موشها، تاریخ چهل سال زجر و زخم جمهوری اسلامی را با خود دارند
مصاحبه با بابک مرادی یکی از اعضای پروژه‌ی موشها به بهانه انتشار موزیک و موزیک ویدیوی موشها در خصوص وضعیت سیاسی موجود در ایران
بابک مرادی؛ آهنگساز _ نوازنده و خواننده راک، متولد تیر ۱۳۵۸ / خرمشهر.
بابک می‌گوید «پدرم سیروس مرادی، نوازنده باس و از نوازنده‌های طراز اول قبل از انقلاب بوده و بعد از انقلاب ۵۷ بدلیل عدم تمایل به مهاجرت در داخل ایران ماندگار شد و نوازندگی را از سطح حرفه‌ای به سرگرمی تقلیل داد و همانند خیلی‌های دیگر، مجبور شد شغل دیگری را به عنوان حرفه اصلی انتخاب کند.»
از سن ۱۴ سالگی به اصرار خودم شروع به یادگیری گیتار کردم، در سن ۱۸ سالگی اجرای موسیقی صحنه را با همکاری با باندهای مختلف و با عناوین مختلف مانند افتتاحیه جشنواره‌ها و کنسرت‌های پژوهشی شروع کردم. بعد از گذشت چند سال ساخت اولین آلبوم خودم با نام عمر سکوت که شامل ۸ قطعه موزیک در سبک پاپ، راک بود، در سال ۱۳۷۹ با همکاری یار همیشگی و دوست دوران کودکیم احسان راستانی به پایان رساندم و پروسه اخذ مجوز رو شروع کردیم.
پروسه مجوز بدلیل سبک کار و موانع زیادی که ارشاد جلو پای ما گذاشت ۵ سالی طول کشید تا موفق به گرفتن مجوز قطعات آلبوم شدیم ولی به مرحله مجوز پخش که رسید بدلیل روی کار امدن دولت جدید در سال ۱۳۸۴، تمام مجوزهایی که تا آن تاریخ صادر شده بود ( در دولت قبل ) و هنوز مجوز پخش نگرفته بود را باطل اعلام کردند و اخذ مجوز منوط به شروع پروسه از نقطه صفر شد یعنی از اول باید شروع میکردیم.
جسته و گریخته کارهای مجوز را دنبال می کردیم ولی به ساخت موزیک در سبک راک زیر زمینی رو آوردیم و اولین کار انتقادی خودم را در سال ۱۳۹۱ با نام فرودگاه امام ( که باز به خاطر محدودیت پخش شبکه های موزیک تغییر نام پیدا کرد به نام : فرودگاه پیام ) ساخته و با کمک دوست خوبم آریا کرنافی ویدیوی اینکار ساخته شد و با سختی های بسیار به مدت یک ماه در شبکه های ماهواره ای می فا و پی ام سی پخش شد.
من آهنگهایی را که برای خودم میسازم در سبک راک هست و با گرایش اجتماعی ـ اعتراضی البته هر از گاهی هم کارهای عاشقانه میسازم و میخوانم. و مجموعه آثار منتشر شده از من با نام های تصمیم کبری / میدون جهانی / رویا / و فرودگاه پیام هستن کارهای دیگرم و میتونم از جمعه خبیث /اسطوره های پوشالی /تقدیر /تحثیر /نسل سوخته …
http://theiromusic.com/?load=covers.list&task=singer&id=3799
تقریبا ۱۲ سال در طول زمانهای مختلف تلاش کردم برای اخذ مجوز ولی هر دفعه ناکام ماندم. و بعد از مهاجرتم با قدرت بیشتری به ساخت موزیکهای جدیدم ادامه دادم.
گفتید که مهاجرت را انتخاب کرده‌اید؟ آیا محدویت‌ها در موسیقی و سبک شما تا چه اندازه عامل این مهاجرت بود ؟
سرخوردگی بابت عدم امکان فعالیت در زمینه موسیقیایی در ایران که هر اندازه پیش می رفتم کمتر به نتیجه می رسیدم ، از آن جا که قالب ترانه ها و انتخاب هام اعتراضی بود شبیه کار فرودگاه پیام ( فرودگاه امام ) که در ایران منتشر کردم.از طرفی در وزارت ارشاد عملا به من گفته شد که با چهارچوب موسیقی من مشکل دارند و نمی توانند مجوز بدهند! هنرمند نیاز دارد به فهمیده شدن و وقتی سال ها دوندگیم بی نتیجه بود تنها چیزی که برایم مانده بود سرخوردگی از این سبک و ناتوانی از بیان احساساتم در کشورم باعث شد سختی مهاجرت را به جان بخرم و در سال ۲۰۱۶ بود که به آلمان مهاجرت کردم. و سعی کردم بعد از مدتی که سختی های مهاجرت خواه و ناخواه گیربان آدم را می گیرد، به خودم برگردم و موسیقی های اعتراضیم را ادامه دهم که در نهایت امروز به موزیک و موزیک ویدیوی موش ها رسید.
