دهم اکتبر، روز جهانی‌ بی‌خانمانی

هفته بی‌ خانمانی در ونکوور

 شهرگان: شهردار ونکوور گرگر رابرتسون می‌‌گوید هدف ما پایان دادن به بی‌ خانمانی در سال ۲۰۱۵ است .

یک مجتمع مسکونی حمایتی با هزینه ساخت ۲۸/۸ میلیون دلار سه شنبه گذشته رسما در ونکوور افتتاح شد. این مجتمع به نام «فرست په‌لیس» در شماره ۱۸۸ خیابان اول شرق واقع است و تعداد ۱۲۹ آپارتمان برای بی‌ خانمان‌ها یا برای کسانی که در خطر بی‌ خانمان شدن هستند فراهم می‌کند .

این مجموعه، که به وسیله جامعه همیاری‌های فوری لوک اوت مدیریت و اداره می‌‌شود، ششمین مجتمع جدید حمایتی است که با مشارکت شهرداری ونکوور و دولت استانی ایجاد می‌‌شود .

کارن اوشانسری، مدیر اجرایی لوک اوت  در بیانیه‌ای می‌‌گوید: «ما از این که فرست په‌لیس به لیست مجتمع‌های مسکونی‌ای که اداره می‌‌کنیم اضافه می‌‌شود به هیجان آمده‌ایم ، کاری که سالها تجربه و حمایت ما را در خدمت افراد بیشتری قرار می‌‌دهد تا زندگی‌ خود را بازسازی کنند. این پایان بی‌ خانمانی برای مستاجرین جدید ماست .

در همین رابطه و در هفته بی‌خانمانی که از ۷ تا ۱۴ اکتبر در ونکوور برگزار شد، مراسم و سخنرانی‌های متعددی را شاهد بودیم. سخنرانان در ونکوور شامل، جناب گری پترسن، کشیش فعال در زمینه حقوق بشر، دکتر  آلیشیا کریشنا پنداکار، اقتصاد دان، که کمک به فقرا، بازتوزیع ثروت، و ایجاد جامعه‌ای که در آن هر کس بتواند از زندگی‌ شاد بهره‌ای داشته باشد را سر لوحه کار خود قرار داده است. پاتریک اولمان، عضو باشگاه فوتبال وود وارد که در جام جهانی‌ بی‌ خانمان‌ها شرکت کرد، دکتر بیل مک ایوان، استادیار روان درمانی کلینیکی از دانشگاه یوو بی‌ سی، که کاری کلینیکی و درمانی در قسمت شرقی‌ دوون تاون انجام داده است، و برخی سخنرانان دیگر بود.

در محل‌های دیگر نیز به همین مناسبت مراسم باربی کیو بر قرار بود. خبرنگار مترو، مت کیلتیکا می‌‌گوید: «جهان نیاز به مراسم باربی‌کیوی بیشتری دارد». اگر چنین کاری صورت پذیرد دیگر کم تر شاهد عکس العمل «نه در حیات خلوت من» خواهیم بود، زمانی‌ که قرار می‌‌شود بی‌خانمان‌های معتاد ونکوور را که مریض روحی‌ هستند در مجتمع‌های مسکونی حمایتی قرار دهیم.

جلز و ولز غیر قابل مقاومت گوشت گاو روی باربی‌کیو چرخشی عمده در توجه به جامعه اسکان و حمایت رین سیتی و امکانات مسکونی ۳۰ تخته آن در تقاطع خیابان فریزر و خیابان ۳۹، برای کسانی که توامان اعتیاد و بیماری روحی‌ دارند، ایجاد کرده بود.‌ اش هیلی سوپروایزر ساختمان می‌‌گوید: «آن روز ما جلسه کمیته مشاوره محلی داشتیم و اتّفاقاً همان زمان مراسم سالانه باربی‌کیو هم داشتیم. همه مستأجران و کارکنان اینجا بودند. هر کس خانواده و دوستان و بچه‌های خودش را آورده بود . بوی باربی کیو ما را به بیرون کشاند و شرکت کنندگان در جلسه همه برای همبرگر آمدند. آنها دیگر از کسی‌ نمی‌ترسیدند. شاید بیش از پنج بار از من پرسیدند زندگی‌ کردن در اینجا چطور است و من ناچار توضیح دادم که من اینجا کار می‌‌کنم. مشابه آن برای مستاجرین ساختمان اتفاق افتاد. مردم از آنها می‌‌پرسیدند که آیا از کار کردن در این ساختمان نمی‌‌ترسند؟ مدیر برنامه جایگاه، دارلین فیدلر هم به خوبی‌ باربی‌کیوی سال ۲۰۰۸ را به خاطر دارد : «پس از آن اوضاع بهتر شد و مردم تشخیص دادند که نباید از چیزی بترسند و گوش به زنگ باشند که در این ساختمان چه می‌‌گذارد». این ساختمان از یکی‌ از مساله ساز‌ترین ساختمان‌ها (باعث ایجاد کپمین «نه‌ در حیات خلوت من» پیش از گشایش آن در سال ۲۰۰۷ شد)، به ساختمانی تبدیل شده است که مستاجرین آن در محله به کار اشتغال دارند، مأموران انتظامات مراسم دبیرستان جان الیور، و میزبان پارتی‌های محله هستند. هیلی می‌‌گوید: «هنوز هم مردمی که در آن جلسه‌ها بودند به ما مراجعه می‌‌کنند اما حالا می‌‌پرسند اگر کسی‌ را برای هرس درخت‌هایشان داریم».

بر خلاف تجربه خوب‌شان در خیابان فریزر، راین سیتی می‌‌گوید هنوز هم در سراسر منطقه شاهد عکس العمل «نه‌ در حیات خلوت من» هستیم.

کمیته رهبری ونکوور بزرگ در مسئله بی‌خانمانی هفته گذشته مطلع شد که تنها ۵۴ درصد اهالی ونکوور ساختمان مسکونی‌های حمایتی را در محله خود می‌‌خواهند. آلیس ساندبرگ معاون کمیته می‌‌گوید نوع درک مردم و ترس از این غریبه‌ها باعث نگرانی‌ آنها می‌‌شود. موارد موفق به آن اندازه نبوده‌اند که مردم را قانع کند ساکنان ساختمان‌های حمایتی باعث ایجاد اغتشاش در محله نخواهند شد. هیلی نیمه شوخی‌ می‌‌گوید احتیاج به باربی کیوی روزانه داریم. فیدلر اضافه می‌‌کند: «کلید قضیه در ملاقات‌های رو در رو است.  تا زمانی‌ که آنها در عمل نیایند و کسانی را که ما با آنها کار می‌‌کنیم ملاقات نکنند، این شکاف بر جای می‌‌ماند.»

منبع: روزنامه مترو