میثاق جمعی ۳۰ نوجوان در ونکوور برای خودکشی
در اعماق جامعه چه می‌‌گذارد؟
شهرگان / محسن صفاری: در خبر همین صفحه آمده است که ونکوور باز هم به عنوان پنجمین شهر برتر دنیا از نظر کیفیت زندگی شناخته شد. از جمله معیارهای انتخاب شهرهای برتر جهان، دسترسی به خدمات بهداشتی و درمانی، آموزش، شرایط اجتماعی – اقتصادی، و شرایط فرهنگی و سیاسی اشاره شده است. طبعاً مراد از دسترسی، برابری در دسترسی نیست، و این عوامل به صورت میانگین و نسبی در نظر گرفته می‌‌شوند. و همانگونه که در گزارش آمده بود یکی از کاربردهای این رده بندی تعیین حقوق و مزایای کارمندان اعزامی شرکت‌های چند ملیتی به نقاط مختلف دنیا است.
اما سوال این است که در این ارقام میانگین و نسبی، خیل بی خانمان ها، معتادان، و بیماران روانی رها شده به حال خود، به ویژه در شرق ونکوور، چه جایگاهی دارند؟ آیا آنان را مانند دوران برگزاری بازیهای المپیک زمستانی از انظار پنهان داشته‌اند؟ آیا پیمان خودکشی دسته جمعی ۳۰ جوان بومی هیچ نسبتی با این رده بندی دارد؟ گزارش را به نقل از روزنامه پراوینس چاپ ونکوور، در زیر می‌‌خوانیم:
اندروز ویلیامز، در سنّ پانزده سالگی، زمانی تصمیم گرفت اختیار زندگی‌‌اش را در دست خود بگیرد که تا آن هنگام در ۱۵ خانه گروهی در منطقه کامرشیال زندگی کرده بود. اکنون اندروز، یک رهبر ۲۴ ساله بومی جوانان میگوید، علت تصمیم ۱۰ سال پیش او آن بود که خدمات رفاهی پر ازدحام و از هم گسیخته کودکان بی‌‌سی نمی‌‌توانست برای او کاری انجام دهد.
ویلیامز میگوید شوک میثاق خودکشی ۳۰ نوجوان بین ۱۲ تا ۱۵ ساله نشان می‌‌دهد که این سیستم هنوز از انجام وظیفه خود ناتوان است.
ویلیامز در مصاحبه‌ای در کامرشیال درایو میگوید: «از این که این همه نوجوان آماده خودکشی می‌‌توانند از چشم سیستم پوشیده بمانند تا آن که خبر از طریق فیس بوک پخش شود، واقعا شوکه شدم. در خانه‌های نگهداری از کودکان بی سرپرست، احساس یأس و استیصال بر نوجوانان غلبه دارد، احساس می‌‌کنید که تنها یک شماره هستید. حجم عظیمی از کار بر سر مددکاران ریخته است.»
سه شنبه ۲۷ نوامبر ویلیامز و رهبران جوامع بومی به خبرنگاران گفتند، از زمان کشف و جلوگیری از خودکشی این نوجوانان در منطقه کامرشیال درایو در سپتامر گذشته تاکنون، پنج جوان دست به خودکشی زده‌اند.
کلارک، از رهبران بومیان میگوید خبر فیس بوک چند روز پیش از اقدام این نوجوانان به خودکشی پخش شد. پس از آن تعداد ۲۴ نفر از آنان برای جلوگیری از اقدام به خودکشی در بیمارستان بستری شدند. اما این جوانان باز هم به رفتار‌های ریسک آمیز، خشونت، و افراط در مشروب خواری روی آوردند و مددکاران، دیگر کاری به کار آنها ندارند.
کلارک میگوید برای رسیدن به علل ریشه‌ای گرایش به خودکشی، خدمات اجتماعی برای بومیان شهری باید یک پارچه شود. در حال حاضر به علت مسائل مربوط به بودجه و لیست‌های انتظار طولانی، جوانان بومی را از جامعه خود جدا کرده و برای شرکت در برنامه‌هایی که صرفا برای بومیان تدارک شده است، آنان را به نقاط دور دست می‌‌فرستند. به گفته او در تدارک این برنامه هر هدف خوبی که منظور شده باشد، اما مددکاران نسبت به نتایج آن هیچ تعهدی ندارند. از آن گذشته، فرستادن بومیان نوجوان به میان جوانان بزرگسال‌تر موجب تاثیرات منفی آنان بر این نوجوانان شده‌است.
در مصاحبه‌ای در کامرشیال درایو، یک مادر بومی به نام کارول مارتین میگوید، او برخی از نوجوانان مشکل داری را که پیرامون مرکز اجتماعی بریتانیا تجمع می‌‌کنند، می‌‌شناسد. آنان هنوز هم در مورد خود کشی حرف می‌‌زنند. او میگوید دختر ۱۳ ساله او تلاش می‌‌کند به این به اصطلاح "بچه‌های بریت" کمک کند. یکی از آنان گفته است که میخواهد خود را از پل به پایین پرتاب کند.
متاسفانه مدیر این مرکز اجتماعی به تلفن‌های ما برای گفت‌وگو در این زمینه پاسخ نداد.
[منبع: روزنامه پراوینس
- درباره نویسنده:
- تازه‌ترین‌ها:
In touch with the Iranian cultural diaspora.
Shahrgon is an online magazine for Canada’s Iranian cultural diaspora and Persian-speaking languages.
Shahrgon started working in Vancouver, Canada, in 1992 with the publication “Namai Iran” and then in the evolution of “Ayandeh” and “Shahrvand-E Vancouver,” it transformed into Shahrgon.
Shahrgon; The magazine of the Iranian cultural diaspora;
شهرگان مجله‌ی دیاسپورای ایران فرهنگی در ونکوور کانادا از سال ۱۹۹۲ با نشریه‌‌ی «نمای ایران» آغاز به‌کار کرده و سپس در فرگشتی از «آینده» و «شهروند ونکوور» به شهرگان فراروئید
