شکنجه و استبداد
استبداد انتزاع لطمه به حقوق دیگریست. برای درک آن باید جنبه های حسی آنرا برشمرد. لطمه به حقوق دیگری یعنی اِعمال قدرت فرد مستبد بدون حق بیان فرد دیگر است. یکی از مظاهر استبداد شکنجه است. در پستوی مُقُر آمر شکنجه و خشونت است که با دور زدن قانون به مامور شکنجه گر و مزدور دستوراتی نسبت به تضییع حقوق زندانی صادر می شوند. البته در زندگی خانوادگی قبیلگی هم زعیم قوم به زن و اطفال اعمال خشونت در حصر می کند. در استداد پدرسالای فحاشی، بددهنی، عدم احترام، کتک، عدم تملک زن در مستغلات، بیگاری، برخی شکنجه های روحی، رفتاری، کلامی، جسمی مرد بر زن و اطفال اند.
پس یکی از مظاهر اِعمال قدرت خشونت مستبد به دیگری شکنجه است. شکنجه یعنی اِعمال قدرت مامور در اجرای منویات آمری نامریی نسبت به اسیر می باشد. این عمل بدون ضبط ابزار صحنه مانند دوربین عکاسی، ضبط صوت، ویدیو، رسانه های گروهی، وکیل مدافع انجام می شود. البته در موارد غایی برخی مدارک طبی در کلینیکهای جنب زندان برای مداوای جراحات قربانی شکنجه را ضبط می کنند.
استبداد طیف حاوی خودکامگی، دیکتاتوری، اقتدارگرایی، مطلقه گرایی، تمام خواهی، انحصارگرایی را با دستگاه سرکوب دولتی همراه می کند. شکنجه هم معمولی جسمی و روحی، سفید برای تخریب اراده، سیاه تا مرگ قربانی می باشد. شکنجه با توهین، تهدید، شخصیت کوبی، آزار خانوده، قطع معیشت- همراه است. در حالیکه آمر و مامور شکنجه از بودجه دولتی حقوق، پاداش، ترفیع دریافت می کنند.
برخی تبلورات استبداد- شکنجه، سانسور، خشونت اند. استبداد کلام لطیف غیرحسی است؛ ولی خشونت دردآور بوده که نتیجه آن دلمردگی در جامعه می شود. در جامعه ی استبدادزده، خودکامه گی و عدم پاسخگویی به قانون همه جا بوده؛ اعمال استبداد هم در سطوح گوناگون ظاهر می شوند. لذا مبارزه بر علیه شکنجه از پیکار بضد استبداد جدا نیست. در جامعه استبدادی ثنویت یا با ما یا بر ما وجود دارد؛ در جامعه مدرن موارد بینابینی کثرت گرایی هم وجود دارند.
شکنجه تولید درد جسمی و روحی بمنظور تنبیه، قصاص، اقرار، عبودیت، انقیاد، اعتراف فرد دیگر با عمل قساوت شکنجه گر بر اسیر/ قربانی می باشد. در سراسر تاریخ، شکنجه اشکال و اهداف گوناگون داشته: برای تربیت ۲باره، بازجویی، تنبیه، برای انطباق با ایده ال.زی حاکمف ترک اعتقاد فردی، ترساندن با درد روحی و جسمی تا حد مرگ. شکنجه بوسیله ماموران دولتی هم مشمول این تعریف شده؛ گاهی با سادیسم، قدرتنمایی بر فرد بی پناه، حظ از درد دیگری همراه می باشد.
چون شکنجه غیرقانونی است؛ لذا نظام مستبد آنرا مخفی می کند. آمران وقوع شکنجه زندانیان را در کشور تکذیب می کنند. ولی در تاریخ از دوران صفوی، قاجار و بعد دولت شکنجه را بکار می برده است. در دهه ۵۰ دولتیان اتاق شکنجه را تمشیت و در دهه ۶۰ تعزیر می نامیدند. در جهان حتی در آمریکا – چه در خارج مانند زندان ابوغریب عراق در ۲۰۰۴، بازداشتگاه گوانتانامو، زندانهای افغانستان برای گرفتن اطلاعات تروریستی؛ چه در خود آمریکا بخاطر غلو خشم پلیس هم در خلوت بازداشتگاه، هم در ملاء عام، شکنجه انجام می شود. در مورد زندانهای خارج چند مهره ریز به چند سال زندان در دادگاه نظامی محکوم شدند؛ ولی آبروریزی ارتش آمریکا در رسانه های جهانی همه گیر بود.
