نویسنده: شهرگان

می‌ترسم از این عشق که فردا بشود چه؟

کلبه‌ای متروک
در کوره راهی تاریک
میان دامون جنگلی سرد

جادوگری که حاشا می‌کند حاشیه را…

یه مشت از خاک این دشت و

یه قطره آب این دریا

با بار غمش همیشه بی‌سامان بود
درمان سکوت مُزمن‌‌اش، عصیان بود