقق ثبات و توسعه و امنیت ملی وجود ندارد.
حاصل صبر و استقامت
سوچی و همراهان دموکراسی خواهش اینک محصول سال‌ها صبوری و استقامت را می بینند؛ وی در اظهار نظری مهم گفته است: «من به نبرد مسلحانه اعتقاد ندارم، زیرا این سنت را به جای خواهد گذاشت تا هرکس که سلاح‌های مجهزتری در اختیار دارد، قدرت را از آن خود کند. حتی اگر جنبش دموکراسی‌خواهی از راه توسل به روش‌های خشونت‌آمیز به پیروزی برسد، باز در ذهن مردم این اندیشه را به‌جای خواهد گذاشت که هر که زورش بیشتر است، برنده نهایی است. این تفکر، کمکی به برقراری دموکراسی نمی‌کند.»
حاکمان برمه گونه‌ای از گذار به دموکراسی را مورد توجه و پیگیری قرار داده‌اند که هزینه‌ها و آسیب‌هایش بر کشور، به مراتب کمتر از مسیر خشونت‌بار و قهرآمیز است. آنان از یک‌سو دریافته‌اند که غلبه بر بحران‌های اجتماعی و اقتصادی در این کشور، نیازمند روندهای دموکراتیک و تحقق آزادی و امنیت و مشارکت همه‌ی اقشار و اقوام است؛ و از سوی دیگر بهترین شیوه، یعنی گذار از طریق مذاکره و مراوده و ابزارهای دموکراتیک (انتخابات) را مورد اعتنا قرار داده‌اند.
در سوی دیگر، مخالفان رژیم اقتدارگرا در برمه، با در پیش گرفتن واقع بینی، مبارزه مسالمت آمیز و بدور از خشونت، و نیز با صبوری و استقامت و امید، نه تنها گذار به دموکراسی را در این کشور تسهیل می کنند و هر روز پیروزی بیشتری را می‌چشند، بلکه به همه‌ی دموکراسی‌خواهان در کشورهای تحت سلطه خودکامگان نکات مهمی را یادآوری می نمایند.
[ندای سبز آزادی]
- درباره نویسنده:
- تازه‌ترین‌ها:
In touch with the Iranian cultural diaspora.
Shahrgon is an online magazine for Canada’s Iranian cultural diaspora and Persian-speaking languages.
Shahrgon started working in Vancouver, Canada, in 1992 with the publication “Namai Iran” and then in the evolution of “Ayandeh” and “Shahrvand-E Vancouver,” it transformed into Shahrgon.
Shahrgon; The magazine of the Iranian cultural diaspora;
شهرگان مجله‌ی دیاسپورای ایران فرهنگی در ونکوور کانادا از سال ۱۹۹۲ با نشریه‌‌ی «نمای ایران» آغاز به‌کار کرده و سپس در فرگشتی از «آینده» و «شهروند ونکوور» به شهرگان فراروئید