http://en.wikipedia.org/wiki/Abu_Ghraib_torture_and_prisoner_abuse
آمریکا قرار داد ضد شکنجه را امضاء نکرده است. رئوس کلی شکنجه در خارج را امیران ارتش بصورت رمزی/ گنگ به زیردستان گفته؛ به آنها در امر شکنجه/ بدرفتاری آزادی عمل می دهند. اکثر پرسنل نظامی/ امنیتی وجدان انسانی دارند؛ ولی ۳% خصایل نژادپرستانه، ضدخارجی، سادیست دارند. در ادارت داخلی مانند پلیس، شریف، اف بی آی شکنجه مردود است؛ ولی ۳% از غیض یا جنون لحظه ای شکنجه/ بدرفتاری با اسیر می کنند. رسانه ها و دادگاهها مراتب احترام به حقوق اسیر را مد نظر دارند. این روال انسانی در ۱۰۰ سال گذشته رو به بهبود برای اسیر است.
در هر صورت قربانی می تواند از سازمان خاطی آمریکا تقاضای خسارت در دادگاه بکند. هر اداره پلیس محلی دارای بیمه خسارتی میباشد که قسط آن از بودجه سالانه تامین می شود. در زیر ۳ مورد شکنجه ماموران دولتی نسبت به شهروند، دادگاه مجرمان، گرفتن خسارت پولی می آیند. باید توجه داشت که آمریکا با جمعیت ۳۱۴ میلیون نفر رسمی و ۶-۱۲ میلیون نفر هم مهاجر غیرقانونی، ۱۰% شهروندان اختلالات فکری، روحی، ژنتیک داشته؛ در آزمونهای ورودی به ادارات این نوع شهروندان به ۳% جمعیت کاهش می یابند. این درصد قلیل در موارد نژادی کنترل دماغی را از دست داده؛ شکنجه یا کارهای تروریستی می کنند. ولی رسانه ها، نهادهای حقوق بشری، دادگاهها به خاطیان قلیل برخورد می کنند.
۱- در اوت ۱۹۹۷ پلیس سفیدرو نیویورک مهاجر سیاه هایتی، ابنار لویما، را با اِعماله دسته جارو، کتک و فحش شکنجه کرده؛ او را تهدید به قتل کرد- اگر در اینمورد بکسی حرفی بزند. افسر مقصر بجرم نقض حقوق مدنی، انسداد عدالت، اظهارات کذب- ۳۰ سال زندان گرفت. در دادگاه خسارت، قربانی و وکیل ۸.۷۵ میلیون دلار گرفتند. ۲- چند پلیس نیویورک ۴۱ گلوله در بدن سیاهپوست ۲۳ ساله گینه ای، آمادو دیالو در ۱۹۹۹ خالی کردند؛ در دادگاه جنایی برائت شدند. ولی در دادگاه civil suit خسران مالی، خانواده مقتول و وکلایش ۳ میلیون دلار خسارت از اداره پلیس گرفتند. ۳- کتک و فحاشی ۱۹۹۲ پلیس سفید نسبت به رادنی کینگ سیاه در لوس آنجلس که توسط فردی روی نوار ضبط شد. برائت ۴ پلیس سفید در دادگاه منجر به بدترین شورش شهری با خسارت ۱ میلیارد دلار، ۵۳ کشته شد. در دادگاه خسران مالی، کینگ و وکلا ۳.۸ میلیون دلار خسارت از اداره پلیس بابت نقض حقوق مدنی دریافت کردند.
در خاور میانه نمی توان گفت که شکنجه نیست؛ چون این معنی برداشت می شود که پس دمکراسی وجود دارد. یعنی رسانه ها، نمایندگان حقوق بشر، وکلا- آزادی تردد به زندانهای را دارند. معیارهای دمکراسی اندازه پذیر، رسانه ای، مریی اند. مثلا بودجه سالانه کاخ آمر عددی مشخص است که مجلس آنرا هر سال تصویب می کند. پادشاه اسپانیا، کارلوس در ژوییه ۲۰۱۲ بخاطر وضع بداقتصادی کشور خواستار کاهش مستمری سالانه خود از ۳۸۰ هزار دلار شد. دیده می شود که بیسقف بودن هزینه سالانه کاخ مقر آمر در نظام استبدادی امر جهانشمولی است. میلانی در کتاب ۵۰۰ صفحه ای شاه، بودجه سالیانه دربار را از قلم انداخته!