موسیقی داخل کشور و بخصوص موزیک راک حال حاضر ایران را چطور بررسی میکنید؟
بالطبع من عاشق راک و هارد راک هستم ولی خب همهء سبک‌ها را گوش میکنم جز، بلوز، فانک، رگه و… ، کارهای رپرهای ایرانی را دوست دارم کلامشان و حتی یکسری بیت هایشان را فکر میکنم از بقیه موزیسینها یک سرو گردن در پیشرفت جلوتر هستند بدون هیچ پشتوانه یا مجوزی و از کارهای پاپی که بیشتر بوی نوحه های ریتمیک میدهند بشدت بیزارم حالا دیگر اسم نمی برم با سبک سنتی کلاسیک هم متاسفانه تا الان نتوانسته‌ام ارتباطی برقرار کنم ولی کارهای مدرنتر مثل کارهای چارتار برایم جالب بوده است.
موزیک راک در ایران همیشه از قدرت و کیفیت به مراتب بالاتری از بقیه موزیکهای تولید شده برخوردار بوده است چون فکر می کنم نوازنده ها و آهنگسازای این سبک دید بازتر و آگاهی بیشتری نسبت به موسیقی دارند، کارها را خیلی دقیق نمیتوانم دنبال کنم ولی کارهایی که به گوشم میرسد اکثرا کارهای قویی هستند که حرف برای گفتن دارند برعکس اکثر موسیقی های مجوز داری که در سطح جامعه جاریست و یکی از آنها را اگر گوش کنید انگار تمامی آنها را شنیده‌ای. صداها و ریتمها و شعرا وغیره را انگار یک نفر مینویسد.
گفتم نمی توانم کارهای هم بندی خودم را درست دنبال کنم چرا که موسیقی برای شنیده شدن نیاز دارد خوب منتشر شود انتشار خوب در بازار امروز پول خوب نیاز دارد، و بندها از آنجایی که زیر زمینی هستند و نه اجرایی دارند برای کسب درآمد و نه موقعیت درآمد زائی دیگری برای موزیک خود، کارهایشان خیلی محدود شنیده میشود و شاید خیلی از آنها فقط دست به دست میشود و به گوش همدیگه میرسه، چونکه راک مخاطب های خاص داره و عامه مردم ما بدلیل عدم وجود رسانه های آگاه در زمینه موسیقی ( که تلاششان بیشتر رساندن موزیک خوب به گوش مخاطب باشد ) موسیقی هایی بخوردشان داده میشود که اکثرا محصول پول بدون استعداد و پارتی در جهت گرفتن مجوزها بوده و از انجایی که اکثر شرکت‌های موسیقی در ایران متعلق به افراد وابسته با دولت هستند محصولاتی که در سطح کشور بصورت مجوزدار دیده میشود اکثرا درجه ۲ و ۳ هستند و مردم نیز برایشان خیلی فرقی نمیکند، چون تا وقتی موزیک خوب نشنیده باشند اینجور موسیقی ها برای انها میشود موزیک خوب ،البته منظورم همه کارهای مجوزدار نیست چون در آنها نیزمی‌شود جسته گریخته کارهای خوب پیدا کرد.
خط فکری داشتن در هنر و بخصوص هنری که بابک مرادی دارد را چگونه تعریف می کنید؟
ببینید هنرمند باید در کارش دغدغه هایی داشته باشد و اینکه ببیند موزیک‌اش در جامعه چه اثری دارد و اصلا در سطح جامعه چه تاثیری میگذارد، خیلی وقتها شده یک ترجیع بند موسیقی اینقدر زیبا و تاثیر گذاربوده که ادم را به فکر فرو میبرد و شاید در تصمیم لحظه ای که دارد میگیرد تاثیر بگذارد پس در تولید کار خیلی باید دقت کرد و همه این جوانب را در نظر گرفت و نه هدف چندهزار فالوردر اینستاگرام و صرفا معروفیت چرا که آن معروفیت را میشود با یک مقدار پول خرج کردن، یکشبه بدست آورد و مانند خیلی از هنرمندایی که می‌بینیم، ولی کسی می‌تواند ماندگار باشد که موج سوار نباشد منظورم این است که در موسیقی حزب باد نباشد بازهم باید بگویم مانند خیلیا که امروز که طرفدار سنتی زیاد میشود سنتی خوان می‌شوند فردا راک در بورس باشد راک میخوانند فردا کمبود موزیک رقص احساس شود موزیک ۶و۸ بیرون بدهند، اینجور هنرمندا هیچوقت ماندگار نیستند هنرمند را باید به سبک و اعتقادش شناخت .به قول مرحوم استاد فرهاد مهراد هنرمندی که بخواهد نانش را از موزیکش دربیاورد ، باید کیفیت کارش را فدا کند و همرنگ جماعت شود و کسی که بخواد کیفیت کارش را حفظ کند باید قید پول درآوردن در این عرصه را بزند البته این گفته بیشتر در کشورهایی مانند ایران خودمان صدق میکند. چون در کشورهای دیگر هرسبکی شنونده خودش را دارد و مردم با مد روز زندگی نمیکنند و بابت ان سبک مورد علاقه‌ی خود هزینه میکنند و برای خرید بلیط کنسرت خرید سی دی اثر و…. که اینها همه کم یا زیاد پشتوانه ای هست برای هنرمند مورد علاقه مردم.
