وزیر دفاع ملی افغانستان: ناتو باید از افغانستان خارج شود
آیا افغانستان توان دفاع از خود را دارد؟
بسم الله محمدی وزیر دفاع افغانستان که برای پاسخ به سوالات اعضای مجلس بزرگان (سنا) افغانستان، در این مجلس شرکت کرده بو، طی سخنانی گفت برای این که دستگاه امنیتی افغانستان بتواند تامین امنیت کشور را به گونه شایسته به دوش بگیرد، باید قوای ائتلاف افغانستان را ترک گوید. وی همچنان گفت: تا زمانی که ناتو در افغانستان حضور داشته باشد، ما نمی توانیم نیرومند، متکی به خود و مستقل باشیم و باید به بیگانگان متکی باشیم."
بسم الله محمدی که پیشتر وزیر امور داخله/کشور افغانستان بود و به تازه گی بر کرسی وزارت دفاع تکیه زده است از مجاهدین شناخته شده و از فرماندهان مشهور دوران مقاومت علیه طالبان است. درخواست محمدی از ناتو برای ترک افغانستان، از این لحاظ جالب است که او به خوبی می داند طالبان، تروریزم و چالش های امنیتی قبل از اینکه در خاک افغانستان ریشه داشته باشد، از روزنه های استخباراتی کشورهای همسایه افغانستان و بعضی کشورهای دیگر سر بیرون آورده است. کرزی رییس جمهور افغانستان در بیانیه ای که در شصت و هفتمین اجلاس سازمان ملل متحد ارایه کرد، صریحن به این موضوع اشاره کرد و از امریکا خواست تا جنگ را از افغانستان از جایی که به گفته او تروریزم ریشه ندارد، به جاهایی که خاستگاه آن است انتقال بدهد. البته بدون کرزی هم درک این حقیقت چندان مشکل نبود، زیرا مردم افغانستان در طول سال های گذشته، به ویژه در دوران حاکمیت طالبان در افغانستان به چشم سر دیده اند که قرارگاه نیروهای پاکستانی، اعراب مربوط القاعده، گروه های جمعه نمنگانی فراری ازبکستان و حتی جنگچویان چچنی در کابل و سایر مناطق تحت کنترول طالبان جابجا شده بودند و دوشادوش طالبان می جنگیدند. اکنون نیز این مناطق قبایلی پاکستان است که به کارخانه تولید طالب مبدل گشته و مناسبات پیدا و پنهان سازمان آی اس آی پاکستان نیز با آنان دیگر قابل انکار نیست. از سوی دیگر این تنها پاکستان نیست که بازی دوگانه و شاید هم چند گانه را در قبال افغانستان به پیش می برد و از یکطرف به نام مبارزه با تروریزم از امریکا پول می گیرد و از جانب دیگر نمی تواند یا نمی خواهد دروازه دوستی اش را با شبکه حقانی مستقر در مناطق شمالی کشورش ببندد. در این اواخر با استناد به اظهارات مقامات امنیتی افغانستان، شواهدی از حمایه مستقیم و غیر مستقیم دولت ایران از طالبان نیز به دست آمده است. دیدن دست های بعضی از کشورهای خلیج در قضیه افغانستان و طالبان نیز چندان دشوار نیست و ذره بین های مخصوص نمی خواهد. این همه، زمینه هایی بود که درست شانزده سال پیش طالبان بیشترین بخش های افغانستان را متصرف شدند.