در خاور میانه هم نمونه های شکنجه بصورت عکس، ویدیو، خاطره نویسی، گزارشات سازمانهای حقوق بشر از جمله سازمان ملل و عفو بین الملل ضبط شده اند. ماموران شکنجه هم پس از برگشت ورق در تلویزیون یا خاطرات خود شکنجه و قتل در زندان را اذعان کرده اند؛ گاهی با گریه و پشیمانی. حتی خود شاه در تلویزیون وقتی از “ظلم و فساد” دوره پهلوی حرف می زد گریه کرد. اشرف دهقانی از درجریان بودن شاه در شکنجه منجر به قتل بهروز دهقانی گفته؛ در نوشته دیگری از دستور شاه در قتل حمید اشرف در تیر ۵۵ سخن بمیان آمده. http://www.asre-nou.net/php/view.php?objnr=22162
ولی روشن نیست که شاه قانون اساسی را خوانده بود یانه. او فارغ التحصیل دیپلم دبیرستان له روزی لوزان سوییس بود؛ تخصص قضایی نداشته؛ لذا کلمات انتزاعی “بیقانونی و ظلم و فساد” در نطق آخرش را بدون در نظر گرفتن مفاد قانون و خسارات برای افراد و خانوده های مورد “ظلم و فساد” عوامانه بیان کرد. یعنی حواسش نبود که این مقولات در دادگاه پیآمد قانونی زندان و جریمه مالی برای خاطیان از جمله خودش و خواهرش در بر دارند.
ظلم یعنی تضییع حقوق شهروندی فردی مشخص در زمانی معین در جایی با مقررات قانوی؛ فساد یعنی افزایش ثروت از طرق غیرقانونی توسط فرد/ گروهی مشخص در موردی معین. در دولت مدرن دادگاه باید برای این مقو لات تجریدی در موارد مشخص پرونده تشکیل دهد. این موارد مشخص می توانند قتل وارطان، شوشتری، قندچی، دکتر خانعلی، جزنی، بهروز دهقانی، یا حتی مرگ تختی، بهرنگی باشند. این دادگاه می تواند به رشوه گیری سپهبد کیا، طوفانیان، اشرف خواهرش در مورد مشخص بانکی، کارخانه، زمین رسیدگی کند؛ خاطیان را جریمه کرده؛ خسارت از محل ثروت خاطیان یا بودجه دربار به قربانیان داده شود. در ۳۵ سال “بیقانونی و ظلم و فساد” نقض مستمر حقوق بشر، اعدامها، ترورها، تجاوزهای جنسی، شکنجه- ادامه سرکوب رژیم گذشته با نفرات بیشتر در رژیم پساانقلاب. مستند علامه زاده در مورد تجاوز جنسی در زندان
http://www.balatarin.com/permlink/2009/8/18/1709835
این نیست که مرگ جسمی و خسارات مالی را با چند کلمه گفتاری ماستمالی کرد. چون خودکامه قانون را زیر پا می گذارد؛ همچون مافیا در اختفا و با چراغ خاموش فعالیت می کند؛ لذا حرکات غیرقانونی او با شیوه های غیرمستقیم استنتاج می شوند. در مورد فساد مالی هم ثروت وراث بوسیله دادگاه برای خسارت به قربانیان مصادره و توزیع می شود. ظلم و فساد راس حکومت مسایل قضایی اند؛ با انتقاد گفتاری وراث ماستمالی نشده؛ باید در دادگاه مطرح شوند.
در کاخ، محل سکونت آمر مستبد، ابزار ضبط رویدادها یعنی فرمان شکنجه نیست؛ نیز در اتاق شکنجه هم چنین ابزاری نیست. لذا برای ادراک وجود شکنجه میماند شهادت شکنجه شده، شهود برخی شکنجه گرها با بیداری وجدان اجتماعی در شرایط جدید، خود اتاق شکنجه با ادوات فشار بازجو بر زندانی. نیز کاربرد شکنجه در جهان، جهانشمولی رابطه استبداد با شکنجه در دیگر نقاط جهان در برهه های تاریخ در آرشیو دولتی هر کشور، کتابخانه ها، پرونده پزشگی- قانونی درج شده اند.
در سطح فردی هم روانشناسی قدرت استبداد، سلطه فرهنگ استبدادی، رانشهای غیض، تکانه های سادیستی ارایه شده اند. در کتب، عکسها، فیلمها، ادبیات- شکنجه باز آفریده شده. سازندگان ادوات شکنجه در جهان و در کشور را می توان ردیف و تشریح کرد. با این قراین و شهود برخی وجدانهای انسانی/ هنری به بازسازی گذشته متروک با ابزار حسی مانند کلام، فیلم، عکس می پردازند. یک نمونه تصویری فیلم زد، به یونانی بمعنی او زنده است، می باشد. لومپنهای ضربتی و شکنجه گر در فیلم زد بسیار واقعی اند. فیلم زد در باره ترور ۱۹۶۳ لامبراکیس، نماینده دمکرات یونان، اثر کوستا گاوراس می باشد.
