Advertisement

Select Page

نگاهی به شعری از فرناز جعفرزادگان

نگاهی به شعری از فرناز جعفرزادگان

دست هایش را

در عقربه ها می‌ریزد و 

روی شانه‌ام مکث می پاشد 

کرکسی 

که هر روز 

برای خاک غذا می‌برد 

شعری  است کوتاه‌. تنها با به‌کارگیری چند واژه‌. اما در گزینش و چیدمانی شاعرانه‌. واژه‌گانی که‌ در میدان بازی زبانی، هرکدام ژستها گرفته‌ و نقش ها ایفا می کنند. در شعر نیز هرکدام تداعی کننده‌ی مدلول هایی پرتاویل. دست بردن برای نوعی استاتیکای ادبی و شاعرانه‌ که‌ موجب زیبایی و چشمگیری میدان بازی است.

ریختن د‌ست در عقربه‌….

دست ــــــــــــ نمادی انسانی. تداعی کننده‌ بودن،کار و تلاش، بقا ، دفاع ، گرفتن و دادن، و….

عقربه‌ ـــــــــ نماد زمان. ساعت. شمارش. انتظار. زندگی. عمر و….

مکث نمودن روی شانه‌ی راوی.راوی؛ همچون انسان نوعی…

و اما این حکایت کرکسی است که‌ در انتظار لاشه‌یابی است برای بقا …!!

موجودی که‌ هر روز برای خاک غذا می برد؟! آشنایی زدایی غریب در فلسفیدنی حکیمانه‌!!!

و در این بین مبارزه‌ای برای ماندن و بقا در بین انسان و گوشتخوار و خاک…. نهایتی گریز ناپذیر و تلخ و اما شیرین در این آفرینش ادبی. دنیایی که‌ در خوانش اولیه‌ همه‌ چیزش در هم ریخته‌. دست و زمان در اختیار کرکس!!. خاک در انتظار غذا.  و انسان موجودی بی اراده‌ !!

اما در عمق نظمی پایدار و غریب.

این بود که‌ این شعر در نظرم جالب آمد. از راه‌ ترجمه‌ به‌ خوانندگان کرد معرفیش کردم.

مریوان، زمستان ۱۳۹۴

 

لطفاً به اشتراک بگذارید
Advertisement

تازه‌ترین نسخه دیجیتال شهرگان

تازه‌ترین نسخه‌ی دیجیتال هم‌یان

آگهی‌های تجاری:

ویدیوی تبلیفاتی صرافی عطار:

شهرگان در شبکه‌های اجتماعی

آرشیو شهرگان

دسته‌بندی مطالب

پیوندها:

Verified by MonsterInsights