حال چه چیزی بسم الله محمدی را به این نتیجه رسانیده است که نیروهای دولتی افغانستان می تواند از افغانستان در برابر طالبان و القاعده که پدیده فرا افغانستانی اند، مستقلانه دفاع کند و از ناتو می خواهد تا افغانستان را ترک گوید. آیا واقعن نیروهای امنیتی دولت افغانستان این توانایی را دارند؟ فساد گسترده دولتی که چون سرطان به همه ارکان کشوری ریشه دوانیده است، ارتش افغانستان را نیز بی نصیب نمانده است. نفوذ طالبان در صفوف نیروهای دولتی که متبارزترین گواه آن کشتار منسوبین نیروهای ائتلاف توسط آنان است، نشان از آسیب پذیری این نیروها به مقیاس گسترده دارد. آیا این آسیب پذیری نیروهای دولتی با ترک نیروهای ناتو از افغانستان بیشتر نخواهد شد؟ آیا این پیش بینی که با ترک نیروهای ائتلاف از افغانستان ارتش افغانستان از هم خواهد پاشید و حالتی مثل حالت دوران اخیر حاکمیت دولت نجیب (۱۹۹۲) به وجود نخواهد آمد؟
بالاتر از آن، اگر انگیزه والایی برای مبارزه با طالبان در بدنه دولت افغانستان در این مدت وجود می داشت، شاید امروز وضعیت سیاسی، نظامی و اجتماعی افغانستان به شکل دیگری می بود. آیا تضمینی وجود دارد که پس از ترک نیروهای ائتلاف از افغانستان، چنین انگیزه ای برای جنگ با طالبان در بین نیروهای دولتی وجود خواهد داشت؟
سوال دیگری که ذهن را به خود مشغول می سازد، این است که توانایی ارتش افغانستان از لحاظ تخنیکی و جنگی تا چه اندازه است؟ وزیر دفاع افغانستان ضمن سخنان خود در این نشست خود گفته است که ارتش افغانستان با چالش های عمده ای در بخش نیروهای هوایی و توپچی زرهی مواجه است و ابراز امیدواری کرده است که تا دو سال دیگراین چالش ها را بر طرف خواهد ساخت. کاری که در جریان بیش از ده سال صورت نگرفت، آیا ممکن است طی دو سال به سر برسد؟
ناگفته پیداست که وضعیت امنیتی در افغانستان روز به روز بدتر می شود. اگر در سال های قبل طالبان به حملات غافلگیرانه در اینجا و آنجا دست می زدند، امروز در کمال آرامش زنان را به اتهامات مختلفی شلاق می زنند و حتی به قتل می رسانند. در روز روشن وسایط نقلیه را متوقف می سازند و گردن مردم را می برند. حملات انتحاری را سازمان می دهند و . . . در ساحه سیاسی نیز طالبان آنچنان نیرومند گشته اند که امریکا می خواهد در قطر دفتر سیاسی برای شان بگشاید، خبرهایی از مذاکره های مستقیم و غیر مستقیم انگیس با ایشان به نشر می رسد و همین دیروز (۲۵ سپتمبر، ۲۰۱۲) حامد کرزی رییس جمهور افغانستان ضمن بیانیه خود در سازمان ملل متحد، از کمیته تحریم ۱۹۸۸ خواسته است تا اقدامات فعالتری برای حذف اسامی سران طالبان از فهرست سیاه انجام دهد تا زمینه مذاکره با اوشان فراهم شود.
شوربختانه، وزیر دفاع افغانستان نگفته است که روی چه زمینه ای با ترک نیروهای ائتلاف وی امکان پیروزی بر طالبان را می بیند.
بدون شک ناتو باید روزی افغانستان را ترک گوید. افغانستان نمی تواند برای دراز مدت بار دوش جامعه بین المللی بماند. و این روز هم آمدنی است و تاریخش هم جولای ۲۰۱۴ اعلام گردیده. اما برای اینکار برنامه ریزی دقیق در سطح ملی, منطقه ای و بین المللی ضرورت است و با کنش های احساساتی نمی تواند چنین زمینه ای را به وجود آورد. شوربختانه تا جایی که دیده می شود تا هنوز چنین زمینه ای در افغانستان به وجود نیامده است.
بر دولت افغانستان است تا بدون بحرانی ساختن روابط با کشورهایی که در طول بیش از یک دهه در کنار مردم افغانستان بوده اند، روی برنامه ای کار کنند تا به صورت درست و واقعی با کمک همین کشورها تا جولای ۲۰۱۴ که نیروهای ائتلاف از افغانستان خارج می شوند، زمینه واقعی برای دفاع از دست آوردهای اخیر به وجود آید.
- درباره نویسنده:
- تازه‌ترین‌ها:
In touch with the Iranian cultural diaspora.
Shahrgon is an online magazine for Canada’s Iranian cultural diaspora and Persian-speaking languages.
Shahrgon started working in Vancouver, Canada, in 1992 with the publication “Namai Iran” and then in the evolution of “Ayandeh” and “Shahrvand-E Vancouver,” it transformed into Shahrgon.
Shahrgon; The magazine of the Iranian cultural diaspora;
شهرگان مجله‌ی دیاسپورای ایران فرهنگی در ونکوور کانادا از سال ۱۹۹۲ با نشریه‌‌ی «نمای ایران» آغاز به‌کار کرده و سپس در فرگشتی از «آینده» و «شهروند ونکوور» به شهرگان فراروئید
