«خائیز در آتش»
خائیز این منطقه کوهستانی با طبیعت زیبا و چشمه رویایی که در تنگه خائیز در بیست و هفت کیلومتری بهبهان و ده کیلومتری سد مارون قرار دارد، یک حیات وحش بی‌نظیر است. بسیاری از گونه‌های گیاهی منحصر به فرد و هم چنین حیوانات کمیاب اهلی و وحشی از جمله آهو، کل کوهی، غزال، سمور وحشی، پلنگ، افعی کوهی و پرندگان در حال انقراض چون دراج، کبک، تیهو و و و… در این منطقه حفاظت شده وجود دارند و یا شاید بهتر است گفته شود وجود داشتند که هم اکنون طعمه آتش می‌شوند.
از پنج روز پیش که آتش سوزی از دامنه آن به ارتفاعات گسترش پیدا کرده است حتی با وجود همت اهالی بومی و محیط بانان برای مهار آتش، اما به دلیل نبود امکانات و بی توجهی مسئولین برای اعزام هلیکوپترهای آب پاش که گفته می شود بخاطر عدم پرداخت بدهی دولت به ارتش به موقع اعزام نشدند، آتش آن چنان فراگیر شد که کنترل آن دیگر به راحتی امکان پذیر نیست. خائیز و کوهستان آن برای من با خاطرات شخصی و جمعی گره خورده است چون یکی از مسیرهای همیشگی کوهنوردی ما در قبل و بعد از انقلاب بود. سال ها بعد هم بسیاری از روزهای تعطیل یا برای دورهمی یا تفریح به این طبیعت زیبا و یادگار ارزشمندترین ایام زندگی پناه می بردیم. هر چند که سال‌های زیادی است که از نعمت رفتن به خائیز به دلایلی محروم بوده‌ام اما هم اکنون که می بینم در آتش می سوزد، دل من و رفقای همراهم که خاطراتمان را در آنجا به یادگار گذاشته‌ایم هم سخت می سوزد و انگار وجودمان را به آتش کشیده‌اند.
آتشی که با مدیریت و لیاقت مسئولان به راحتی می‌توانست مهار شود اما با بی‌لیاقتی آنان نشد، مثل همه اتفاقات ناخوشایند میهنمان به شعله‌های سرکشی تبدیل شده‌است که لهیب آن یک میراث تاریخی و ملی کشور را به سمت نابودی برده است.
آرشیو نوشته‌ها و شناسایی نویسنده:
اردشیر زارعی قنواتی نویسنده و روزنامه‌نگار؛ روشنفکر و فعال سیاسی، تحلیل‌گر سرشناس ایرانی در حوزه‌ی مسایل سیاسی و بین‌الملل است. از او مقالات فراوانی در نشریات ایران از جمله شرق و اعتماد و سایتهای معتبر خارج از کشور منتشر شده‌است.
