همهٔ دنیا مخالف جنگ است، به‌جز…!

از روزنامهٔ انگلیسی مورنینگ استار

تلاش‌های واشنگتن برای استفادهٔ جانبی از نشست رهبران ۲۰ کشور در مسکو و کسب حمایت برای طرح غیرقانونی‌اش برای بمباران سوریه، شکست خفّت‌باری برای آن بود. واشنگتن طبق معمول همیشه روی حمایت هم‌دستان همیشگی‌اش مثل انگلستان، فرانسه، استرالیا، ترکیه و کانادا حساب کرده است تا دیدگاه‌های جنگ‌طلبانهٔ آن را تبلیغ کنند و دست یاری به آمریکا بدهند.

امّا اکثر شرکت کنندگان در نشست ۲۰ کشور، که برخی از پرجمعیت‌ترین کشورهای جهان را نمایندگی می‌کنند، مثل چین، هندوستان، روسیه، برزیل و اندونزی، توسّل آمریکا به جنگ را که این کشور چنین بی‌محابا در تدارک آن است، نپذیرفتند.

مارتی ناتاله‌گوآ، وزیر امور خارجهٔ اندونزی، می‌گوید:
«واکنش‌های بین‌المللی نباید به مشکلات و معضلات انسانی بیشتر و وخیم‌تری منجر شود… رنج و تیره‌روزی مردم سوریه بیش از حد به درازا کشیده شده است، و ما باید مطمئن شویم که از هیچ رویکرد نظامی استفاده نشود، بلکه در عوض، از اقدام‌های دیپلوماتیک صلح‌آمیز برای حل‌وفصل مسائل استفاده شود.»

مان‌موهان سینگ، نخست‌وزیر هندوستان نیز به صراحت اعلام کرد که هندوستان با هر اقدامی در وَرای چارچوب سازمان ملل متحد مخالف است، و دخالت نظامی به منظور تغییر رژیم را نمی‌پذیرد، زیرا ناقض قوانین بین‌المللی است.

لوییز آلبرتو فیگوئریدو، وزیر امور خارجهٔ برزیل، گفت که هرگونه دخالت نظامی در سوریه، ناقض قوانین بین‌المللی خواهد بود، مگر آنکه از سوی شورای امنیت سازمان ملل متحد تصویب و تأیید شود.

کریستینا کیرچنر، رئیس‌جمهور آرژانتین، اعلام کرد که «هیچ‌کس، مطلقاً هیچ‌کس، جنگ نمی‌خواهد، و ما معتقد نیستیم که حل مسئلهٔ آنها که کشته شده‌اند، از راه کشتار بیشتر ممکن خواهد شد.»

به‌رغم موضع رهبران بریتانیا و فرانسه در حمایت از آمریکا، اتحادیهٔ اروپا که در نشست ۲۰ کشور یک نمایندهٔ مشترک دارد نیز با اقدام نظامی مخالف است. وَن رومپوی، رئیس شورای اروپا، گفت که «مناقشهٔ سوریه هیچ راه‌حل نظامی ندارد… فقط از راه سیاسی می‌توان به خون‌ریزی دهشتناک، نقض شدید حقوق بشر و ویرانی گستردهٔ سوریه پایان داد.»

با وجود همهٔ اینها، رسانه‌ها و سیاستمداران جنگ‌خواه در کشورهای امپریالیستی، با نگرانی موضع روسیه و ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه را دنبال می‌کنند. سامانتا پاوِر، سفیر آمریکا در سازمان ملل متحد، تا آنجا پیش رفت که مسکو را متهم کرد که شورای امنیت سازمان ملل متحد را گروگان گرفته است و از زیر بار مسئولیت‌های بین‌المللی خود شانه خالی می‌کند. خانم پاوِر روسیه را به علت بهره‌گیری از سیستمی که به پنج قدرت بزرگ پس از جنگ جهانی دوّم، یعنی آمریکا، شوروی، چین، فرانسه و بریتانیا حق وتو می‌دهد، سرزنش کرد. البته خانم پاوِر باید بداند که از زمانی که روسیه در سال ۱۹۹۱ جای شوروی و حق وتوی آن در شورای امنیت را گرفت، تا کنون فقط دو بار از این حق استفاده کرده است. برخلاف روسیه، آمریکا تا کنون ۵۵ بار حق وتوی خود را اعمال کرده است تا از اقدام جامعهٔ بین‌المللی در برابر جنایت‌هایی که دولت وابسته به آن، یعنی اسرائیل علیه مردم فلسطین مرتکب شده است جلوگیری کند. واشنگتن و هوراکشانش در پاریس و لندن باید بدانند که دنیا تغییر کرده است. قدرت‌های استعماری قدیم دیگر حکمفرما نیستند. سازمان ملل متحد که پس از جنگ جهانی دوّم برپا شد، به‌رغم همهٔ کاستی‌هایی که دارد، مجرا و وسیله‌یی برای بحث و گفتگو و چاره‌جویی در مورد مسائل پیش آمده، در چارچوب قوانین بین‌المللی است.

هانس بلیکس، بازرس سلاح‌های کشتار جمعی از سوی سازمان ملل متحد [که در عراق دنبال این سلاح‌های گشت و بالاخره هم چیزی پیدا نکرد]، تجربهٔ نادیده گرفته شدن کارش از سوی رهبران خونریز آمریکا و بریتانیا را دارد. توصیهٔ او که می‌گوید: «نباید متکبّر بود و دست به اقدام یک‌جانبه زد، بلکه باید به شورای امنیت توسّل جست و از آن استفاده کرد» هنوز هم درست و معقول است. مردم بریتانیا، آمریکا و بقیهٔ دنیا هم همین‌طور فکر می‌کنند.

راه پایان دادن به رنج و مَرارَت و تیره‌روزی مردم سوریه این است که همهٔ کشورها دست از ارسال تسلیحات و نیروهای رزمی به این درگیری بردارند، و سازمان ملل متحد یک کنفرانس بین‌المللی تدارک ببیند تا در آن نیروهای سیاسی درگیر در سوریه بتوانند دربارهٔ پایان دادن به جنگ و توافق بر سر راهی که باید در آینده در پیش گرفته شود، با یکدیگر مذاکره کنند.

تعداد بازدید: ۳۰۸

لطفاً به اشتراک بگذارید