معرفی فیلم سینمایی «پرویز» از نگاه منتقدان
اشاره: گروه دانشگاهی نمایش فیلم پلان در ادامه توجه به تولیدات خاص‌تر سینمای ایران (از مستند و انیمیشن گرفته تا فیلم کوتاه و بلند)، این بار به سراغ فیلم سینمایی «پرویز» ساخته مجید برزگر رفته است که در تاریخ یکشنبه ۱۲ ژوئن ساعت ۶ بعدازظهر در دانشگاه سایمون فریزر(هاربرسنتر) سالن فلچر اکران خواهد شد.
فیلم سینمایی «پرویز» داستان مرد پنجاه ساله ای است که سالهای متمادی در شهرک آتی ساز تهران با پدرش زندگی آرامی داشته است. اما وقتی پدر پرویز تصمیم به ازدواج مجدد می گیرد، از او می خواهد که خانه را ترک کند، پرویز ناگهان خود را در جهانی جدید و بیگانه می یابد. او تصمیم می گیرد به پدر و اهالی شهرک نشان دهد که نمی توانند به این آسانی او را از زندگی شان حذف کنند و این سرآغاز اتفاقات هولناکی است که جهان پرویز و پیرامون او را تغییر می دهد.«پرویز» در جشنواره های فیلم تسالونیکی یونان، روتردام هلند، میدل ایست نو ایتالیا، اسلو نروژ، فوکوئوکا ژاپن، دیاسپارو کانادا، تالین استونی و … شرکت داشت و موفق به دریافت جایزه ویژه هیات داوران شصتمین جشنواره سن سباستین، جایزه نتپک بهترین کارگردانی جشنواره آسیاتیکا رم، جایزه زردآلوی نقره ای جشنواره فیلم ایروان ارمنستان، جایزه سپنتا بهترین فیلم، بهترین کارگردانی، بهترین فیلمنامه، بهترین بازیگر نقش اول مرد و بهترین فیلمبرداری ششمین جشنواره فیلم‌های ایرانی سان فرانسیسکو، جایزه قرقاول طلایی بهترین فیلم جشنواره فیلم کرالا هند، جایزه بهترین بازیگر مرد جشنواره فیلم داکا بنگلادش، جایزه ویژه هیات داوران بخش منتقدین جشنواره ژنو سوییس و … شد. فیلم همچنین در بخش جشنواره جشنواره ها سی و یکمین جشنواره فیلم فجر حضور داشت. «پرویز» دیپلم افتخار بهترین فیلم هفتمین جشن منتقدان سینمای ایران را نیز دریافت کرده است.
در ادامه نگاهی اجمالی داریم به نظر تعدادی از منتقدان ایرانی درباره این فیلم.
مجید اسلامی:
پرویز به عمد سرد است. خود را وصل می کند به سنت آشنای شهید ثالث و در همان چهارچوب خودش را تعریف می کند. موضوعش شخصیتی مطرود و منزوی ست( که نقشش را لِوون هفتوان به شکلی درخشان بازی می کند). فیلم خودش را به زاویه ی دید او محدود می کند وموفق می شود بی آن که جامعه ی اطرافش را به صورت دیو نشان دهد ، احساس درونی او را نسبت به محیط اطرافش آشکار کند.و این که چگونه آدمی رام و حرف گوش کن می تواند قدم به قدم به یک هیولا بدل شود. بازیگران فرعی فوق العاده اند و انتخاب لوکیشن ها عالی ست. ( برزگر هم در این فیلم و هم در فیلم قبلی اش از فضای شهرک های بزرگ عالی استفاده کرده) مشکل فیلم این است که ۴۰ سال بعد از شهید ثالث از دستاوردهای او فراتر نمی رود. همچون فیلم های او فاقد طنز، فاقد موسیقی و فاقد مونتاژ پر تحرک است.اشکال دیگر این است که همچون ” دربند” می توان آن را همچون هشداری به جامعه ای تصور کرد که بدون این فیلم ها هم پر از بدبینی و سوظن نسبت به مطرود ها و منزوی هاست.با این حال “پرویز” پر از صحنه های تکان دهنده و تاثیر گذار است که با توجه به آن سردی ِ عامدانه ، مهارت فوق العاده ای لازم داشته. فیلمی که حیف است در چهارچوب ِ تنگ ممیزی گرفتار آید و از اکران محروم شود. ( ماهنامه ۲۴)