برسیم به موضوع اصلی. در مورد کار جدید خود (( موشها )) که با آترا عظیمی و وستا محبی انجام دادید برایمان بگویید؟
موزیک موشها کاری بود که با پیشنهاد آتراعظیمی و هماهنگیهای او استارت خورد ، موشها یا به عبارتی موشها بزرگ شدند ، تاریخ چهل سال زجر و زخم جمهوری اسلامی را با خودش دارد و تمام مراحل این چهل سال را و بلاهایی که بر سر اجتماع ، مردم و فرهنگ و تاریخ ما امده است را به بررسی نشسته. انتخاب خواننده ها و بخش وکال ها انجام شد و آهنگسازی من آغاز شد و من اولین کاری بود که به این شکل داشتم کار می کردم از نظر ساختار موسیقی که نرییشن داشت در خودش. روزی که آترا شعر کار را برایم خواند و بعد فرستاد جذبش شدم و گفتم، هستم و همکاری جالبی بود برای من. و در همان زمان بود که به آترا پیشنهاد کلیپ این کار را دادم و گفتم : ترانه ای با این محتوا حرف های زیادی برای گفتن دارد و برای اینکه مخاطب را بیشتر با مضمون این کار همراه کنیم پیشنهاد ساخت کلیپ موش ها را دادم از انجایی که خودم تخصص و امکانات لازم جهت تدوین را در اختیار دارم. آغاز آشنایی من و آترا بود ، آترا مشتاقانه پذیرفت اما به همان اندازه هم گفت که : بابک کار ساده ای نیست به خاطر حجم کار و طولانی بودن موزیک و اتفاق ها. این را شاید به خاطر من گفت در بدو آشنایی ، اما به هر حال سختی کار را به جان خریدیم و جلو رفتیم تا امروز.
از طرفی چون آترا و وستا هرکدام یک گوشه‌ای از دنیا هستن جمع و جور کردن و هماهنگی های کار خیلی خیلی سخت بود ولی بعد از اتمام کار خودم خیلی راضی بودم، مخصوصا وقتی در روند کار کلیپ بزرگانی مانند خانم شیرین عبادی،خانم شعله پاکروان، خانم آسیه امینی، دکتر مهدی موسوی، فاطمه اختصاری و……. برای حمایت از اینکار و حضور گرمشان در این ویدئو برای ما تصاویرشان را ارسال کردن و من از همینجا دست تک تک این عزیزان را میبوسم.
آیا موشها و کارهای از این سبک را ادامه خواهی داد ؟ چون اتفاقی که هست ، دو تا خواننده در یک اثر و داشتن نریشن از بابت آهنگسازی کاری با حجم بالا و شاید کم‌نظیر یا بی‌نظیر هست آن هم با موضوعی سیاسی!
حتما ادامه خواهم داد این قبیل کارها را! همکاری جالبی بود برام، ولی حتما برای کارهای جدید سعی میکنم یک پلن جدید برای کار بریزم که کار راحتتر و سریع تر پیش برود، چون ادامه این قبیل کارها را یک رسالت میدانم که حداقل بر روی دوش خودم احساس میکنم.
از طرفی هم منهای اینکه اولین تجربه ی کارم در قالب نریشن بود ، تجربه ی جدیدی بود با آترا و وستا و هیچ شناختی هم از نظر شخصیتی ازهم نداشتیم و برای شروع ، هم تجربه ی خوب و مثبتی بود و هم برخی مشکلات بود …. بالطبع آشنایی اولیه بود و برخی از مشکلات شاید الان که نگاه می کنم می توانست طبیعی باشد، ولی در ان زمان انرژی بسیار زیادی را گرفت و این پروژه بالاخره با سختی هایی که بود تمام شد.
