پیاده روی عظیم دهقانان بی زمین هند

پیاده روی عظیم دهقانان بی زمین هند از زادگاه گاندی تا دهلی

دهقانان بی زمین هندی شامل زنان و مردان فقیر روستاهای هند با الهام از مبارزات ضد خشونت گاندی، در اعتراض به سیاست‌های دولت هند، از روز سوم اکتبر ۲۰۱۲، پیاده روی خود را از زادگاه گاندی تا دهلی با اجرای رقص و مراسم شاد آغاز کردند

شهرگان – گروه ترجمه: در ۱۲ مارس۱۹۳۰ «مهاتما گاندی» مبارزه‌ی آرام و بدون خشونت خود را علیه مالیات نمک که از سوی حکومت انگلیسی هند وضع شده‌بود، آغاز کرد. او پیشاپیش هزاران تن از هندیان، از منطقه احمد آباد پیاده عازم ساحل دریا «دندی» شد، تا در اعتراض به تصمیمات دولت انگلیسی هند، دست به جمع آوری نمک از دریا بزنند تا نمک را با مالیات خریداری نکنند. این پیاده روی ۳۵۰ کیلو متری ۲۵ روز طول کشید و این جمعیت از ششم آوریل سرگرم جمع آوری نمک طعام از دریا شد که پلیس انگلیسی هند، ۶۰ هزار تن از تظاهر کنندگان و از جمله «رام داس» پسر گاندی را دستگیر کرد و به زندان افکند.

حکومت انگلیسی هند به ازای هر ۴۰ کیلو گرم نمک طعام، یک روپیه مالیات وضع کرده بود که این میزان مالیات برروی این کالا در هند سابقه نداشت. گاندی مبارزه منفی خود را بر ضد آن به آزمایش گذاشت. این راهپیمایی نسبتا طولانی که در مسیر خود، مردم به آن می پیوستند، در عین حال کمک بزرگی به بیدار شدن مردم هندوستان علیه سلطه انگلیس در هند کرد.

بعد از گذشت ۸۲ سال از پیاده روی نمک موفقیت آمیز مهاتما گاندی و مردم هند علیه حکومت انگلیسی هند، هم اکنون دهقانان بی زمین هندی شامل زنان و مردان فقیر روستاهای هند با الهام از مبارزات ضد خشونت گاندی، در اعتراض به سیاست‌های دولت هند، از روز سوم اکتبر پیاده روی خود را از زادگاه گاندی تا دهلی با اجرای رقص و مراسم شاد آغاز کردند. سازمان‌دهندگان این حرکت عظیم انسانی که از سال ۲۰۰۷ میلادی، سازماندهی دهقانان بی زمین را آغاز کردنده‌اند، امیدوارند که با آغاز این حرکت مسالمت آمیز بتوانند خواسته‌های میلیون‌ها دهقان بی‌زمین هند را به گوش مسئولین برسانند. سازمان‌دهنگان این حرکت می‌گویند: «هم اکنون میلیونها انسان در هند که از روستاها مهاجرت کرده‌اند در حاشیه‌های شهرها، بر روی ریل قطار و در کارتن زیر سر پناه‌های پلاستیکی زندگی میکنند. فعالین این حرکت میگویند: برای باز گرداندن شان انسانی به این انسان‌های فقیر و بی خانمان دولت وظیفه دارد که زمین‌های کشاورزی را بین مردم فقیر و رانده شده از روستاها تقسیم کند. به‌همین خاطر، اصلی ترین خواست این تظاهرات مسالمت آمیز، گرفتن قطعه زمین کشاورزی برای میلیونها مردم گرسنه و دهقانان بی زمین هندی است که آنان بتوانند بر روی آن کشت و کار کنند و از زندگی مناسبی برخوردار باشند.»

سیاست‌های یکسویه اقتصادی دولت هند در سالهای اخیر زیر پوشش «صنعتی کردن کشور» باعث نابودی زمین‌های کشاورزی و سخت تر شدن زندگی دهقانان فقیر شده است. هم اکنون بسیاری از این زمین‌ها در اختیار شرکت‌های بزرگ حفاری و معدن و ایجاد تاسیاسات صنعتی و تجاری قرار گرفته است و در نتیجه میلیونها انسان در هند برای زنده ماندن، زندگی کوچ‌وار و آوارگی در وطن را تجربه میکنند.

به همین خاطر در سالهای اخیر با اوجگیری فقر و بی زمین شدن دهقانان فقیر در هند، ۹۰۰ انجمن و نهاد مدنی که زیر پوشش فدراسیون «اکتا پریشاد»، فعالیت می کنند، با الهام از مقاومت مدنی و ضد خشونت گاندی، این حرکت بزرگ دهقانان فقیر و بی زمین را برای کسب زمین و در اعتراض به سیاست‌های اقتصادی دولت هند سازماندهی کرده‌اند. سازمان‌دهندگان این حرکت انسانی همراه با آغاز یک کارزار آموزشی جهانی که از سالها پیش آغاز شده است، امیدوارند که در طول این راهپیمایی عظیم با حمایت‌های بیشتر داخلی و جهانی برخوردار شوند تا بتوانند اصلی‌ترین خواسته دهقانان بی زمین هند را که همانا کسب زمین برای یک اقتصاد معیشتی است، محقق سازند.

تاکنون بسیاری از اندیشمندان برجسته و دیگر نهادهای مدنی از آمریکای لاتین و آفریقا که آنان نیز برای دهقانان بی زمین مبارزه میکنند به حمایت از این حرکت انسانی بر خاسته اند.

«راچا گوپال» از رهبران این حرکت میگوید: «کار ما در ارتباط با این مشکل بزرگ انسانی در هند این است که؛ قبل از آغاز خشونت، بتوانیم راه حلی بدون خشونت برای این معضل انسانی پیدا کنیم. هم اکنون در هند و یا در آمریکای لاتین و آفریقا، دهقانان بی زمین با چالش بزرگی روبرو هستند. در برزیل ۸۰ درصد از مردم و دهقانان فقیر از روستاهای خود رانده شده‌اند. در هند هم اکنون ۷۰ درصد از مردم هند درروستاها زندگی میکنند. اگر روند تخریب زمین‌های کشاورزی متوقف نشود و مردم روستاهای خود را بسمت حاشیه شهرهای بزرگ ترک کنند، بزودی تمام منابع طبیعی و زمین‌های کشاورزی و روستایی در اختیار و کنترل کمپانی‌های بزرگ جهانی قرار خواهند گرفت. او ادامه میدهد؛ برای انجام پیاده روی موفقیت آمیز دهقانان بی زمین در هند، نیازمند حمایت از جمله کمکهای مالی و دارویی و غذایی از سرتاسر جهان هستیم.»