جواد طوسی:
وسواس و سیر تکاملی را در فیلم “پرویز” مجید برزگر نیز به وضوح می توان دید. ویژگی کار او در فیلم قبلی اش ” فصل ِباران های موسمی” و “پرویز” این است که دنیای شخصی و مضامین متفاوت اش را به شکلی ملموس و بی تکلف به تصویر می کشد . فضای دلمرده و سکوت و سکون جاری در فیلم و خشونت پنهان اش ناخودآگاه ما را به دنیای سهراب شهید ثالث ، روبربرسون و میشاییل هانکه نزدیک می کند. اما حتی اگر این تاثیر پذیری وجود داشته باشد، اصلا به تقلید تبدیل نمی شود. توجه برزگر به جزئیات ، میزانسن و روانشناسی و روانشناسی فردی و اجتماعی شخصیت محوری اش و انتخاب درست بازیگر این نقش ( لیوون هفتوان ) و تصویر هولناکی که از انسان تنها و جداافتاده ی خود ارائه می دهد ، از دیگر ارزش های انکار ناپذیر فیلم اوست…
(ماهنامه دنیای تصویر)
مسعود مهرابی
فیلم با نگاه ِ نو و داستان ِ خاص و بدیع و کارگردانی ِ ظریف و قابل تحسین اش ، نمونه ی نوعی از سینمای مستقل ِ معاصر جهان به حساب می آید که مدعی ست و زنده . این فیلم ِ متفاوت و یگانه ، با بازی ِ درخشان و به یادماندنی ِ “لِوون هفتوان “، رنگ و جلایی تازه به اکران سینماهای ایران خواهد داد: اگر سینماداران قدرش را بدانند و مسئولان سینمایی زمان مناسبی را به اکرانش بدهند …
(گزارش شصتمین دوره ی جشنواره ی جهانی سن سباستین . ماهنامه فیلم. شماره ی عید)
امیر پوریا:
بدون این که پای همانندی های دم دستی و سطحی در میان باشد، شاید بتوان تأثیر برهم زنندۀ آرامش مخاطب را در این فیلم با نوع مشابهی که با ایجاد «تعلیق اخلاقی» به جای تعلیق های داستانی و هیجانی معمول در بیننده به دست می آید، با فیلم هایی از فرهادی (که بیننده خود را جای شخصیت ها می گذارد و می بیند رفتار و گفتار نه چندان قابل دفاع آنان، از او هم در همان موقعیت، سر می زد)، فیلم هایی از میشائیل هانه که (که روند ارتکاب جنایت یا اتهام زدن به دیگران را چنان آهسته و آسان نشان می دهند که بیننده می تواند انتظار دچار شدن به آن وضعیت را از خودش هم داشته باشد) و البته با جهان بینی آلفرد هیچکاک، از یک جنس دانست…پرویز این واقعیت بسیار عمومی ولی اغلب فراموش شده را به یادمان می آورد که رفتار و رویکرد بیمارگونه، به همان اندازه که چندش آور است، ترحم هم بر می انگیزد. نه باید فریب آن احساس انزجار را خورد و آدم های دچار این وضعیت عاطفی و روانی را طرد کرد؛ و نه باید بابت آن دلسوزی برانگیزی، از بیماری و خطرات شان غافل شد. بدیهی است که مانند هر فیلم اصیلی، پرویز پاسخی نمی دهد که باید با اینان چه کرد. همین که یادمان می اندازد چند نوع از این افراد در کنارمان زندگی می کنند یا به شیوۀ هیچکاکی، این دلواپسی گناه آلود را در ما به وجود می آورد که شاید گهگاه جرقه هایی از دچار شدن به این رفتارها را در درون خود نیز حس کرده ایم، آن را به فیلمی با ساحت اخلاقی/انسانی بسیار قابل اعتنا بدل می سازد. از این منظر می توان گفت کار بسیار نیکی می کند که خواب ِ شبِ بعد از نخستین نوبت تماشا را بر تماشاگرش حرام می کند. (ماهنامه ۲۴)
