دو شعر از نزهت عبدالهی

۱

بیهوده

بیهوده بود …

هر چه دویدن،

 در این مسیر 

کول بر ،کولبر می‌زایید

زمین چرخشی

افیون‌گونه داشت

شکاف بر شکاف

جاده‌، ریشه می‌کرد

و رسم کودک‌

 به اهرام ثلاثه می‌رسید 

بیهوده بود

خون بر خون، می‌غلتید

و زمین تشنگی

را تکرار می‌کرد

روزگار سیاست پلیدی داشت

پرنده‌،

تشنه به پرواز قفس بود

نقابِ پشت صحنه اکران

شومیِ پنهان بود

بیهوده بود

انسان‌، انسان می‌خورد

گور ما موریانه!

۲

ابله

چه ابلهانه ست

پندارِ نبودِ درد

وقتی پوست، از نازک‌ترین

لایه‌های دوران

عمیق شکافته ست

و اندوهِ حجمی‌،

از گستره‌یِ خلقت،

نمایان گردیده

هجوم آورده و توازنِ

روح را بر هم زده ست

پیمایشِ مسیر‌، طاقتِ

شب پره می‌خواهد و بس

وقتِ ادراکِ شیون‌هاست

#نزهت_عبدالهی

@nezhat_abdollahi