فاش می‌گویم و از گفته‌ی خود دلشادم
درطول ۵۱ سال فعالیت کانون نویسندگان ایران با ما چه رفته است؟
آیا زمانی نیز برماخواهد گذشت که بدون دغدغه‌ی تفتیش عقاید در جهت بهروزی مردم میهن‌مان قلم زنیم و گام بر‌داریم؟
آیا پایان و جبرانی برای آنچه از اعدام و سربه نیست کردن و زندان و تبعید و… که تا کنون بر ما روا داشته‌اند، و در سراسر تاریخ ۵۱ ساله‌ی گذشته، صرف نظر از دوران فترت کوتاه در فعالیت کانون، نیز چنین بوده است، درکارخواهد بود؟
بی تردید چنین خواهد بود و جز این نیز نخواهد بود؛ بی گمان راه درازی که پیموده‌ایم و دشواری‌هایی که تا به امروز تاب آورده‌ایم روزی به بارخواهد نشست؛ زیرا جز بهروزی مردم‌مان و تحقق‌یافتن آرمان‌های آزادی‌خواهانه‌شان خواسته‌ای نداشته‌ایم، نداریم و نخواهیم داشت. آنان که به شیوه‌های گونه‌گون در راه فعالیت مستمر و پیگیر کانون مانع تراشی می‌کنند، نمی‌دانند یا نمی‌خواهند بدانند که مبارزه در راه آزادی قلم و بیان و نشر، بی هیچ حصر و استثنا، به‌سان مهم‌ترین عرصه‌ی مبارزه‌ی کانون، ضامن برملا شدن کژرفتاری‌ها، کژکرداری‌ها و کژگفتاری‌هایی خواهد بود که سالیان دراز بر زندگی مردم کشورمان رواداشته‌اند. بی‌تردید برخی کسان، برپایه‌ی احساس ضرورت پیشبرد سنت‌های دیرینه‌ی خویش، به عرصه‌ی رواشمردن سانسور و ممانعت از کار نویسندگان گام نهاده‌اند؛ اما بی‌تردید کسانی نیز هستند که به قصد تداوم‌بخشیدن به منافع ناروا یا قدرتِی که برپایه‌ی اجماع همگانی استوار نیست و آن را در معرض تهدید می‌یابند راهی این راه می‌شوند.
فاش می‌گویم و از گفته‌ی خود دلشادم:
آقایان! امروز سال ۱۳۵۷، زمان آغاز انقلاب مردم ایران نیست. مردم ما از هزاران دشواری برسر راه کار و زندگی خویش به تنگ آمده‌اند و بی‌تردید در انتظار تحول اساسی در شرایط موجود خویش‌اند. تلاش قدرت‌های بزرگ را در راه دزدیدن حرکت تحول‌خواهانه‌ی مردم دست کم نگیرید. روند تحولات اخیر منطقه‌ی خلیج به اجماع ملی ضامن تأمین بهروزی مردم و جلب همراهی آنان در پهنه‌ی مقاومت دربرابر تجاوز خارجی، و روند وارد کردن گزینه‌های تحت فرمان دولت‌های نیرومند جهانی، نیازمند است. تصمیم به دگرگون کردن وضع موجود بیش از هرچیز به‌گوش سپردن به سخن ناصحان مشفق و پیشگیری از همه‌ی انواع کژی‌های آشکار موجود در جامعه، از راه تن سپردن به آرمان اساسی کانون نویسندگان ایران، نیازمند است. کسانی که دل به محکوم کردن‌شان بسته‌اید و در اندیشه‌ی رواشمردن هرگونه اتهام ناروا برآنانید (در اینجا بکتاش آبتین، رضا خندان مه‌آبادی و کیوان باژن، اعضای کانون نویسندگان ایران ) نمایندگان صنفی از مردم‌اند که دل در گرو بهروزی مردم از راه افشای نا به کاری‌ها و کژروی‌ها، و تبیین حقایق دارند. انقلاب ۵۷ با طرح شعارهای سه گانه‌ی استقلال، آزادی و عدالت اجتماعی به پیروزی رسید و همین شعارها ضامن تداوم تحول انقلابی در جامعه‌ی ما خواهد بود و راهی جز این متصور نیست. من آنچه شرط بلاغ است با تو می‌گویم. تو خواه از سخنم پند گیر و خواه ملال.
علی رضا جباری
۱۱/۲/۹۸
