مشاور حقوقی برای بی‌سی در مقابله با کیندر مورگان
شهرگان/ سیدمصطفی رضیئی: دولت استانی بریتیش کلمبیا گفته بود خبر بزرگی در موضوع پروژه گسترش خط لوله کیندر مورگان در راه است و روز پنج‌شنبه، مقامات ارشد کابینه دولت دموکرات نوین به خبرنگارها گفتند مشاور حقوقی گرفته‌اند تا این پروژه را به دادگاه ببرند.
توماس برگر، قاضی سابق دادگاه عالی بریتیش کلمبیا، قرار است به دولت استانی کمک کند تا راه‌های مقابله با این پروژه را بیابند و درنهایت آن را به چالش حقوقی بکشند.
این اقدام تنها در فاصله چند هفته با شروع به کار این پروژه است که پیش‌تر چراغ سبزهای دولت فدرال و دولت استانی بریتیش کلمبیا، البته به رهبری وزیر نخست سابق، کریستی کلارک را دریافت کرده بود.
مقامات دولت استانی در هنگام معرفی برگر. عکس از توییتر
در شرایط قرارداد مابین سبزها و دموکرات نوین برای تشکیل دولت جان هورگان هم یکی مقابله با این خط لوله بود.
خط لوله‌ای که هم‌اکنون نفت آلبرتا را از این سرزمین به سواحل بریتیش کلمبیا منتقل می‌کند، ولی با گسترشش، سه برابر ظرفیت کنونی نفت خواهد آورد تا نفت‌کش‌های غول‌پیکر در نزدیکی کوه برنابی، نفت را بار بزنند و به دیگر کشورها ببرند.
اقدامی که سال‌هاست بانی نگرانی شهر برنابی است و این شهر چندین مرتبه در دادگاه شکست خورده تا عاقبت امسال دولت شهر ونکوور جداگانه شاکی این پروژه شد و در کنار آن، ملت‌های بومی، گروه‌های حامی محیط‌زیست و چند وکیل هم جداگانه این پروژه را به دادگاه برده‌اند.
ولی شاید پیش از آنکه مشاور حقوقی بتواند کاری بکند، یا دادگاه‌ها تصمیمی در مقابله این طرح بگیرند، اقتصاد آن را فلج کند.
بعد از ال‌ان‌جی، خط لوله کی استون ایکس ال در خطر است
در ابتدای کار دولت جان هورگان، یکی از امیدواری‌های سبزها بدون نیاز به فشار سیاسی به نتیجه رسید و شرکت پتروناس مالزی از پروژه گسترش استخراج و عرضه گاز مایع (ال‌ان‌جی) بریتیش کلمبیا به شیوه فرکینگ بیرون آمد.
تصویر ماهواره‌ای متعلق به سال ۲۰۰۸ از گسترش فعالیت‌های مرتبط به استخراج نفت از تار سندهای آلبرتا، شامل بر ساخت دریاچه‌های مصنوعی برای ذخیره آب مسموم
علت ساده بود، در بازار پیش رو امیدی به یافتن مشتری ثابت با قیمتی مناسب برای این سوخت فسیلی دیده نمی‌شود.
پروژه‌ای که قرار بود نزدیک به ۴۰ میلیارد دلار سرمایه همراه خودش به بی‌سی بیاورد، ۱۰۰ هزار شغل تولید کند و قرض‌های دولت استانی را به صفر برساند. هرچند بعد از سال‌ها تبلیغ، هیچ‌کدام از آنها به واقعیت تبدیل نشدند.
بخصوص که قیمت تولید انرژی از منابع پاک و تجدیدپذیر در یک دهه گذشته بشدت کاهش یافته است و در کنار آن از آسیا تا امریکا تا استرالیا، مخازن مختلف گاز طبیعی به طور گسترده استخراج و عرضه می‌شوند.
همین موضوع نگرانی‌های برای آینده پروژه تولید نفت از تار سندهای آلبرتا را به همراه دارد.
تا آنجا که این بحث به رسانه‌ها هم راه پیدا کرده که شاید خط لوله کی استون ایکس ال اصلا ساخته نشود، چون توجیه‌های اقتصادی‌اش را دارد از دست می‌دهد.
این خط لوله قرار بود پایان بخش مجموعه‌ای از خطوط لوله باشد که نفت آلبرتا را به پالایشگاه‌های مستقر در جنوب امریکا می‌رسانند.
پروژه‌ای که دولت باراک اوباما آن را وتو کرد ولی دولت دونالد ترامپ با چند فرمان ریاست‌جمهوری، دوباره امکان ساخت آن را فراهم کرد.
ولی قیمت نفت ناامیدکننده پایین باقی مانده و در کنار آن، حتی احتمال پایین‌تر رفتن قیمت نفت هم می‌رود.
تا بدانجا که چند سرمایه‌گذار از آلبرتا کنار کشیده‌اند، شامل بر شرکت شل که اخیرا تمامی سهام خودش را به سرمایه‌گذارهای چینی فروخت.
