تریلوژی خیابان

۱
حالا همه چیز به موی تو بند است
حتی روایتی که شرجی های زیادی را به شرجی های زیادی
شناور پرچ می کند به مویرگ های هندسی زنی
در عصر انتحاری نی لبک در مشام خیابان
که روزی در نستعلیق مومیایی تصنیفی برای رقصیدن اتراق کرده بود در فواصل واژه ها
تا از فصل های زیادی
مفصل آینه بردارد بپاشد روی کرشمه ی گلدانی در تند باد اساطیر
بپاشد شقیقه بتاباند مصور
از زبان زنانه ام
زخم معاصر کوچه را لایروبی کند از عفونت استخوان!

۲

از صاعقه به خیابان
از خیابان به صاعقه از خیابان
دویدن دارد گذشتن از رودخانه ای که عصرها
خشکسالی کوچه را به خاک می سپرد
تا در بزاق شناور خاک روبه و عقربه مردابی روی دست بیاورد
که عفونت سایه اش حریق فشرده به لب هاست
گلوی بخار شده در شیون که یادت هست؟!
حالا به آینه برگرد
تا از مصور تاریکی کلاغ بتابد و استخوان
کاغذهایی که در مچاله
جملات غلیظ تری می دمند با اندامی چسبیده به فوبیای سرفه در آرواره ی پنجره
منافذ این خطوط در شعاع سیاهی لب ها که می چکد از عصر شناورند
تکثیر هم بیاوری از صوت
می توانی رصد کنی
معلق کوچه را که تا زانو خون چکیده و می دود در کشاله ی امواج
تگرگ کشانده ام از عکس
خیابان، مکث های ثانوی اش را در حواس روزنامه بپیچاند
تاول بگیرد از الیاف طبیعت اصواتی که در افق تلفظ عصرند بر جوارح واژه ها
ایستاده بر مشبک فاصله در تهاجم اشیا
مورب در تداوم تاریکی!

۳

نیم رخ ات را بیاد می آورم در تشنج بعد از ظهر
در راه راهی عکسی با تن پوشی غریزی
که عطر زنانه اش
از امتداد شمشادهای چسبیده به سیلان درخت شتاب مضاعف داشت
مکث پیچیده در تیراژ حروف که یادت هست؟!
و ضمیمه ای که از موهات دامنه می کشید
در اهتزاز خون گرفتن صاعقه از منافذ استخوان
از آینه برمی خیزم و از صدات
که در غبار روبی تراشه ی این عصر
از عقربه های جهان شمول بارش خاکستر به خاک می دمد
تا پرسه ای که از حدقه هیهات گرفته به زانو
از رعد انگشت های پاشیده در گلوی خیابان حنجره بردارد
و قصیده ای که از عناصر مصور چهره ات
سرفه بتاباند رو به تراخم مشدد دیوار
در های های لهجه پرانی موهات
حالا که سونات خیابان به موی تو بند است!

#زن-زندگی آزادی
#شعر -معاصر-فارسی
#افسانه– نجومی