آغاز یک سال سینمایی با جشنواره کن
امید جبیبی‌نیا
شصت و هشتمین جشنواره فیلم کن که به‌نوعی ویترین سینمای جهان در سال جاری محسوب می‌شود با حضور صدها خبرنگار و منتقد سینمایی از سراسر جهان و ازجمله ایران و رسانه‌های فارسی‌زبان در خارج از کشور با نمایش بیش از سیصد فیلم در بخش‌های مختلف به‌روزهای پایانی خود نزدیک می‌شود.
[image src=”http://shahrgon.com/fa/wp-content/uploads/2015/05/C2-1.jpg” width=”500″ lightbox=”yes” align=”center”]
در جشنواره کن از سویی فیلم‌هایی چون «مامی» و «بدرود زبان» و فیلم‌سازان متفاوتی چون زاویه دولان و گدار دیده می‌شوند و از سوی دیگر روی فرش قرمز آن ستارگان سینما و دنیای رسانه‌ها چشم‌ها را خیره می‌کنند.
از سویی هفته منتقدان، فیلم‌های مستقل و متفاوت را از سراسر جهان در سینمایی کمی دورتر از کاخ اصلی جشنواره به نمایش درمی‌آورد و از سوی دیگر هتل‌های پنج ستاره بلوار کوازت در اختیار کمپانی‌های بزرگ فیلمسازی هالیوود قرار می‌گیرند.
از سویی سینماگران جوان با شلوار جین و تی‌شرت به طبقه زیرین کاخ جشنواره می‌روند تا به تماشای فیلم‌های کوتاه بنشینند و از سوی دیگر لیموزین‌های جشنواره ستارگان هالیوود را با لباس‌های گران‌قیمتشان جلوی فرش قرمز پیاده می‌کنند.
جشنواره کن محل تلاقی یا برخورد دو جهان مختلف است که گاه باهم گره می‌خورند، از همین روست که از نزدیک به هفت دهه پیش تا این حد اهمیت یافته است.
[image src=”http://shahrgon.com/fa/wp-content/uploads/2015/05/C2-2.jpg” width=”500″ lightbox=”yes” align=”center”]
از میان فیلم‌های بخش مسابقه تا به اینجا منتقدان «کارول» را پسندیده‌اید، فیلمی که حاشیه آن نیز پرسروصدا شد و جلوه‌های متناقض جشنواره کن را به رخ کشید زیرا مسئولان تشریفات جشنواره به برخی از بازیگران زن این فیلم که از روی فرش قرمز به‌سوی محل نمایش فیلم می‌رفتند به دلیل نپوشیدن کفش پاشنه‌بلند اجازه ندادند از روی فرش قرمز به‌سوی سالن سینما بروند.
«کارول» ساخته تاد هاینس فیلمساز مستقل آمریکایی ست که درباره یک زوج هم‌جنس‌گرا در دهه پنجاه است که کیت بلانشت و رونی مارا نقش آن‌ها را بازی می‌کنند.
دومین فیلمی که تا به اینجا نظر منتقدان را جلب کرده است «پسر سائول» ساخته لازلو نمس از مجارستان درباره گروهی از اسرای یهودی در اردوگاه مرگ نازی‌ها است که برای روزنامه‌نگاران فرانسوی که هنوز بنای یادبود قتل‌عام کمونیست‌ها و یهودی‌ها به دست ارتش نازی در شهرهای اشغال‌شده فرانسه را جلوی چشم خوددارند فیلمی ست که توجه بسیاری را جلب می‌کند و اغلب رسانه‌های فرانسوی‌زبان در چند روز اخیر درباره این فیلم نقدها و مطالب بسیاری نوشته‌اند.
آن‌چنان‌که انتظار می‌رفت «مادر من» فیلم نانی مورتی کارگردان چپ‌گرای ایتالیایی نیز با توجه بسیار منتقدان روبرو شده است و در برخی از نظرسنجی‌های منتقدان بهترین فیلم جشنواره تاکنون با سه و نیم ستاره ارزیابی شده است.