به نظر شما چرا دیگر خواننده‌ها یا هنرمندها کارهای سیاسی این چنینی تولید نمیکنند یا کمتر و جسته گریخته و انگشت شمار شده است؟
البته دوست دارم این موضوع را مطرح کنم این کار سیاسی نیست یه کار اجتماعی است که ما بدون وابستگی یا طرفداری از جناح خاصی آن را ساختیم، ولی از آنجا که در کشور ما هر کسی انتقادی از حکومت بکند یا صدای اعتراضش را نسبت به عملکرد مسئولین بالا ببرد سیاسی میشود. اینکار نیز به‌نام یک کار سیاسی معروف شد. حالا در زمینه اینکه چرا بقیه اینکار را نمیکنند می توانم بگویم شاید چون در این سبک کارها شما نه حامی داری نه کارو نه درآمدی برای شما حاصل میکند و اینکه نه حمایتی از طریق سایت های موزیک صورت می گیرد و نه حتا شبکه های موزیک حمایتی می کنند حتا با خرج کردن پول هم در این مرحله حمایت سایت های موزیک و شبکه ها قطع می شه در مقابل کارهای اینچنینی حال چرا این اتفاق میوفته جوابش خیلی بیش از انتظار مشخص و واضح است که بخواهم درباره‌اش چیزی بگویم. از طرفی من نیز بخاطر اینکه یه پرودوسر موزیک و ویدئو هستم اینکار را انجام میدهم و می توانم شرایط پیش تولید را تا تولید پیش ببرم چون برای من هزینه ای در برندارد و اینکه از نظر اعتقادی باید بگوییم من احساس میکنم هر هنرمند باید یک خط فکری داشته باشد و نسبت به ان خط فکریش جلو برود نه با جهت باد یا سلیقه بازار، حالا یکی خط فکری‌اش میشود مثل آقای داریوش اقبالی عزیز و آثارشان که نیازی به نام بردنشان نیست، یکسری هم می‌شوند امثال مرحوم جلال همتی با آهنگ معروف مهوش – پریوش‌ها که من صدور رای نهایی را میذارم به عهده شنونده‌ها و همین مردم عادی که تخصصی در زمینه موسیقی ندارند.
و اما برای کلام آخر و جمع بندی چیزی هست که بخوای با خواننده‌ها در میان بگذاری؟!
– من راهم را ادامه میدهم و همانطور که در اکثر مصاحبه هاهیم گفتم مهم نیست چقدر شنونده دارم مهم این است که ان عده ای که کارهایم را گوش میکنند همانهای هستند که شاید با من هم هدف، هم فکر و هم دردند. من موسیقی را برای معروفیت یا پولش ادامه نمیدهم و اگر غیر از این بود میبایست ۱۵ سال پیش یا سبکم را عوض میکردم یا کارم ورامتوقف میکردم. و در آخر فقط از عزیزان همکارانم میخواهم که بجای ایستادن روبروی هم سعی کنیم کنار هم بایستیم و با همکاری و دست به دست هم دادن این مافیای کثیفی که در موسیقی حکم فرما شده را زمین بزنیم، یک وبسایت یا شبکه نباید اینقدر قدرتمند شود که تعیین کند کی کارش باید شنیده شود و کی نباید شنیده شود و این ماها هستیم که به این شبکه ها و وبسایتها بال وپر میدهیم.و جالبیش برای من این است که اکثر رؤسا و مدیران این شبکه ها اصلا هیچ آگاهی از موسیقی ندارن و با خیلی هایشان که صحبت کردم وقتی از سبک موسیقی صحبت میکنند حتی وجه تمایز سبکهای موسیقی را نمی‌دانند و اگر موسیقی برایشان اجرا شود و بعد سوال شود سبکش چه بود را نمی‌دانند. و بدبختی اینجاست که این افراد تعیین کننده آینده موسیقی و فرهنگ یک کشور شده‌اند. خودتان تحقیق کنید بزرگترین تهیه کننده آلبومهای داخل کشور کیا هستند؟ با سوادترین و با تجربه ترینشان آقایی است که قبلا از زد و بندهایش و بالا امدنش با موتور در خانه های مشتریانش نوار کاست کپی میکرده و میفروخته بعد هم که پای مصاحبه ای نشسته و گلوی خودش را پاره میکند که من اینم و من اونم من ال میکنم و من بل میکنم و …. ! یک کلام : بدبختی ما ملت ایران عدم آگاهی در مسائل مختلف هست و مقابله شدید در مقابل اطلاع رسانی و فهمیدن و حتی تحقیق شخصی در اینترنت درمورد مسائل و بدتر اظهار نظر و سردمداری در تمام مسائلی که حتی یک واو از آن آگاهی علمی نداریم و تمام آگاهیا ما برداشتهای شخصی یا یک کلاغ چهل کلاغی است و به گوشمان رسیده و بزرگترین منبع اطلاعاتیمان بودهاست.
لینک مشاهده موزیک ویدیوی موشها :