مبارزه با عمله جات و ابزار ظاهری استبداد مهم بوده؛ ولی مهمتر مبارزه با مرکز استبداد است. مبارزه با استبداد با تغییر ساختارهای فرهنگی، اقتصادی جامعه در روندی تدریجی و طولانی به ثمر می نشیند. بهرجهت برای تقلیل استبداد باید فرهیختگان جامعه جستارهای خود را نشر کنند؛ در همایشها تعامل کنند. افراد فرهیخته مانند جامعه شناس، روانشناس، کنشگر اجتماعی، حقوقدان، اقتصاددان، تاریخدان، دینکار خردگرا، روزنامه نویس، وکیل دفاع، مدیر زندان، پلیس- نظرات خود را ارایه دهند. نماینده اقشار و طبقات مانند زن، دانشجو، کارگر، کارمند، مدرس نظرات خود را برای جمعبندی عرضه کنند.
شکنجه در قانون بین المللی غدغن است- بخاطر غیراخلاقی یا ناکارآمدی. بنا به اعلانیه حقوق بشر ۱۹۸۴ ماده ۵، و قرارداد ژنو در مورد زندانی جنگی- اسیر نباید شکنجه شود. ساواک چریکها را چون زندانیان جنگی در دادگاه نظامی محاکمه کرده؛ ولی آنها را برخلاف قرارداد ژنو، شکنجه می کرد. قرارداد منع شکنجه سازمان ملل را ۱۴۷ کشور امضاء کرده اند؛ ولی ضامن اجرایی ندارد. سازمانهای جهانی مانند عفو بین الملل و صلیب سرخ نقض حقوق بشر و شکنجه در ۲۰۰ کشور جهان را زیرنظر دارند؛ ۸۱ دولت شکنجه می کنند؛ برخی در ملاء عام. شکنجه دولتی، دینی، سازمانی، فردی می تواند باشد. آزار جانوران هم در کشورهای مدرن جرم است.
شکنجه در قانون اساسی هر ۲۰۰ کشور عضو و منشور سازمان ملل متحد ممنوع است. یعنی شکنجه گر در دادگاه اگر نتواند رفع اتهام کند؛ مجرم اعلان شده؛ معمولا او به حبس طولانی محکوم می شود. لذا هم آمر و هم مامور بخاطر غریزه صیانت نفس خود در برابر رسانه های گروهی و تاریخنویسی به دروغ شکنجه را انکار کرده؛ می گویند: در مثلث آمر- مامور- زندانی، شکنجه وجود ندارد. با برهان خلف اگر کسی بگوید در خاور میانه شکنجه وجود ندارد؛ او می گوید استبداد وجود ندارد.
با ادعای فوق در عدم شکنجه، پس باید گفت: زندانی دروغ می گوید که شکنجه شده؛ تمام شهود گذشته در کشور بومی و در جهان دروغ اند. این کتمان کذب بدین معنی است که در جامعه حقوق قانونی اجرا می شوند. ولی نبود رسانه های مستقل از دولت، وکلای مدافع، حق خسارت قربانی بوسیله دادگاه، مدارک پزشگی جراحات قربانی در کلینیکها- این جامعه را استبدادی مقوله بندی می کنند.
لذا در جامعه استبدادی شکنجه وجود دارد. این نیست که مقام امنیتی، یعنی یکی از مستبدان، با ارقه گی و توضیح واضحات شکنجه را در دهه ۵۰ش “غیرقانونی” خوانده؛ ولی در ژرفا آنرا تلویحی اقرار کند. این انکار شکنجه بمثابه غیرقانونی قلمداد کردن رشوه، فساد مالی، دزدی است؛ ولی در دولت دکتر امینی سرلشگر کیا بجرم فساد مالی به زندان افتاد. پس “غیرقانونی” خواندن “فساد و ظلم” اظهار واضحات است. مسئله این ست که برخی دولتمردان دزد –چه در ایران چه در آمریکا- فساد مالی انجام داده؛ گاهی گیر افتاده؛ گاهی زندان هم می روند. پس باید دادگاه به مورد مشخص شکنجه قربانی رسیدگی کند. لذا رای دادگاه و نه ادعای مقام امنیتی فراری حجت است. ولی با منطق می توان گفت امور “ظلم و فساد” غیرقانونی بودند؛ شاه در نطق تلویزیونی آخرش به وجود “بیقانونی و ظلم و فساد” در سلطنت پس از کودتای ۲۸ مرداد ۳۲ اذعان کرد.
