ستاره‌ى دوردست
تقدیم به دکتر اسماعیل خویی
در انزواى خویش
غمگین نشسته است
آن دوردست ستاره
چندین هزار شب است
چندین هزار شب،
کان تک ستاره
از آسمان خویش،
براى همیشه رفته است
در ناکجاى دور
تنها،
چه چیز را
به انتظار نشسته؟
در سکوتى که
فریاد هزار گلوى بریده
است
و بارانى که
هر قطره اش تازیانه
وهن کدام غربت
بر قامتش نشسته؟
سرب کدام گلوله بر دلش؟
شرم کدام گناه بر گونه اش؟
ترس کدام کابوس بر رویایش؟
آن دوردست ستاره
آن دوردست ستاره ى ما
