سال زنان
امید جبیبی‌نیا
شصت و هشتمین جشنواره فیلم کن با اهدای نخل طلا به فیلم دیپان ساخته ژاک اودیارکه با استقبال بسیار رسانه های فرانسوی زبان روبرو شده بود از فیلمسازی که حضورش در جشنواره کن همواره با هیجان روبرو می شود تقدیر کرد.
سه سال پیش که «زنگار و استخوان» او را در جشنواره کن دیدم از کم توجهی داوران به این فیلم تعجب کردم، دیپان همان مایه های نقد اجتماعی فیلم های اودیار را دربر دارد و به علاوه موضوعی را برگزیده که این روزها فرانسه و اروپا را درگیر کرده یعنی مهاجران غیرقانونی و شرایط زندگی آنها در حومه پاریس و شهرهای بزرگ.
جایزه بزرگ جشنواره نیز آن چنان که قابل انتظار بود به «پسر سائول» ساخته لازلو نمس رسید که در باره هالوکاست است، موضوعی که هنوز در اروپای شرقی چهره دهشتناک دیکتاتوری توتالیتر را پس از چندین دهه نشان می دهد.
جایزه بهترین کارگردانی نیز چندان دور از ذهن نبود، هو هاسیو هسین کارگردان برجسته تایوانی با فیلم «آدمکش» چشم ها را خیره کرده بود.
داوران جایزه خود را به لوبستر دادند که داستان آن در آینده نزدیک می گذرد و مجردها بازداشت و ناچار می شوند تا زمانی که زوج خود را نیافته اند در یک هتل باقی بمانند.
در حاشیه جشنواره کن، هفته منتقدان پنجاه و چهارمین سال خود را برگزار کرد و جایزه خود را به «پائولینا» اهدا کرد که در باره زنی ست که حرفه وکالت را رها می کند تا به آموزگاری بپردازد.
جایزه نخست بنیاد سینما (سینه فونداسیون) به پیپا بیانکا، کارگردان آمریکایی رسید که با فیلم «اشتراک» به موضوع انتشار ویدیوهای خصوصی پرداخته بود.
در بخش نوعی نگاه، داوران این بخش جایزه خود را به فیلمی از ایسلند دادند؛ «قوچ ها» فیلمی در باره دو برادر که ناچار می شوند پس از چهل سال قهر به خاطر قوچ‌هایشان با یکدیگر همکاری کنند.
و سرانجام جایزه دوربین طلایی جشنواره کن امسال به فیلم «سرزمین و سایه ها» تعلق گرفت که دو جایزه دیگر هم در هفته منتقدان دریافت کرده بود و برخی از منتقدان او را یکی از امیدهای آینده سینمای آمریکای لاتین لقب دادند. این فیلم در باره مردی ست که پس از سالها به خانه سابق ش باز می گردد تا دوباره خانواده و خانه ش را که از هم پاشیده شده‌اند سر و سامان دهد.
در حاشیه جشنواره کن ده ها نشست و مراسم جانبی دیگر هم برگزار شد که شاید مهم‌ترین آن برای ایرانی‌ها سخنان گلشیفته فراهانی در نشست مجله هالیوود ریپورتر تحت عنوان زنان در سینما بود که در آن به نقش زنان در جنبش های اجتماعی در ایران و خاورمیانه اشاره کرد و گفت که مردم ایران علیرغم صدها سال دیکتاتوری فرا گرفته‌اند که چگونه علیه قدرت حاکم مقاومت کنند و آن را به عقب برانند.
وی همچنین با لحنی طعنه آمیز از بازجویان ش و «رژیم فاشیست جمهوری اسلامی» که سبب شدند تا با تبعید او، در سینما به چهره ای بین‌المللی، که خود را وقف سینمای مستقل کرده، بدل شود تشکر کرد.
در سالی که به سال زنان در جشنواره کن مشهور شد و زنان در هیئت های داوری اصلی و جنبی جشنواره حضور چشمگیر و گاه غالبی داشت، اگرچه مانند سال گذشته تعداد زیادی از مشهورترین سینماگران جهان در بخش مسابقه حضور نداشتند اما در مجموع پس از ده شب منتقدان را راضی روانه خانه‌هایشان کرد.
- درباره نویسنده:
- تازه‌ترین‌ها:
امید حبیبی نیا روزنامه نگاری سینمایی را از سال ۶۸ آغاز کرده و با اغلب نشریات سینمایی و فرهنگی از جمله مجله فیلم و روزنامه های ایران و همچنین بخش های مختلف تولید، خبر و تحقیق در رادیو و تلویزیون همکاری داشته است، وی از اعضای نخست انجمن منتقدان سینمای ایران بود و چند دوره نیز به عنوان داور انجمن و همچنین داور بخش فیلم های کوتاه جشنواره فیلم فجر به فعالیت پرداخت. او دهها تحقیق علمی در زمینه سینما، روانشناسی ارتباطات و ارتباطات به مجامع علمی بین المللی ارائه کرده است و در رشته های روانشناسی بالینی، کارگردانی سینما، تحقیق در علوم ارتباطات، مطالعات جهانی با گرایش تحقیق در رسانه ها به تحصیل و تدریس پرداخته است. وی همچنین با رسانه های بین المللی از جمله بی بی سی و فرانس ۲۴ نیز همکاری داشته است و سردبیر نشریه دو زبانه رسانه شناسی ست.