استبداد فکر می کرد با قتل جوانان آزادیخواه دوام خود را تضمین می کند. ولی با هر قتل نفرت مردم را از خود برای سرنگونی استبداد تعمیق می کرد. قتل یک شهروند مانند حمید اشرف یا جزنی در لحظه ترور برای دستگاه سرکوب آسان است. ولی در زمان انقلاب آمران و ماموران “ظلم و فساد” یا متواری می شوند یا اعدام. لذا در نهایت استبداد سقوط می کند.
شکنجه چون غیرقانونی بوده؛ از دید عموم مخفی است. لذا آمر و مامور وجود آنرا در دستگاه حاکمیت تکذیب می کنند. با این تکذیب آنها منکر استبداد در جامعه می شوند. ولی شاه در نطق آخرش از “استبداد” در گذشته می گوید. پس انکار استبداد را شاه نفی می کند. این نفی گفته مقام امنیتی است. اگر در جامعه آزادی بود؛ آنگاه می توان پرسید: پس چرا رسانه ها، روزنامه نگاران تحقیقی، وکلای مدافع، سازمانهای حقوق بشر به زندانها رفت و آمد نداشته اند؟ اگر شکنجه نبوده؛ چرا درهای زندانها بروی رسانه ها قفل بودند؟ چرا انقلابیون کپسول سیانور در دهان داشته؛ تا بهنگام خطر زنده بدست ساواک سفاک نیافتند؟
چرا یک شکایت به دادگاه برای تحقیق دادگستری یا گزارش نتایج مستند این تحقیق در جامعه وجود ندارد؟ چرا زندان فراموشخانه، تاریکخانه، سیاهچاله نامریی، ورای قانون است؟ چرا زندانی نمی تواند از بازجو/ شکنجه گر شکایت کند؛ تا دادگاه تشخیص دهد که شکنجه بوده یا نه؛ نه کتمان آمر و مامور شکنجه در جامعه استبدادی؟ اگر شکنجه نبود، چرا در دهه ۵۰ش قربانیان نمی توانستند در دادگاه تقاضای خسارت از ساواک بکنند؟ آنگاه دادگاه در مورد شکنجه تشخیص بدهد. چرا شکایات شکنجه شدگان در مجلس مطرح نمی شدند؟
در تقابل با ۱۰۰ ها زندانی سیاسی، آمر و مامور می گویند شکنجه نبود. قربانیان آثار شکنجه را روی پوست، اعصاب، مفاصل، روان خود در ادبیات گواهی دادند. در کلینیکها جنب زندانها اسناد جراحت زندانیان موجود اند. چرا ساواک منفور مردم بود؟ در آمریکا سیا/ اف بی آی در جامعه مانند دیگر ادارات دولتی فدرال فعالیت کرده؛ اطلاعات بازجویی و تجسس را به دادگاه برای جلب متهم می دهند. در دادگاه با ثبوت جرم، متهم حبس یا جریمه می شود. در این روند قضایی شکنجه دیده نمی شود؛ تازه وکیل مدافع و رسانه ها سلامت روند قضایی را به اذهان عمومی می رسانند. دفاع حقوقی بنا به قانون جزا یا سیاسی بنا به آرمانهای مبارز بود. جان ثورن در گزارشی به کنفدرسیون دانشجویان شهادت داد بمثابه وکیل ناظر ۱۳۵۱ در دادگاه نظامی احمدزاده ها برای ضدیت با رژیم شاهنشاهی نه مشروطه سلطنتی گفت: مسعود پشت سوخته اش با منقل برقی و شکنجه ساواک ثابتی را با در آوردن پیراهن در دادگاه باو نشان داد.
در جامعه مختنق، با نبود رسانه ها، وکیلان مدافع مستقل، حق درخواست خسارت، نهادهای حقوق بشر- ادبیات سند جنایت استبداد است. لذا برای درک جنایت به سراغ ادبیات باید رفت. با تورق در صفحات ادبیات شکنجه، توهین، درد، تجاوز، هتک حرمت، تب، نقص عضو، اعدام، بی پناهی، ستم، جور، دهها اجحاف اجتماعی دیگر را می توان رصد کرد. روشن است شاعران بنا به تعهد خود به جامعه، حقیقت، عدالت، تاریخ- چون دوایر متحد المرکزند که فجایع و ستم رژیم مستبد را تبیین می کنند. در نیود رسانه های به زندان شاعران وضع زندان، شکنجه، اعدام را “ثبت بر جریده عالم” کرده اند. شاملو میگوید: کباب قناری/ بر آتش سوسن و یاس/ روزگار غریبی ست نازنین. سعید سلطانپور در زندان قصر ۱۳۵۳-۱۳۵۶می گوید:
زندانها
از شبنم و شقایق
سرشاراند
و بازماندگان شهیدان
انبوه ابرهای پریشان وسوگوار
درسوگ لاله‌های سوخته
می‌بارند.