در کنار آن، گام‌های گسترش استخراج نفت از تار سندهای آلبرتا هم فعلا کنار گذاشته می‌شوند و در تازه‌ترین اقدام، برنامه گسترش استخراج از یک میلیون هکتار از زمین‌های آلبرتا منتفی اعلام شد.
البته فعلا کیندر مورگان می‌گوید که پروژه گسترش خط لوله‌اش را ماه آینده شروع خواهد کرد، حتی اگر دولت بریتیش کلمبیا مخالف باشد.
ساخت این پروژه قرار است با مخالفت فعال‌های اجتماعی و مدافع‌های محیط‌زیست هم روبه‌رو بشود.
از جمله اینکه قرار است چندین خانه و ردیف‌هایی از قاب‌های خورشیدی در مسیر ساخت این پروژه بر پا بشوند و گام به گام، مردم همانند استندینگ راک در امریکا، به اعتراض بنشیند تا روند ساخت این پروژه کندتر یا در عمل، غیر ممکن بشود.
موضوع سوبسید در سایه بحران اقلیمی
دو سوال در موضوع تار سندهای آلبرتا مطرح است: یکی اینکه این پروژه‌ها چقدر از دولت استانی، فدرال یا دولت‌های محلی سوبسید دریافت می‌کنند و دومی اینکه اگر سرمایه‌گذارهای این پروژه‌ها اعلام ورشکستی کنند، بعد چه خواهد شد؟ چه کسی قرار است ویرانی‌های صنعت سوخت فسیلی را از زمین‌های آلبرتا جمع کند و هزینه‌هایش را پرداخت کند؟
در سوال اول درخواست‌ها دارند جدی‌تر می‌شوند تا تحقیقی مستقل صورت بگیرد و مشخص کند چه سوبسیدهایی به این پروژه‌ها پرداخت می‌شود.
موضوع این سوبسیدها جدی است، از یک سو بانک جهانی می‌گوید اگر دولت‌ها پرداخت سوبسیدهای مستقیم را به صنعت سوخت فسیلی متوقف کنند، پول کافی برای جهش به دنیایی با ۱۰۰ درصد تولید انرژی از منابع پاک تجدیدپذیر مهیا می‌شود.
از آن سو، تحقیقی تازه که در روزنامه گاردین هم منتشر شد، می‌گوید که صنعت سوخت فسیلی به شکل میانگین برای تولید هر تن محصول، از دولت‌ها ۵ دلار سوبسید دریافت می‌کند.
در کنار آن گزارشی تازه از شورای مدافع‌های منابع طبیعی امریکا و دفاع از محیط‌زیست می‌گوید که شش مجموعه اصلی که بر تار سندهای آلبرتا کار می‌کنند نتوانسته‌اند به شکلی که قولش را داده‌اند، بعد از استخراج زمین‌ها را تمیز و مناسب زندگی کنند.
این گزارش همچنین تخمین می‌زند که بایستی فراتر از ۵۱ میلیارد دلار خرج بازسازی زمین‌های منطقه بشود و تنها ۴۴ میلیارد و ۵۰۰ میلیون دلار خرج تمیز کردن این زمین‌ها، بخصوص دریاچه‌های مصنوعی حاوی آب‌های مسموم بایستی بشوند.
آب‌های مسموم که سومین منبع آب شیرین دنیا را به خطر انداخته است به کنار، آسمان مترو ونکوور روزهاست قفل دود شده است. چون پایانی بر تابستانی گرم هنوز ممکن نیست که فراتر از ۱۵۰ آتش‌سوزی در منابع طبیعی استان را متوقف کنند.
هرچند این آخرهفته باران در راه است و موقت دود را خواهد برد، ولی رعدهای همراهش می‌توانند آتش‌های بیشتری را بر پا کنند.
این فقط مشت نمونه خروار مشکلات همراه با بحران اقلیمی زمین است که حل نخواهد شد، مگر آنکه سرمایه‌گذاری در پروژه‌های تازه همانند طرح گسترش کیندر مورگان متوقف بشوند.
تا احتمال حیات برای نسل‌های آینده و آدم‌های هم‌اکنون زنده بر زمین بر جای بماند.
آن هم وقتی زمان چندانی باقی نمانده تا بتوان بحران اقلیمی را مهار کرد و در گذر تنها چند سال، وضعیت اقلیم‌های زمین مهار گسیخته خواهند شد.
- درباره نویسنده:
- تازه‌ترین‌ها:
In touch with the Iranian cultural diaspora.
Shahrgon is an online magazine for Canada’s Iranian cultural diaspora and Persian-speaking languages.
Shahrgon started working in Vancouver, Canada, in 1992 with the publication “Namai Iran” and then in the evolution of “Ayandeh” and “Shahrvand-E Vancouver,” it transformed into Shahrgon.
Shahrgon; The magazine of the Iranian cultural diaspora;
شهرگان مجله‌ی دیاسپورای ایران فرهنگی در ونکوور کانادا از سال ۱۹۹۲ با نشریه‌‌ی «نمای ایران» آغاز به‌کار کرده و سپس در فرگشتی از «آینده» و «شهروند ونکوور» به شهرگان فراروئید
