ضجه‌هایی که در سمیرم از یاد نخواهد رفت!
دبیر انجمن حمایت از حیوانات می‌گوید، مردم سمیرم اصفهان خواستار مجازات عاملان شکنجه و کشتار سه خرس در این منطقه هستند. رضا جوالچی می‌افزاید، مردم همچنین خواستار بهبود عملکرد سازمان محیط زیست در این منطقه شده‌اند.
انجمن حمایت از حیوانات ایران می‌گوید، مردم سمیرم اصفهان از ماجرای کشتن یک ماده‌خرس و شکنجه دو توله‌اش در ارتفاعات سمیرم «بسیار ناراحت»شده و خواستار مجازات عاملان شده‌اند.
انجمن که برای نخستین بار فیلم مربوط به این ماجرا را منتشر کرد در پیگیری کشتار و شکنجه‌ی این سه خرس وکیلی را برای این پرونده مشخص و درخواست مجوز برای تجمع کرده است.
دکتر رضا جوالچی، دبیر این انجمن در گفت‌وگو با دویچه‌وله می‌گوید: «وکیل انجمن هفته‌ی پیش در روزهای سه‌شنبه وچهارشنبه به سمیرم سفر کردند. روز اول تحقیقات محلی شد و از منطقه بازدید و با مطلعین محلی صحبت کردند. روز دوم هم در دادگستری با دادستان سمیرم که خودشان مسئول رسیدگی به پرونده است صحبت کردند.»
وی افزود: «شکوائیه‌ای هم از طرف انجمن تهیه شده بود که از دیدگاه‌های مختلف به این جرم نگاه شده بود که آن را هم به پرونده اضافه کرده‌اند. ظاهرا متهم اصلی الان در بازداشت است. نفر دوم فراری است. ولی نیروی انتظامی و وزارت اطلاعات به دنبال آن هستند که او را دستگیر کنند.»
انجمن حمایت از حیوانات همچنین برای ۲۰ مهر ماه برای تجمع جلوی دادگستری سمیرم از فرمانداری تقاضای مجوز کرده است که تا کنون به این درخواست پاسخ داده نشده است.
به گفته‌ی دکتر جوالچی، حمزه علی انصاری که عامل اصلی این کشتار است ادعا کرده که تقصیری نداشته و «در منطقه گشت می‌زده که با جنازه‌ی خرس برخورد کرده است.»
با این حال رضا جوالچی می‌گوید: «تحقیقات بازپرس و فیلم نشان می‌دهد که این شخص خودش متهم است و شخص دوم هم فراری است. این اتفاق هم در بهار افتاده، احتمالا در فروردین یا اردیبهشت‌‌ماه.»
بهار ۹۰ با ضجه‌ی دو توله‌خرس شروع شد
ماجرا در بهار ۹۰ اتفاق افتاد، اما تا شهریورماه مسکوت ماند. در شهریور ماه فیلمی از این ماجرا منتشر شد که با وجود کوتاه بودن تلنگری قوی بر وجدان‌ها زد.
سه قربانی اصلی این فیلم از انسان‌ها نبودند، آنها ماده‌خرسی با دو توله‌ی سه‌ماهه‌اش بودند که در ارتفاعات سمیرم اصفهان، در منطقه‌ای که قرار بود حفاظت‌شده باشد، در بی‌پناهی شکنجه می‌شوند و جان می‌بازند.
شکنجه‌گران از بی‌پناهی خرس‌ها و برتری تسلیحاتی خود فیلم برمی‌دارند و فیلمی که موزیک متنش ضجه‌های دو توله‌خرس شکم‌دریده است اینچنین پا به عرصه‌ی وجود می‌گذارد.
شاید یکی از دردناک‌ترین صحنه‌های این فیلم لحظاتی باشد که توله‌خرس‌ها با روده‌های بیرون آمده به سوی جسد نیمه‌جان مادر می‌‌روند؛ در جستجوی پناه یا همدردی با مادر، روشن نیست.
آنچه روشن است لزوم بازنگری در قوانین، تفکر و رویکرد جامعه به طبیعت و حیوانات است.
«قوانین شکار باید بازنگری شوند»
خبرگزاری مهر یکشنبه (۳ مهر) گزارشی در همین زمینه منتشر کرد که در آن احمدرضا لاهیجان‌زاده، مدیر کل محیط زیست استان اصفهان، به شدت نواقص قوانین مربوط به شکار حیوانات در ایران را به باد انتقاد گرفت.
وی بر لزوم بازنگری در قوانین تأکید کرد و گفت: «وقتی یک شکارچی حاضر است تا ۲۰ میلیون تومان برای حمل اسلحه شکاری پول بدهد و با خودروی ۸۰ میلیونی به شکار می‌رود دیگر برای پرداخت ۵۶۰ یا ۸۰۰ هزار تومان جریمه مشکلی ندارد و فردا دوباره به کارش ادامه می‌دهد.»
