رشد جمعیت جهان
برای هزاران سال جمعیت جهان رشد تدریجی داشت، پس از آن در نیمه قرن نوزدهم جمعیت جهان به سرعت شروع رو به افزایش شد. در طی صدسال بین ۱۸۳۰ تا ۱۹۳۰ جمعیت جهان از یک میلیارد به دو میلیارد رشد داشت. تا سال ۱۹۶۰ فقط سی‌سال پس از آن، جمعیت جهان به سه میلیارد رسید. پانزده سال بعد، جمعیت چهار میلیارد شد. سپس فقط یازده سال بعد تعداد پنج میلیارد نفر روی کره زمین بودند. در سال ۱۹۹۹ ما از مرز شش میلیارد نفر گذشتیم. رشد سالانه‌ی جمعیت امروز، ۷۶ میلیون نفر است. یعنی هر روز حدود ۲۴۰هزار نفر. پیش‌بینی محققان می‌کنند که تا سال ۲۰۵۰ جمعیت جهان ۹ میلیارد و صد میلیون نفر خواهد شد. آیا زمین از منابع طبیعی برای پشتیبانی از این جمعیت برخوردار است؟
پاسخ به این سؤال بستگی به اطلاعاتی دارد که متاسفانه این اطلاعات را ما نداریم. به‌طور مثال، ما نمی‌دانیم که در آینده مردم چه‌گونه زندگی خواهند کرد. نمی‌دانم استانداردهای زندگی آنان چه خواهد بود. و هم‌چنین نمی‌دانیم در آینده چه تکنولوژی‌های جدیدی وجود خواهد داشت.
ما این را می‌دانیم که منابع طبیعی زمین محدود است. برای مثال، آب شیرین برای بهداشت، تندرستی و تولید غذا بسیار مهم و حیاتی است. در حال‌که بیش از ۹۷درصد از آب موجود در زمین، آب شور است. که این آب‌ها شور هم برای مردمان و هم برای فرآورده‌ها مسموم‌کننده است. تنها ۳درصد از آب موجود در زمین شیرین می‌باشد که سه‌چهارم از این آب شیرین در قطب‌‌های شمال و جنوب یخ‌زده است. امروزه تقاضای آب شیرین از مقدار عرضه‌ی آن تقریبا برای هشتاد کشور در نقاط مختلف جهان بیشتر است. دانشمندان پیش‌بینی می‌کنند که تا سال ۲۰۲۵ تعداد ۴۸ کشور جهان دچار کمبود شدید آب می‌شوند. نمک‌زدایی یا حذف نمک از آب شور، یک راه‌حل برای کمبود آب شیرین نیست، و فرآیند نمک‌زدایی را خیلی پرهزینه می‌کند.
مقدار زمین‌های قابل کشت برای تولید مواد غذایی نیز محدود است. امروز، تقریبا ۱۱درصد از زمین‌ها می‌تواند برای محصولات کشاورزی استفاده شود، در حالی‌که ۲۰درصد دیگر برای پرورش حیوانات کاربردی است. هرچند با گسترش شهرها و کشیده شدن جاده‌ها در سراسر آن هر سال بیشتر این زمین‌ها تخریب می‌شود. به‌علاوه تاکنون کشتِ بیش از حد، به‌اندازه‌ی وسعت ایالات متحده و کانادا به‌مقادیر زیادی از زمین‌های کشاورزی آسیب زده است. زمین‌های کشاورزی را، فقط به‌مقدار کمی می‌توان افزایش داد. اگر مردم از روش‌های کشاورزیِ دیگری بهره بگیرند بعضی از زمین‌ها حاصل‌خیز‌تر خواهند شد اما این کار تولید جهانی را خیلی افزایش نمی‌دهد.
یکی دیگر از منابع مهمِ طبیعی هوای پاک است. با این حال، توسط جمعیت رو به رشد مورد تهدید واقع می‌شود. امروزه یک فرد بالغ سالانه حدود ۱.۱ تُن کربن را وارد جو می‌کند. بیشتر آن‌ها از سوزاندن سوخت‌های فسیلی، بنزین، زغال‌سنگ، روغن، چوب و گازهای طبیعی ناشی می‌شود. دانشمندان می‌گویند که مقدار دی اکسید کربنِ موجود در هوا اکنون ۱۸درصد بیشتر از مقداری است که در سال ۱۹۶۰ بود. در هوایی که تنفس می‌کنیم تعداد ۳ میلیارد نفر بیشتر چه تاثیری خواهند داشت؟
در حالی‌که منابع مختلف زیادی از انرژی تجاری در اختیار داریم، برای خیلی از آن‌ها محدودیت عرضه وجود دارد. امروز بیشتر انرژی‌های تجاری جهان محصولِ سه منبعِ انرژی‌های تمام شدنیِ نفتِ خام، گاز طبیعی و زغال‌سنگ هستند. سه‌چهارم این انرژی‌های تجاری توسط کشورهای توسعه یافته مصرف می‌شوند. همان‌قدر که استاندارد زندگی در دیگر کشورها رشد می‌کند، تقاضا برای مصرف انرژی نیز افزایش خواهد یافت. بعضی از دانشمندان پیش‌بینی می‌کنند که اگر همه‌ی مردم جهان مانند یک آمریکایی زندگی کنند، سوخت‌های فسیلی ما فقط تا پانزده سال دیگر باقی خواهند ماند.
به‌طور آشکار، تعداد آدم‌هایی که زمین در آینده می‌تواند تحمل کند به خیلی چیزها بستگی دارد. ممکن است زمین تحمل ۹ میلیارد نفر را داشته باشد اما استاندارد زندگی آنان چه خواهد بود؟
و این تعداد از آدم‌ها چه تاثیری بر محیط‌زیست خواهند گذاشت.
ماخذ:
World population growth, by Linda Butler, Password 3 with Essential Online Resources (3rd Edition)
- درباره نویسنده:
- تازه‌ترین‌ها:
In touch with the Iranian cultural diaspora.
Shahrgon is an online magazine for Canada’s Iranian cultural diaspora and Persian-speaking languages.
Shahrgon started working in Vancouver, Canada, in 1992 with the publication “Namai Iran” and then in the evolution of “Ayandeh” and “Shahrvand-E Vancouver,” it transformed into Shahrgon.
Shahrgon; The magazine of the Iranian cultural diaspora;
شهرگان مجله‌ی دیاسپورای ایران فرهنگی در ونکوور کانادا از سال ۱۹۹۲ با نشریه‌‌ی «نمای ایران» آغاز به‌کار کرده و سپس در فرگشتی از «آینده» و «شهروند ونکوور» به شهرگان فراروئید