چون آمر و مامور در مسند قدرت، به شکنجه در نظام اقرار نمی کنند تا حفظ ظاهر کرده؛ مکافات قضایی را دور بزنند؛ لذا باید شهود و منطق را بکار برد. معمولا در هر دادگاهی متهم خود را بیگناه اعلان می کند. در اتاق دادرسی متهم، خانواده مقتول، هییت ژوری/ منصفه، چند وکیل مدافع و قاضی- منطق و موارد مشابه جنایت در تاریخ، برخی اقلام بجامانده forensic بکار می برند. بخاطر نبود دوربین فیلمبرداری از ارتکاب جنایت، صحنه جنایت در اتاق شکنجه، شاهدان صحنه در دادگاه بازسازی می شوند. در باره جرم تبادل آراء شده؛ تصمیم می گیرند. دادگاه پس از ارتکاب جنایت برای تصویر جنایت در برابر هیت ژوری/ منصفه می باشد تا بگناه/ بیگناهی متهم رای داده شود.
خودکامه ها، هم در راس حکومت هم در راس ساواک، می گویند شکنجه نبود. قربانیان میگویند شکنجه بوفور وجود دارد. چرا دادگاههایی بتعداد دادگاههای ساواک تشکیل نشد تا اتهامات قربانیان را بررسی حقوقی کنند. بخاطر ماهیت مافیایی استبداد شواهد اجتماعی غیرشفافند؛ لذا با منطق استنتاجی، شواهد بین المللی، اسناد تاریخی، کتب و مقالات قربانیان، تکذیب آمران و مزدوران موارد شکنجه بررسی حقوقی می شوند. مصاحبه مایک والاس- شاه ۱۹۷۸ در باره شکنجه در ساواک. به چهره و چشمان نگران شاه توجه شود که با تکرار پرسش برای گرفتن زمان بیشتر، می گوید در گذشته شکنجه در ساواک بوده. پس باید می گفت که آمران و ماموران شکنجه را دادگاهی خواهد کرد.
http://www.youtube.com/watch?v=u8u2UKWCHtM
در مصاحبه ثابتی با دهقانپور از صدای آمریکا، پرویز ثابتی فراری، بدون چهره، پس از ۳۰ سال شکنجه را “غیرقانونی” اعلان می کند. این ساواکی متواری با غریزه بدوی صیانت نفس، یعنی کتمان حقیقت با واکنش غیرارادی هر تبهکار در دادگاه، اظهار نظر می کند. اصلا هر دادگاه مدرن اصل را بر بیگناهی متهم می گذارد؛ در آنجا نظرات طرفهای متخالف ماجرا مطرح می شوند؛ شواهد عینی/ مادی، حضور رسانه ها، وکلای نهادی های حقوق بشر جهانی، شهود و اسناد طبی، اطلاعات در باره سرنخهای عناصر شکنجه سیا و موساد- ارایه می شوند. هیت منصفه جرم/ برائت را اعلان می کند. خب خیلی از دولتمردان کارهای غیرقانونی کردند؛ از جمله خود شاه و نصیری که زندان هم افتاد. در یک دادگاه اسناد عفو بین الملل و صلیب سرخ در دهه ۱۹۷۰ میلادی ثابتی می تواند بدون آنکه هیچ واکنشی از سوی خبرنگار / دهقانپور/ برانگیزد، بگوید: بنده همیشه به سهم خودم با شکنجه که یک چیز غیرقانونی بود مخالفت کرده ام و چون حقوق خوانده بودم به سهم خودم همیشه با هرچیزی که منجر به شکنجه شود مخالفت کرده ام و هیچ وقت هم خودم نه شکنجه دیده ام (منظور این است که شاهد شکنجه نبوده است – س.م.) و نه بازجویی کرده ام.