احمدرضا لاهیجان‌زاده بر ضرورت بازنگری در قوانین تأکید کرد و در مورد تصویب قوانین جدید گفت: «باید سازمان محیط زیست کشور به قوه قضاییه پیشنهاد دهد و قوه قضائیه هم آن را به مجلس ببرد.»
«سازمان محیط زیست خود از مقصران اصلی است»
دکتر رضا جوالچی با انتقاد از اظهارات لاهیجان‌زاده به دویچه‌وله می‌گوید: «در این جور مسایل اگر سازمان محیط زیست بیشتر از آن شخص مقصر نباشد کمتر مقصر نیست.»
وی می‌افزاید: «باید از ریاست محترم محیط زیست اصفهان پرسید، محیط زیست چقدر از قوانینی که وجود دارد را اجرا می‌کند تا ما بتوانیم دم از کمبود قوانین بزنیم. منطقه‌ای که در آن شکار انجام شده حتی یک محیطبان، تفنگ بیهوشی یا پاسگاه محیط زیست ندارد. در صورتی که اداره‌ی محیط زیست موظف به این کار است.»
«منطقه حتی یک محیط بان هم ندارد»
دبیر انجمن حمایت از حیوانات خاطرنشان می‌سازد: «یکی ازاعتراضاتی که مردم و حتی فرماندار و بخشدار سمیرم داشت این بود که سازمان محیط زیست کلا این منطقه را فراموش کرده و با اینکه این منطقه بسیار از نظر حیات وحش بکر و متنوع است ولی حتی یک محیطبان نمی‌گذارند. به خاطر اینکه این منطقه بین سه استان قرار گرفته و این ادارات محیط زیست با هم اختلاف دارند، استان اصفهان می‌گوید، استان چهارمحال و بختیاری باید محیطبان بگذارد، چهار محال و بختیاری هم می‌گوید، این کار استان کهگیلویه و بویر احمد است.»
رضا جوالچی از عملکرد محیط زیست انتقاد می‌کند و می‌افزاید: «همین قوانینی را که وجود دارد ۱۰ درصد آن را سازمان محیط زیست انجام نمی‌دهد در صورتی که متولی آن همین سازمان هست. در قانون آمده که متهم می‌تواند تا سه سال زندانی شود. این آقای حمزه علی انصاری اگر سال گذشته اقدام به شکار کرده چرا محیط زیست برای او درخواست زندان نکرده. چرا با یک جریمه‌ی نقدی قضیه حل شده؟»
در گزارش‌ها آمده که حمزه علی انصاری که مربی پرورشی آموزش و پرورش بوده بیش از ۱۰۰ فقره تخلف در پرونده خود دارد و سال گذشته نیز اقدام به شکار غیرقانونی کرده است.
وی در ادامه با اشاره به اینکه ریاست سازمان محیط زیست به عنوان معاونت رئیس جمهور زیر نظر ریاست جمهوری فعالیت می‌کند می‌افزاید: «قانون از دو طریق می‌تواند تصویب شود. یا باید توسط دولت به صورت لایحه به مجلس ارائه شود یا توسط نمایندگان به صورت طرح مطرح شود. حالا باید از این آقای رئیس محیط زیست پرسید که تا حالا کدام لایحه از طرف دولت برای حمایت از حیوانات یا حیات وحش به مجلس ارائه شده و در مجلس رأی نیاورده.»
جوالچی در ادامه توضیح می‌دهد: «رئیس اداره محیط زیست استان اصفهان گفته که این منطقه را ما درخواست کرده‌ایم که شکار ممنوع شود در صورتی که معاونت طبیعی او گفته که این منطقه شکار ممنوع هست یعنی مشخص است که رئیس و معاون اصلا اطلاع ندارند که این منطقه بالاخره شکار ممنوع هست یا نیست.»
خرس قهوه‌ای از حیوانات کمیاب به شمار می‌آید که باید از آن حراست به عمل بیاید. بسیاری از دوست‌داران حیوانات و محیط زیست ایران با اشاره به اصل ۵۰ قانون اساسی خواستار برخورد قاطعانه با متهمان این پرونده شده و تأکید کرده‌اند که تنها شاید چنین برخوردی بتواند اذهان آزرده عمومی را الیتام بخشد.
فریبا والیات
تحریریه: عباس کوشک جلالی
تحریریه: عباس کوشک جلالی
[دویچه وله]
- درباره نویسنده:
- تازه‌ترین‌ها:
In touch with the Iranian cultural diaspora.
Shahrgon is an online magazine for Canada’s Iranian cultural diaspora and Persian-speaking languages.
Shahrgon started working in Vancouver, Canada, in 1992 with the publication “Namai Iran” and then in the evolution of “Ayandeh” and “Shahrvand-E Vancouver,” it transformed into Shahrgon.
Shahrgon; The magazine of the Iranian cultural diaspora;
شهرگان مجله‌ی دیاسپورای ایران فرهنگی در ونکوور کانادا از سال ۱۹۹۲ با نشریه‌‌ی «نمای ایران» آغاز به‌کار کرده و سپس در فرگشتی از «آینده» و «شهروند ونکوور» به شهرگان فراروئید
