وقتی می‌گویید «حال همه‌ی ما خوب است» باورمان می‌شود
یادداشت سینا بهمنش به انگیزهٔ زادروز جناب سید علی صالحی
اولین جلسه ی فروردین ماه انجمن غزل در سال نود بود. در زمان آنتراکت از منزل خانم تاج‌بخش که آمدیم بیرون ؛ سید نگاهی به آسمان دم غروب کرد و گفت: ” امسال سال خوبی خواهد بود “
بهار گذشت و تابستان به نیمه رسیده بود و هیچ اتفاق فوق‌العاده ای نیفتاده بود. پاییز آمد و رفت و من در اواخر زمستان داشتم به آن جمله ی سید فکر می کردم … هفته ای بیشتر از سال نود نمانده بود و من هنوز امیدوارم بودم که اتفاقی بیفتد تا حالمان خوب شود.
بعد دیدم که یکسال را به امید همان یک جمله‌ی سید علی صالحی گذرانده ام . این همان کاری است که یک شاعر با ما می کند . سحر کلامش؛ جادوی گفتارش ما را وادار به زندگی می کند.
وقتی می گوید ” حال همه‌ی ما خوب است ” باورمان می شود.
وقتی دو هفته‌ی پیش برایم نوشت “ما ملت بزرگی هستیم … کرونا را هم پشت سر می گذاریم ” باورم می شود. چون سید علی صالحی شاعر است. چون شعر تمام زندگی اش است . چون سید علی صالحی خودِ خودِ شعر است.
پس در روز تولدش به کلام خودش پناه می برم تا بگویم :
او پیام آوری ست که در روز نخست فروردین فرمان یافت. شناسنامه اش صادره از اقلیم سپیده دم است . محل تولدش مرغاب ؛ محل حلول ترانه در توفان هاست . از مادر به ماه می رسد و از پدر به پروانه های بهاری که پاییز شدند.
و اوست که عشق را دوست می دارد و آدمی را دوست می دارد و دوست داشتن را دوست می دارد.
او پرستار ماه و پروانه است. او پیام آور پناه ما است . معجزه‌اش واژه‌هایی ست که در دستانش پرنده می شوند.
او سید علی پناه صالحی است.
