فلسطین در آزمون یک انتخاب تاریخی
آنچه به لحاظ سیاسی و حقوقی هم اکنون در خصوص بحران فلسطین – اسرائیل می گذرد دقیقا در جهت به شکست کشاندن تمام موافقت های قبلی از جمله توافق “اسلو” می باشد و به صورت یکجانبه از طرف واشینگتن، تل آویو و ریاض اراده یی شکل گرفته است که طرف فلسطینی را به نکبت و ننگ تسلیم وادار کنند.
حلقه محاصره سیاسی، اقتصادی و حقوقی علیه فلسطینیان بعد از تصمیم “دونالد ترامپ” رئیس جمهوری آمریکا برای انتقال سفارت این کشور به بیت المقدس (اورشلیم) هر روز تنگ تر می شود و در واشینگتن، تل آویو و ریاض همه عوامل در هماهنگی کامل سعی در به زانو در آوردن این “ملت بی دولت” و تحمیل بدترین شرایط را بر آنان دارند. زمانی که ترامپ به خلاف تمام منشورهای حقوق بین الملل و قطعنامه های شورای امنیت در خصوص تعیین وضعیت حقوقی بیت المقدس، دستور این انتقال سفارت را صادر کرد هر چند که با مخالفت اکثریت قاطع کشورهای جهان روبه رو گردید اما نشان می داد که در واشینگتن عزم جزمی برای تحمیل اراده به “رام الله” و جامعه جهانی وجود دارد. آمریکا توانست با وتوی قطعنامه پیشنهادی مصر به شورای امنیت، مانع از صدور قطعنامه در این مورد شود و بعد نیز که موضوع به مجمع عمومی سازمان ملل برده شد، با تهدید آشکار و مستقیم رئیس جمهوری آمریکا و “نیکی هیلی” نماینده این سازمان در سازمان ملل متحد مبنی بر اینکه “کشورهایی که به این قطعنامه رای دهند به شدت تنبیه خواهند شد” موضع خود را نشان داد. واشینگتن هر چند که تنها توانست به همراه خود و اسرائیل تنها ۸ کشور کوچک و بعضا میکروسکوپی را در پشت سر خویش به صف کند و قطعنامه غیرالزام آور این مجمع با بیش از ۱۲۰ رای مثبت تصویب گردید، اما نشاندهنده همین اعمال قدرت نامشروع در روابط بین الملل علیه فلسطینیان بود. هنوز جوهر این قطعنامه مجمع خشک نشده بود که دولت واشینگتن اعلان کرد در کمک های این کشور به تشکیلات خودگردان فلسطین بازنگری خواهد کرد و گفت “ما هر سال میلیون‌ها دلار به فلسطینی‌ها پرداخت می‌کنیم وهیچ گونه قدردانی یا احترامی به ما گذاشته نمی‌شود”. هم زمان با آنچه در واشینگتن می گذشت در منطقه نیز به دلیل تغییر مسیر ثقل رویدادها و منازعات منطقه یی به سمت رقابت و اختلافات بین ایران و عربستان، در ریاض نیز رهبران این کشور و به خصوص مرد همه کاره این روزهای سعودی “محمد بن سلمان” ولیعهد جوان از قول منابع معتبر گفته می شود در مذاکرات غیرعلنی با “محمود عباس” رئیس تشکیلات خودگردان فلسطینی، وی را برای پذیرش طرح جدید ترامپ به شدت زیر فشار قرار داده است.
این در شرایطی بود که بازی اصلی در اسرائیل و از جمله دولت و پارلمان (کنست) در جریان بود و در واقع سناریوی توافق شده در عرصه میدانی قدیمی ترین بحران جهان معاصر در حال رقم خوردن بود. از یک طرف دستورات دولت برای گسترش شهرک های غیرقانونی یهودی نشین در سرزمین های اشغالی و به خصوص در شرق بیت المقدس با چراغ سبز واشینگتن و چراغ خاموش اعراب صادر می شد و از طرف دیگر در کنست مقدمات حقوقی حلق آویز کردن دولت آینده فلسطینی در حال تدارک دیدن بود. تصویب قطعنامه یی مبنی بر اینکه از این پس واگذاری هرگونه امتیازی به فلسطینیان در خصوص واگذاری بخش هایی از شهر بیت المقدس با رای دو سوم کنست باید انجام شود، راه هرگونه مصالحه و توافق مرضی الطرفین به لحاظ حقوقی در موقعیت اسرائیلی بسته شد. از آنجا که کنست اسرائیل با ۱۲۰ کرسی و تعدد احزاب عمدتا راستگرا و افراطی وجود عینی دارد، در آینده تنها با موافقت حداقل ۸۰ نماینده پارلمان می توان با طرف فلسطینی و هم چنین رعایت قطعنامه های شورای امنیت در چارچوب حقوق بین الملل به مصالحه رسید که تقریبا غیرممکن خواهد بود. این وضعیت در شرایطی که تشکیلات خودگردان فلسطینی در بدترین و ضعیف ترین موقعیت خود در خصوص حمایت جهانی و منطقه یی برخوردار است، کشاندن آنان به گوشه رینگ خواهد بود.