[image src=”http://shahrgon.com/fa/wp-content/uploads/2015/05/C2-3.jpg” width=”500″ lightbox=”yes” align=”center”]
گذشته از «ناهید» ساخته آیدا پناهنده که در بخش نوعی نگاه به نمایش درآمده، از میان ایرانی‌ها گلشیفته فراهانی با فیلم «دو دوست» ساخته لویی گارل در هفته منتقدان حضور دارد، گلشیفته فراهانی که در کنار حضور در فیلم‌های جریان اصلی تلاش می‌کند تا به بازی در فیلم‌های مستقل ادامه دهد دیگر خود را به‌عنوان بازیگر/ هنرمندی خلاف جریان در سینمای فرانسه تثبیت کرده است و ازاین‌رو در کنار مرجان ساتراپی و چند سینماگر ایرانی‌تبار دیگر در فرانسه، جلوه‌ای از جریان هنری سینما محسوب می‌شود.
اما آنچه در سال‌های اخیر توجه مرا به خود جلب کرده است فقر روزافزون سینمای ایران در تولید آثار متفاوت بوده است، فیلم‌هایی که در این سال‌ها از سینمای ایران در جشنواره‌های مختلف به نمایش درآمده‌اند به‌مراتب بدتر از فیلم‌هایی بوده‌اند که در سه دهه گذشته، در جشنواره‌های بین‌المللی به نمایش درمی‌آمدند، کافی ست مثلاً «باشو غریبه کوچک» (یکی از بهترین فیلم‌های سینمای ایران پس از حاکمیت جمهوری اسلامی که تنها فرصت حضور در یکی، دو جشنواره را یافت و سال‌ها توقیف بود) را با یکی از چند فیلمی که در سال‌های اخیر در جشنواره‌ها به نمایش درآمده‌اند مقایسه کنیم.
[image src=”http://shahrgon.com/fa/wp-content/uploads/2015/05/C2-4.jpg” width=”500″ lightbox=”yes” align=”center”]
مهم‌ترین جشنواره سینمایی جهان چند روز دیگر با انتخاب بهترین‌ها به کار خود خاتمه خواهد داد، اما برای روزنامه‌نگاران سینمایی که این روزها بین سالن‌های مختلف جشنواره و اجلاس‌های خبری در تکاپو و رفت‌وآمد هستند خاطره‌ای از صحنه‌هایی از فیلم‌هایی که دوست داشته‌اند تا مدت‌ها آذین ذهنشان می‌شود.
خاطره‌ای که لابلای هیاهوی جشنواره و گپ و گفتگوها و قهوه‌های میان فیلم‌ها و یادداشت‌های پراکنده‌شان و جلوه خیره‌کننده فرش قرمز از تراس مشرف به سالن‌های خبرنگاران همواره چون نمادی از یک‌زمان مشخص ثبت می‌شود.
- درباره نویسنده:
- تازه‌ترین‌ها:
امید حبیبی نیا روزنامه نگاری سینمایی را از سال ۶۸ آغاز کرده و با اغلب نشریات سینمایی و فرهنگی از جمله مجله فیلم و روزنامه های ایران و همچنین بخش های مختلف تولید، خبر و تحقیق در رادیو و تلویزیون همکاری داشته است، وی از اعضای نخست انجمن منتقدان سینمای ایران بود و چند دوره نیز به عنوان داور انجمن و همچنین داور بخش فیلم های کوتاه جشنواره فیلم فجر به فعالیت پرداخت. او دهها تحقیق علمی در زمینه سینما، روانشناسی ارتباطات و ارتباطات به مجامع علمی بین المللی ارائه کرده است و در رشته های روانشناسی بالینی، کارگردانی سینما، تحقیق در علوم ارتباطات، مطالعات جهانی با گرایش تحقیق در رسانه ها به تحصیل و تدریس پرداخته است. وی همچنین با رسانه های بین المللی از جمله بی بی سی و فرانس ۲۴ نیز همکاری داشته است و سردبیر نشریه دو زبانه رسانه شناسی ست.
