زلما بهادر

 ۱ فرسنگ ها پوست روی تنم قوز کرده اند هزاران فرسنگ  جاده هزار سلول پیاده از پا که می دود به سمت پلی یک نفر مدام طنابی بر گردن و سنگ هایی می برندش به…

شیر سیاه بامدادی که می نوشیم آن را در غروب در ظهر در صبح ما می نوشیم آن را در شب و در نسیمی ملایم قبری حفر می کنیم جایی که یک نفر آزادانه دراز می کشد…

صفحه‌ی حوادث باید می رسیدم فرقی نداشت روزنامه های صبح خبر از راه های مسدود داده بودند آیینه ها از شمال و جنوب جاده می ریختند دریا می گفت : تو هیچ وقت…

تا زیر سینه های برهنه‌ام را آب گرفته بود در جنگ پاهای خسته با کف ِ جوی لجن‌های کهنه ضیافتی به راه انداختند من بی تفاوت میان جلبک‌ها…

آفتاب آمد دلیل آفتاب آن که معرف حضور تو به آفتاب بود با سمتی از کلمات و دندانی از کنایه در بیراه پرسه ها به بکارت بستر گریه رسید باید طراوت…

" چلّه خانه ی بی زاویه " چهار ساله بودم یا چهارده ساله ؟ نمی دانم چند شبانه روز نخوابیده بودم و طبق…

فضای اطرافم را از جیرجیرک های پرنده می تکانم و به افقی خالی از فردا خیره می شوم خودم را می بینم…

زنگ سوم شب شب از زنگ سوم گذشته است و من روی تخت خواب کودکی ام دراز کشیده ام نیم کره ی راست مغزم خوابیده و نیم کره ی دیگر با لج…

ارابه ی سایه ها ارابه ی سایه ها را سوار شدم و به امتداد خوشبختی دست تکان دادم نمی دانم کجای راه بودیم ولی طناب ِ گردنه…