آنچه به لحاظ سیاسی و حقوقی هم اکنون در خصوص بحران فلسطین – اسرائیل می گذرد دقیقا در جهت به شکست کشاندن تمام موافقت های قبلی از جمله توافق “اسلو” می باشد و به صورت یکجانبه از طرف واشینگتن، تل آویو و ریاض اراده یی شکل گرفته است که طرف فلسطینی را به نکبت و ننگ تسلیم وادار کنند. در چنین شرایطی هم اینک تشکیلات خودگردان فلسطینی هیچ راهی برای رسیدن به مصالحه و توافق در مذاکرات احتمالی ندارد و تنها راهی که جلوی آنان قرار دارد تسلیم شدن است. به همین دلیل چنانچه این روند مخرب استمرار داشته باشد و طرفین به توافقات قبلی و تعهد به مشروعیت قطعنامه های صادر شده در شورای امنیت که در چارچوب حقوق بین الملل صادر شده است باز نگردند، شاید بهترین تصمیم از طرف تشکیلات خودگردان خروج از توافق اسلو و انحلال دولت خودگردان باشد. در چنین شرایطی به لحاظ حقوق بین الملل اسرائیل مسئول اداره بخش فلسطینی نشین و پاسخگویی به تمام اتفاقات آینده خواهد بود و مردم فلسطینی ساکن در اراضی کنونی به عنوان شهروند یک کشور واحد تابع حقوقی خواهند شد که در محاکم بین المللی نقض آن می تواند پای رهبران رژیم صهیونیستی را به عنوان متهم نقض حقوق شهروندی به این دادگاه ها باز کند و برقراری امنیت نیز همه مسئولیت را متوجه فقط تل آویو می کند. بدترین سناریو برای دولت تل آویو بدون شک بازگشت به شرایط “یک سرزمین – یک دولت” خواهد بود که می تواند دمگرافی دولت یهودی را برای همیشه به بایگانی تاریخ سپرده و تناسب جمعیتی را علیه ساختار یهودی به هم بزند. بدون تردید فلسطینی ها تا ابد نمی توانند این وضعیت فاجعه بار را تحمل کنند و اگر فشارها و تحمیلات غیرانسانی هم چنان ادامه داشته باشد، چنانچه آنان به جای تن دادن به فشارهای به سمت گزینه دیگر بروند، اسرائیل و حامیان فاجعه ساز آن را می توانند در تنگنای مشروعیت، فشار حقوقی و از همه مهم تر بحران امنیتی قرار دهند.
۱۶/۱۰/۹۶
- درباره نویسنده:
- تازه‌ترین‌ها:
اردشیر زارعی قنواتی نویسنده و روزنامه‌نگار؛ روشنفکر و فعال سیاسی، تحلیل‌گر سرشناس ایرانی در حوزه‌ی مسایل سیاسی و بین‌الملل است. از او مقالات فراوانی در نشریات ایران از جمله شرق و اعتماد و سایتهای معتبر خارج از کشور منتشر شده‌است.
نظرات شما کاملا یک طرفه است و به هیچ وجه ارزش بحث را ندارد . مقاله شما کاملا شبیه اخبار صدا و سیمای جمهوری اسلامی است . به هر حال از یک کومونیست افراتی نمیتوان انتظار داشت که طرح صلح دولت امریکا برای اسراییل و فلسطین را تایید کند
جناب مهران عزیز. اصولا در نقد یک نوشته میزان و مقیاس همسان سازی و مشابهت بعضی از زاوایای آن نوشته به نظر یک فرد یا دولتی دیگر منطقی و علمی نیست. شما برای نقد این مطلب باید به طور مشخص مواردی که مدنظرتان می باشد را با دلایل و استدلال انتقادی خود بنویسید تا امکان پاسخگویی به جنابعالی وجود داشته باشد. اصولا مسائل و رخدادها در حوزه روابط بین الملل با توجه به تضاد منافع قدرت های رقیب در بعضی موارد شکلی می تواند یک همسویی های موردی هم پیدا کند چنانچه همین ایراد را می توانید بگویید برداشت شما (یعنی من) مثل مواضع اروپائیان، روسیه، چین و اصولا همه کشورهای جهان که منتقد رویکرد دونالد ترامپ می باشند، البته به غیر از آمریکا، اسرائیل و چند کشور جزیره یی و ذره بینی، بوده است. با احترام