پرده‌خوانی پائیز

بر پشت شیشه زد

زودتر از انتظارم آمد.

 

– پائیز را می‌گویم

با انگشتانی باران‌ریز

و قامتی به بلندای فصل

به‌سراغم آمد.

 

الوانی از برگ‌ها

که از حوصله‌ی شاخه‌ها

کنده شده‌بودند

بر پهنای صورتِ پنجره نشستند

تا با چشم‌های ملون

بر سر نگاهم جیغ بکشند.

 

گفتم پائیز بود؛

دست کودکی‌ام را در دست‌هایش فشرد

و با من

کنار بخاری سردِ تشنه‌ی نفت نشست

روبرویم تخته‌ای سیاه

پر راز و رمز.

 

انگشتم را

به‌سوی الفبای گچی روی تخته

نشانه گرفت.

 

پائیز… پائیز…

الوانِ خیزش و ریزش و کوشش

فصلِ کلاس و ترس و درس

فصل سنگینی ابر

ابرِ بادخیز و باران‌ریز!

 

فصل چشم‌های خیس

پائیزِ بارانیِ دل،

سنگین ببار.

«سپتامبر ۲۰۱۳»