جون، ماه تاریخ بومیان کانادا
در هفته‌ای که گذشت، گزارشگر سابق سازمان ملل متحد، میلون کوتاری، در دیدار از شهر چادری ونکوور، مبهوت این ماند که چطور شرایط آنجا متفاوت دیدار ده سال پیش او نشده و سپس بازار مسکن ونکوور را به آپارتایت مقایسه کرد.
ده سال پیش در خیابان مین، این شهر چادری وجود داشت و زمین متعلق به شهر ونکوور همچنان خالی باقیمانده است و امسال دوباره چادرهای بی‌خانمان‌ها بر آن افراشته شده‌اند.
عکس از دولت فدرال کانادا
هرچند آپارتایت – جدایی نژادی سفیدپوستان و رنگین‌پوستان در افریقای جنوبی – دیگر وجود ندارد، ولی نژادپرستی به شکل‌های مختلفش همچنان دیده می‌شود.
در همین زمینه بخوانید: اعلامیه جهانی حقوق بومیان سازمان ملل متحد؛ کمیسیون حقیقت و آشتی کانادا
چندین سال پیش، اسقف اعظم، دزموند توتو، به کانادا آمده بود تا برای مبارزه با آپارتایت کمک جمع کند. او به دعوت رهبرهای بومی شمال اونتاریو به منطقه‌های رزرو رفت تا به چشم خودش ببیند که جدایی سفیدپوستان از اقلیت‌های نژادی در این بخش دنیا هم وجود دارد.
منطقه‌های رزرو همچنان وجود دارند، هرچند دیگر بومیان کانادا همانند گذشته مجبور نیستند تا در آنها اقامت داشته باشند و می‌توانند به دیگر نقاط کشور هم رفته و زندگی کنند.
ولی هنوز فاصله چندانی از بسته شدن آخرین مدارس شبانه‌روزی اجباری – نمادی از نسل‌کشی فرهنگی – این بخش از جامعه کشور نگذشته است.
در همین زمینه در شهرگان بخوانید: مروری بر کتاب هندی مزاحم؛ تصحیح قوانین کانادا برای رهایی از روزگار استعمار ملت‌های بومی؛ دیده‌بان حقوق بشر: کانادا در سالی که گذشت؛ به سال ۲۰۱۷: به کانادای ۱۵۰ ساله خوش آمده‌اید
همچنین هنوز پرونده‌های بزرگ، مثل قتل‌ها و ناپدیدی‌های بزرگراه اشک‌ها در شمال بریتیش کلمبیا به نتیجه‌ای نرسیده‌اند. پرونده قتل زنان بومی در ونکوور بدست پیکتون، اگرچه قاتل را یافت، ولی ابعاد آن همچنان نامشخص باقی مانده‌اند – از جمله اینکه واقعا چند نفر بدست او کشته شده‌اند.
درنهایت هم بعد از ناپدیدی یا قتل فراتر از یک هزار زن بومی و تغییر دولت فدرال بود که هیات رسمی تحقیق در این موضوع شروع به کار کرد. هرچند که امانوئل والتر در کتاب «خواهران ربوده شده: داستان دو دختر گمشده، خانواده‌هایشان و اینکه چگونه کانادا در موضوع زنان بومی ناکام مانده» می‌نویسد:
عکس از دولت فدرال کانادا
«در مقایسه با دیگر زنان کشور، امید به زندگی زنان بومی پنج تا ده سال کوتاه‌تر است. درآمدشان ۳۰ درصد کمتر است. دو برابر دیگر زنان کشور، تک سرپرست خانواده هستند؛ دو برابر بیشتر بیکار هستند. سه برابر بیشتر قربانی خشونت خانگی قرار می‌گیرند؛ سه برابر بیشتر احتمال دارد به ایدز مبتلا شوند. چهار برابر بیشتر احتمال این برایشان وجود دارد تا مابین سن ۱۵ تا ۱۹ سالگی، حامله شوند؛ پنج برابر بیشتر احتمال دارد تا در خانه‌های لبریز از آدم زندگی کنند؛ هفت برابر بیشتر از دیگر زنان کشور احتمال دارد به قتل برسند.
در منطقه‌های رزرو، هشت برابر دیگر مناطق کشور جرایم خشونت‌بار رخ می‌دهند. هرچند خشونت زنان بومی که در خارج منطقه‌های رزرو زندگی می‌کنند، آنها را هم در بر می‌گیرد و اکثریت زنان بومی خارج از منطقه‌های رزرو زندگی می‌کنند.
این زنان به هر کجا بروند آسیب‌پذیر هستند. هم در جوامع خودشان آسیب‌پذیر هستند – برخی از آنان به آب آشامیدنی تمیز و سالم دسترسی ندارند و فضای کم خانه‌هایشان همراه با گندیدگی و کپک شده است و در کنار آن، دچار اپیدمی متمایز خودکشی جوانان هم شده‌اند و زندگی‌شان همراه ویرانی‌هایی است که نمونه‌هایش را در کشورهای جهان سومی می‌توان یافت – و در فقیرترین محله‌های شهرهای بزرگ.»
بعد از تمامی این‌ها، ماه جون، ماه تاریخ بومیان کانادا است.
برای مهاجرین و تازه‌واردین به کشور هم یک راه ساده وجود دارد که از گذشته استعمارگرایانه و نژادپرستانه کانادا دوری کنند. آن هم شناخت این گذشته و پرهیز از تصمیم‌های اشتباه گذشتگان است.
ماه جون، این امکان را در سرتاسر کشور فراهم می‌کند.
یکی اینکه ۲۱ام این ماه، «روز ملی بومیان» است و فهرست بلندبالایی از برنامه‌های مختلف در نقاط گوناگون کشور در دسترس است.
از جمله در شهر ونکوور، در پارک دریاچه قزل‌آلا (مابین ایستگاه نانایمو و ایستگاه کامرشیال-برادروی) برنامه‌ای به همین مناسبت، از صبح تا عصر برگزار می‌شود.
۱۹ تا ۲۴ جون هم «هفته آگاهی شرایط بومیان کانادا» است و برنامه‌های مختلفی را در همین زمینه می‌توان یافت.
شاید در اینجا بد نباشد به این موضوع هم توجه نشان بدهید که چطور فقر و نابرابری همین‌الان بانی این شده تا بحران خودکشی در میان ملت‌های بومی کانادا شعله‌ور باقی بماند.
شاید هم در روزهای آفتابی و گرم تابستانی، برنامه‌ای بگذارید و از نزدیک به دیدار ملت‌های بومی در قلمروهای سنتی‌شان بروید و با چشم خودتان با سنت‌ها، فرهنگ و تاریخ آنها آشنا بشوید.
- درباره نویسنده:
- تازه‌ترین‌ها:
In touch with the Iranian cultural diaspora.
Shahrgon is an online magazine for Canada’s Iranian cultural diaspora and Persian-speaking languages.
Shahrgon started working in Vancouver, Canada, in 1992 with the publication “Namai Iran” and then in the evolution of “Ayandeh” and “Shahrvand-E Vancouver,” it transformed into Shahrgon.
Shahrgon; The magazine of the Iranian cultural diaspora;
شهرگان مجله‌ی دیاسپورای ایران فرهنگی در ونکوور کانادا از سال ۱۹۹۲ با نشریه‌‌ی «نمای ایران» آغاز به‌کار کرده و سپس در فرگشتی از «آینده» و «شهروند ونکوور» به شهرگان فراروئید