http://www.akhbar-rooz.com/article.jsp?essayId=43628
ساواک نخست برای شناسایی و بازداشت اعضای حزب توده از رکن ۲ جدا شد. کمی بعد جمع‌آوری اطلاعات، انبار تشکیل پرونده های سران لشگری و کشوری، زیر نظر گرفتن مخالفان و منقدان حکومت به کارکرد ساواک افزوده شدند. تا انحلالش سانسور کتب، مطبوعات، آثار هنری، تخریب احزاب و سندیکاها – جامعه را از نظر سیاسی به عصر جنبش شیعی تنباکو ۱۸۸۰ عقب برد. در قیام ۱۵ خرداد ۴۲ و سپس کمی پس از بهار آزادی بهمن ۵۷ تا ۳۰ خرداد ۶۰، این فرهنگ سیاسی قرون وسطایی ردیف سلفیان عربستان و طالبان افغانستان تبلور یافت.
چتر سیاه ساواک سپس بر دانشگاهیان، اتحادیه‌های کارگری، ایلات، روحانیون شیعه، نویسندگان، خوانندگان، هنرمندان فیلم و تئاتر، ژورنالیست‌ها، ادیبان گسترش یافت. ساواک نیز در دهه ۴۰ش در خبرچینی برون مرزی دانشجویان ایرانی مخالف مانند کنفدراسیون دانشجویان، سازمانهای جبهه ملی و چپ را هم تحت نظر داشت.
از ۱۳۴۲ به بعد شاه سازمانهای امنیتی از جمله ساواک را بجان جوانان انداخت. شاغلان ساواک از ۵۳۰۰ مامور تمام‌وقت و تعداد بسیار اما نامعلومی از خبرچینان پاره‌وقت تشکیل می‌شد. ساواک در سرکوب عناصر ضدنظام سلطنتی فعالیت گسترده‌ای داشت؛ ولی پس از هدر دادن بودجه های سالانه و قتل جوانان در بهمن ۵۷ شکست خورده؛ سرانش یا متواری شده یا اعدام شدند. ساواک عامل شکنجه و اعدام مخالفین به ویژه انقلابیون ایران شناخته می‌شد. چنانکه بین ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۵، ۳۶۸ چریک مخالف حکومت را به قتل رساند. بین ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۷ یعنی سرنگونی شاهنشاهی حدود ۱۰۰ زندانی سیاسی را اعدام کرد. این جوانان از پراستعدادترین وجدانهای بیدار جامعه بودند.
شیوه های شکنجه جسمانی ساواک اینها بودند: واردآوردن شوک الکتریکی، کلاهخود آپولو، شلاق‌زدن، کتک‌زدن، داخل نمودن خرده‌شیشه/ آب جوش در مقعد، بستن وزنه‌های سنگین به بیضه، کندن/ کشیدن دندان و ناخن. عدم تیمار جراحات مصدومین، دریغ حمام/ مستراح، کتک، فحاشی، تهدید، انفرادی، بیخوابی، گرسنگی- برای عذاب روح و شکستن عزت نفس و شخصیت هم بکار می رفتند. شکنجه و اعدام برای زندانیان سیاسی مرد و زن بود. رک به گوشه هایی از شکنجه ساواک نوشته فاطمه سعیدی/ مادر شایگان. نظر شاه در باره انجام اعدام زنان سیاسی هم، در سری مقالات ۲۰۱۲ سرگرد پرویز انصاری در افشای کتاب مقام امنیتی، ثابتی، آمده است. ۱۳۵۳-۱۳۵۵ در بازه زمانی: خود من به دستور مستقیم ثابتی در همان دوران مورد شکنجه واقع شدم. از گفتگوی تلفنی مهدی اصلانی با ویدا حاجبی
http://www.asre-nou.net/php/view.php?objnr=22225 http://www.akhbar-rooz.com/article.jsp?essayId=46926
http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B3%D8%A7%D9%88%D8%A7%DA%A9
زندانیان سیاسی از پراستعدادترین و باوجدانترین جوانان میهن اند. شکنجه، قتل در زندان و اعدام آنها نه تنها این استعدادهای بزرگ را خاموش می کند؛ بلکه فرزندان آنها را هم از جامعه دریغ می کند. وقتی دکتر پردیس ثابتی، دختر مقام امینی دهه ۵۰ش، مقامی علمی و هنری در آمریکا می شود؛ چرا فرزندان پویان، احمدزاده، و ۴۶۸ شهید دیگر نتوانستند به دنیا آمده؛ مقامهای علمی، هنری، ورزشی، مدیریت، ادبی تحصیل کنند. لذا رژیم با شکنجه و قتل، جوانان سیاسی و نسل بعدیشان را هم در نطفه هلاک می کند.
