شعری از هوشنگ رئوف

زوزه می کشد

با دهانی پر از شن

به سمتِ من که می‌آید

و منظره‌هایم را

غبار پیچ می‌کند

با تنوره‌های خاک

پیچ می‌دهد و ُ می‌پیچاند

مثل کلاف

دست‌ها و پاهایم را

و کلاه از سرم می‌برد

تا بیفتم دنبال‌اش

و هی بیفتم‌، هی بیفتم

همان که برای تو می‌وزد

و دفتر دریا را

با رقصِ لاله‌های گوش‌اَت

تا هوشِ مخملی باغ‌ها می‌برد

همان که نام‌اش نسیم است

برای من باد است

از دودمانِ خار وُ خاک …