نزهت بادی:
در فیلم “پرویز” ساخته مجید برزگر چیزی که بیش از همه جلب توجه می کند و در خاطر می ماند تصاویر است، تصاویری با ترکیب بندی های بصری چشم گیر و فکر شده که داستان تلخ و ناامیدکننده مردی تحقیر شده را روایت می کند که با وجود هیکل بزرگش به چشم دیگران نمی آید و از سوی همه نادیده گرفته می شود. مردی آرام و مهربان و بی آزار که اطرافیانش به طرز بی رحمانه ای او را از جمع خود می رانند، همه کمکها و خدمات سی ساله اش را از یاد می برند، دیگر به او اعتماد نمی کنند و چنان مثل یک غریبه با او برخورد می کنند که انگار در تمام این سالها نیز او را نمی شناخته و دوست نداشته اند.
شاید تماشای فیلم ‘پرویز’ بخاطر خشونت تکان دهنده و دردناکش در دل روایت آرام و ملایم و ساکنش برای بعضی ها تجربه خوشایندی به نظر نرسد، اما فیلمی بسیار دیدنی و به یادماندنی است (خبر آنلاین)
محمدرضا مقدسیان:
در دنیای کم دیالوگ فیلم “پرویز” فقدان دیالوگ به معنای واقعی کلمه و جایگزینی آن با سخن گفتنهای حسابگرانه و ناشی از نیاز و بهره کشی کلید تولید و تکثیر هیولایی به نام پرویز را زده است. دنیای فیلم سینمای “پرویز” دنیای به شدت واقعی و به دور از هر نوع مقدمه و موخره های سینمایی برای ایجاد کشش و برانگیختن همراهی مخاطب است. در فیلم “پرویز” همه چی ساده و سریع و دهشتناک رخ میدهد.”پرویز” به همان میزان که در ابتدا ساده و صمیمانه و آرام به نظر می اید در انتها به شدت دهشتناک و رعب آور و البته بیش از همه دگرگون کننده ظاهر می شود…”پرویز” جز آثار تاثیر گذار چند سال اخیر سینمای ایران است که چه از منظر فیلمنامه نویسی و منطق روایی و چه از منظر شخصیت پردازی و البته ریشه های استعاری و روانشناختی میتواند محل بحث های جدی و مفیدی باشد.”پرویز” به آیینه ای از رفتارهای هر روزه ما میماند که در مقیاسی دراماتیزه شده و شاید با اندکی اغراق خاص سینما، خود ما را به خودمان نشان میدهد (وبسایت سلام سینما).
علاقمندان می توانند برای تهیه بلیت برای این فیلم سینمایی به وبسایت www.pelanmedia.com مراجعه کنند.
تهیه و تنظیم متن: گروه نمایش فیلم پلان
- درباره نویسنده:
- تازه‌ترین‌ها:
In touch with the Iranian cultural diaspora.
Shahrgon is an online magazine for Canada’s Iranian cultural diaspora and Persian-speaking languages.
Shahrgon started working in Vancouver, Canada, in 1992 with the publication “Namai Iran” and then in the evolution of “Ayandeh” and “Shahrvand-E Vancouver,” it transformed into Shahrgon.
Shahrgon; The magazine of the Iranian cultural diaspora;
شهرگان مجله‌ی دیاسپورای ایران فرهنگی در ونکوور کانادا از سال ۱۹۹۲ با نشریه‌‌ی «نمای ایران» آغاز به‌کار کرده و سپس در فرگشتی از «آینده» و «شهروند ونکوور» به شهرگان فراروئید