۲۰۱۳/۰۸/۲۰
———-
منابع: http://www.dw.de/ عاطفه جعفری.
پانویس. محمد رضا پهلوی در ساعت ۱۰ صبح ۱۶ آبان ۱۳۵۷در تلویزیون آخرین نطقش را روخوانی کرد: ملت عزیز ایران در فضای باز سیاسی که از ۲ سال پیش به تدریج ایجاد می شد شما ملت ایران علیه ظلم و فساد به پا خاستید. انقلاب ملت ایران نمی تواند مورد تأیید من بعنوان پادشاه ایران و به عنوان یک فرد ایرانی نباشد.. بار دیگر در برابر ملت ایران سوگند خود را تکرار میکنم و “متعهد” می شوم که خطاهای گذشته و بی قانونی و ظلم و فساد دیگر تکرار نشده بلکه خطاها از هر جهت جبران نیز گردد “متعهد” میشوم که پس از برقراری نظم و آرامش در اسرع وقت یک دولت ملی برای برقراری آزادی های اساسی و اجرای انتخابات آزاد تعیین شود تا قانون اساسی که خون بهای انقلاب مشروطیت است بصورت کامل بمرحله اجرا در آید.
من نیز پیام انقلاب شما ملت ایران را شنیدم. من حافظ سلطنت مشروطه که موهبتی است الهی که از طرف ملت به پادشاه تفویض شده است هستم و آنچه را که شما برای بدست آوردنش قربانی داده اید تضمین می کنم. تضمین می کنم که حکومت ایران در آینده بر اساس قانون اساسی، عدالت اجتماعی و اراده ملی بدور از استبداد و ظلم و فساد خواهد بود..
من از شما “پدران و مادران” ایرانی که مانند من نگران آینده ایران و فرزندان خود هستید میخواهم که با راهنمایی آنان مانع شوید تا از راه شور و احساسات در آشوب و اغتشاش شرکت کنند و بخود و میهنشان لطمه وارد سازند. من از شما جوانان و نوجوانان که آینده ایران متعلق به شماست می خواهم تا میهنمان را به خون و آتش نکشید و به امروز خود و فردای ایران ضرر نزنید.. من از همه شما هموطنان عزیزم می خواهم تا به ایران فکر کنید. همه به ایران فکر می کنیم. در این لحظات تاریخی بگذارید همه به ایران فکر کنیم… امیدوارم در روزهای خطیری که در پیش داریم خداوند متعال ما را مورد عنایت و لطف خود قرار داده و همواره موید و حافظ ملک و ملت ایران باشد.
توجه شود به عوامانه گی و بیخبری از کارشناسی قضایی محمد رضا پهلوی از قانون. او “متعهد” می شود دیگر ” بی قانونی و ظلم و فساد” نباشد. ضامن اجرایی این تعهد کجاست؛ تضییع حقوق شهروندان در گذشته چه می شود؟ در حالیکه باید دادگاهی حقیقت یاب با حضور وکلای حقوق بشر سازمانهای بین المللی به تضیع، شکنجه، اعدام جوانان رسیدگی می کرد؛ خسارت مالی یا از بودجه ناروشن دربار یا از دولت به زندانیان سیاسی یا وارٍثان مقتولین پرداخت می شد؛ آمران و ماموران محکوم شده یا زندان یا عفو می شدند- ولی برای عبرت تاریخ شناخته می شدند. در این صورت بود که شورای سلطنت می توانست موج انقلاب سیاسی و بحران اقتصادی را قبل از بهمن ۵۷ از سر رد کند. وجود شکنجه و قتل در زندانهای دولت شاهنشاهی با شعار “بیقانونی و ظلم و فساد” در محکمه تاریخ مستند می شد؛ بقول حافظ به “ثبت در جریده عالم” می رسید.
- درباره نویسنده:
- تازه‌ترین‌ها:
In touch with the Iranian cultural diaspora.
Shahrgon is an online magazine for Canada’s Iranian cultural diaspora and Persian-speaking languages.
Shahrgon started working in Vancouver, Canada, in 1992 with the publication “Namai Iran” and then in the evolution of “Ayandeh” and “Shahrvand-E Vancouver,” it transformed into Shahrgon.
Shahrgon; The magazine of the Iranian cultural diaspora;
شهرگان مجله‌ی دیاسپورای ایران فرهنگی در ونکوور کانادا از سال ۱۹۹۲ با نشریه‌‌ی «نمای ایران» آغاز به‌کار کرده و سپس در فرگشتی از «آینده» و «شهروند ونکوور» به شهرگان فراروئید
