نویسنده: فروغ گودرزی

  ۱ به باد رفته‌ست حواسَ‌م برای دیدنَ‌ت از این شاخه به آن شاخه می‌پرد.   ۲ خشک می نوشد جای خالی آب...

شیرین می‌زنند
گوشواره‌های نوبرانه سرخ

بر قاب خاطره
دانه دانه اشک
به تصویر می کشد
تاریخ