دو شعر از سیمین بابائی

۱

این تیرگی/ دست های دنیاست

بیرون زده از دیوار حوصله

فلس زمان/ خالی از دوام

بی آنکه بدانی

کنار صدایت

قد کشید/ سایه ی ای سوخته

از درخت که چکیدم

گفتی ..

بهار/ می اندیشد به اجابت نگاه گیلاس ها

نمیدانستی

دست های صبح که یخ بزند

لال می شوند پرنده ها

۲

و من که/ تاریک آمدم

از مضامین چشم های شکسته ات

بگو به عهده ی کیست

فراموشی روئیده

در خالی دست هات؟

#سیمین_بابائی