جهان در هفته‏‌ای که گذشت

جهان در هفته‏ای که گذشت اصلاً حال خوشی نداشت. با اینکه در قسمت‏های زیادی از دنیا خون و خون‏ریزی از قوزک پا هم فراتر می‏رفت اما هیچ اتفاق خاصی نیفتاد و کماکان «ایشان» ظهور نکرد.

گزارشاتی پررنگ حاکی است که بارش برف سنگینی که در وسط بهار عربی شروع به باریدن کرده بود همچنان ادامه دارد. طبق این گزارشات، سنگینی این برف در لیبی و تونس و مصر به حدی است که بازگشت زمستانی سخت، در این مناطق، حتمی است.

در هفته‏ای که گذشت اتحادیه عرب تشکیل جلسه نداد. این اتحادیه که در آغاز درگیریها در سوریه چپ و راست تشکیل جلسه می‏داد حالا مدتی است دچار افسردگی شده  و ساکت است. نظافتچی جلسه در اظهار نظری خصوصی که هیچ یک از خبرگزاری‏های معتبر آن را تأیید نمی‏کنند گفت که  فعلاً تا اطلاع ثانوی سران عرب برای سوریه خط و نشانِ جدیدی نمی‏کشند و کشیدن چنین خط‏ و نشان‏هایی را موکول کرده‏اند به توافق‏های قدرت‏های برتر و سرتر جهان. نظافتچی مذکور در پاسخ به سئوال من که پرسیدم این قدرت‏های برتر و سرتر چه مرگشان هست که در مقابل مرگ اینهمه آدم ککشان نمی‏گزد، شانه‏هایش را بالا انداخت و گفت: “من یک آبدارخانه‏چی هستم چرا این سئوال‏ها رو از من می‏پرسی؟”

در هفتۀ گذشته مسئولین استان سیستان بلوچستان در یک اقدامِ انقلابیِ تلافی‏جویانه، شانزده جوان بلوچ را در زندان زاهدان حلق آویز کردند و بدینسان مشت محکمی به دماغ گروه”جیش‏العدل” زدند که در مرز سراوان اقدام به کشتن هفده مرزبان کرده بود. گزارشات رسیده از بی بی سی و سایر سایت‏هایی که دستشان به دهانشان می‏رسد حاکی است این مشت به دماغ گروه مذبور اصابت نکرده و آنها همچنان با دماغی پر باد در حال ارد دادن و کشیدن خط و نشان هستند. (نقلِ به معنا.)

در همین ارتباط گزارش‏های رسیده حاکی است که ممکن است در روزهای (و یا شاید هم شب‏های) آینده در سایر نقاط سنی نشین که هیچ گروه “جیش‏العدلی” وجود ندارد چنین مشت‏هایی  توسط نظام بر زندانیان سیاسی نواخته  شود تا نرمش قهرمانانه، خرجِ خارج خود را در بیاورد و اینطور نباشد که به قدرت‏های شیطانیِ خارجی بی هیچ دست آوردی داخلی، امتیاز داده شود.

بر اساس اخبار گزارش نشده می‏توان اعلام کرد که در این هفته نیز بیش از صد رهبر جهان قدمی برای بهبود وضع زندانیان سیاسی برنداشتند. به نظر می‏رسد سایر رهبران چند قدم هم به عقب برداشته باشند.

در اروپا، اروپاییها هنوز مانده‏اند که در مورد شنود تلفن خانم مرکل چه عکس‏العملی نشان بدهند. خود خانم مرکل انگار چون می‏داند این شتر درِ خانۀ همه خوابیده بیشتر دارد فکر می‏کند که چه گفته و از کجا تا کجایش را شیطان بزرگ شنیده.

هیچ یک از خبرگزاریها نظرِ به خصوصی از خانم مرکل منتشر نکردند اما سایت بی بی سی گزارش داد که «امیرزی سنگین» وزیر مخابرات افغانستان درباره شنود تلفنی شهروندان افغان از سوی آژانس امنیت ملی آمریکا، گفت در صورتیکه این کار انجام شده باشد عکس‏العمل افغانستان جدی خواهد بود. عده‏ای می‏گویند آقای امیرزی سنگین، سنگین‏تر بود که چنین اظهار عقیده‏ای نمی‏کرد اما برخی به شدت نگرانند که اگر او تهدید خود را عملی کند تا هفت شنبۀ آینده چه بر سر جهان خواهد آمد.

در هفتۀ گذشته در هریک از  کشورهای آلمان، انگلیس، فرانسه و آمریکا  دو مقام بلند پایه راجع به غنی سازی اورانیوم در ایران اظهار نظر کردند. مقام‏های اول  که پایه‏هایشان قدری بلندتر بود و اوایل هفته اظهار نظر کردند از مفید بودن مذاکرات هسته‏ای داد سخن دادند.

 دومین مقامات که بلند پایه بودند اما پاهای کوچک‏تری داشتند اواخر هفته اظهار نظر کردند و تاکید داشتند که اصلاً تا جمهوری اسلامی دست به عمل نزند بی خیالِ ‏شامورتی بازی‏هایی که تا حالا دیده‏ایم.

آیا جهان تا هفتۀ آینده اوضاع بهتری خواهد داشت؟

آیا به بُزک‏های خودمان بگوییم که نمیرند چون بهاری در راه است؟

از کجا آمده‏ایم و به کجا خواهیم رفت؟

اینها جزو ده‏ها سئوالی هستند که من هم چون شما همیشه از خودم می‏پرسم و جوابشان را هنوز پیدا نکرده‏ام.