آمریکا اقدام نظامی علیه ایران را در حال بررسی دارد
دیوید راتکوف، کارشناس امور بین الملل که به دولت باراک اوباما نزدیک است، در مقاله ای در نشریه آمریکایی فارین پالیسی (سیاست خارجی) نوشته است که رییس جمهوری ایالات متحده انجام یک حمله «به دقت جراحی شده علیه سایت های هسته ای ایران» را بررسی می کند.
آقای راتکوف که در دولت دموکرات بیل کلینتون خدمت کرده و ارتباط های نزدیکی نیز با دولت باراک اوباما دارد، بر این باور است که حمله به تأسیسات هسته ای ایران هنوز در دستور کار مشترک آمریکا و اسرائیل قرار دارد، و به نوشته او، «سران آمریکا و اسرائیل در زمینه یک حمله کوتاه با بیشترین کارآیی، به اتفاق نظر نزدیک می شوند.»
دیوید راتکوف مدعی است که از «یک منبع نزدیک به مذاکرات میان کشورها» اطلاع یافته است که حمله مشترک به سایت های غنی سازی اورانیوم ایران در دست بررسی است.
نویسنده زمان تنها «دو ساعت» را برای چنین حمله ای در «خوش بینانه ترین» حالت و در صورت لزوم، تداوم آن تنها در یک یا دو روز، ذکر کرده است.
فارین پالیسی می نویسد: «حمله ای سریع و کوتاه نه تنها ناخوشایند نخواهد بود بلکه احتمال موفقیت آن نیز زیاد است و کار سایت های غنی سازی اورانیوم را فلج خواهد کرد و برنامه هسته ای ایران را سال ها به عقب برخواهد گرداند بدون آنکه به شهروندان ایران آسیبی برسد و منافعی نیز برای کل خاورمیانه در پی خواهد آورد.»
به نوشته فارین پالیسی، حامیان چنین طرحی می گویند که نتایج این نوع حمله برق آسا، فراتر از خاورمیانه را تحت تأثیر مثبت قرار خواهد داد؛ «عراق را (از نفوذ فزاینده ایران) رها خواهد کرد؛ برای سوریه و لبنان بسیار مفید خواهد بود و حتی می تواند روند به اغما رفته مذاکرات سیاسی اسرائیلی – فلسطینی را زنده کند؛ به کشورهای صادرکننده نفت از خلیج فارس اطمینان خاطر بدهد؛ و همزمان، پیامی قاطع برای روسیه و چین باشد و هژمونی و برتری آمریکا را نیز در منطقه برای یک دهه آینده تأمین کند.»
دیوید راتکوف می نویسد که حامیان حمله سریع براین باورند که هزینه های این نوع اقدام کم خواهد بود و از درگیر شدن عمقی آمریکا در ایران جلوگیری خواهد کرد به ویژه که اسرائیل هرگز به تنهایی قادر به حمله نیست و اگر می خواست حمله کند، آمریکا را عمیقاً درگیر بحران می کرد. به خصوص که آمریکایی ها همواره گفته بودند که حمله به سایت غنی سازی اورانیوم در دل کوههای قم، هرگز از دست اسرائیل برنخواهد آمد و تنها آمریکایی ها با بمب های فوق سنگین خود قادر به این کار هستند.
آقای راتکوف احتمال حمله از راه به کارانداختن هواپیماهای بدون سرنشین به سایت های غنی سازی اورانیوم را هم مطرح کرده است.
فارین پالیسی می نویسد بنابراین، اقدام نظامی، باید از جنس آمریکایی باشد؛ چه با همراهی اسرائیل و کشورهای دیگر و چه بدون آن.
گفتنی است که این مقاله فارین پالیسی شامگاه دوشنبه هفدهم مهر و تنها ساعاتی پس از نطق مهم میت رامنی نامزد حزب جمهوریخواه در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، منتشر شد.
آقای رامنی روز دوشنبه در این سخنرانی در ویرجینیا، نکات اصلی سیاست خارجی خود را در صورت پیروزی در انتخابات شانزدهم آبان اعلام کرد و مدعی شد که «ایران امروز از هر زمان دیگر به توانایی جنگ افزار هسته ای نزدیک تر شده است.»
نویسنده مقاله در نشریه سیاست خارجی تأکید دارد که این سخنان آقای رامنی و انتقادهای تند او از اوباما (در شرایطی نیز که صحنه انتخابات آمریکا دارد به سود میت رامنی عوض می شود)، ممکن است که در تصمیم گیری اوباما برای رفتن به سوی حمله نظامی سریع علیه ایران اثرگذار باشد.
دیوید راتکوف می افزاید: «نظر به پیشرفت هفته های گذشته در تماس های اسرائیلی ها و آمریکا (مذاکرات بر سر ایران و اینکه اسرائیلی ها گزینه یک حمله نظامی محدودتر را در مقایسه با حملات وسیعی که پیشتر از آن سخن گفته بودند مطرح کرده اند)، ممکن است که انتخاب گزینه «حمله جراحی» و محدود، آسان ترین راه برای تیم اوباما در خنثی کردن انتقادهای میت رامنی از سیاست های دولت اوباما در ارتباط با ایران باشد.»
راتکوف در جمع بندی مقاله خود می نویسد که «ابعاد حمله ای که عملی شود مهم نیست بلکه مسئله مهم فوایدی است که از آن بدست خواهد آمد؛ اینکه گزینه نظامی به یک ابزار دیپلماتیک و حتی یک ابزار سیاسی مبدل می شود.»
[رادیو فردا]
- درباره نویسنده:
- تازه‌ترین‌ها:
In touch with the Iranian cultural diaspora.
Shahrgon is an online magazine for Canada’s Iranian cultural diaspora and Persian-speaking languages.
Shahrgon started working in Vancouver, Canada, in 1992 with the publication “Namai Iran” and then in the evolution of “Ayandeh” and “Shahrvand-E Vancouver,” it transformed into Shahrgon.
Shahrgon; The magazine of the Iranian cultural diaspora;
شهرگان مجله‌ی دیاسپورای ایران فرهنگی در ونکوور کانادا از سال ۱۹۹۲ با نشریه‌‌ی «نمای ایران» آغاز به‌کار کرده و سپس در فرگشتی از «آینده» و «شهروند ونکوور» به شهرگان فراروئید
